Ένας φιλόδοξος νεαρός ντράμερ σε ένα από τα καλύτερα μουσικά σχολεία της Αμερικής. Ένας αληθινά απαιτητικός καθηγητής. Και οι δυο αναζητούν την τελειότητα, με διαφορετικό τρόπο. Μοιραία θα συγκρουστούν.
Καταλαβαίνω τι σκέφτεστε. Μια ταινία για έναν ντράμερ; Ναι μια ταινία για έναν ντράμερ. Κι ακόμη κι αν στο αιώνιο ερώτημα απαντούσατε πάντα «κιθαρίστας», αφήστε στην άκρη κάθε προκατάληψή σας και μην κάνετε το λάθος να παραβλέψετε αυτή την ταινία σαν κάτι που ενδεχομένως δεν σας αφορά. Γιατί αν αυτή η ταινία δεν σας αφορά, τότε αυτό που στ’ αλήθεια δεν σας αφορά είναι ένα κυριολεκτικά ηλεκτρισμένο σινεμά, μια ταινία που είναι πιο τεταμένη και από θρίλερ, πιο απολαυστική από οποιοδήποτε μπλοκμπάστερ, που μιλά για εσάς ή για οποιονδήποτε έχει προσπαθήσει να κατορθώσει κάτι που τον ξεπερνά σε αυτή τη ζωή. Ναι, το «Whiplash» έχει στο κέντρο του μια ιστορία για ένα μουσικό, αλλά αυτό δεν είναι παρά μόνο η αφορμή για μια γεμάτη ένταση, σχεδόν υπαρξιστική πραγματεία πάνω στην ανάγκη να καταφέρεις κάτι παραπάνω και στα όσα είσαι έτοιμος να θυσιάσεις για να τα καταφέρεις. Ένα φιλμ πάνω στη μάχη της ανθρωπιάς και στην απόπειρα επίτευξης της τελειότητας, γεμάτο από σκέψεις πάνω στην περίπλοκη δυναμική των σχέσεων του μαθητή και του δασκάλου ή κάθε σχέση δύναμης και υποταγής, εξάρτησης και θαυμασμού. Και είναι επίσης μια ταινία που δεν γίνεται να σε αφήσει ασυγκίνητο, που σε ξεσηκώνει με δύο αριστοτεχνικές ερμηνείες (ο Τζέι Κέι Σίμονς στο ρόλο του «άκαρδου» καθηγητή θα φύγει σίγουρα με το Όσκαρ Β΄ Ανδρικού ρόλου), μια σκηνοθεσία που δεν χάνει ούτε μια φορά το μέτρο και το ρυθμό κι ένα φινάλε που πολύ απλά έχει ήδη μείνει κλασικό.
Ένας πρώην ηθοποιός και τώρα ξενοδόχος στην Καππαδοκία ζει κυριολεκτικά στο δικό του κόσμο περιτριγυρισμένος από τη γυναίκα του, τη χωρισμένη αδελφή του και τη δική του ηθική και άποψη για τη ζωή.
Βραβευμένο με τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, το φιλμ περιλαμβάνει στους τίτλους του τέλους του ένα ευχαριστώ στον Άντον Τσέχοφ. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς το γιατί. Η «Χειμερία νάρκη» διαδραματίζεται στο μεγαλύτερο μέρος της στο γραφείο του ήρωα σαν μια σειρά από διαλόγους ανάμεσα στον ίδιο και στους ανθρώπους που τον επισκέπτονται: τη γυναίκα του, την αδελφή του, τον πατέρα ενός παιδιού που έσπασε με μια πέτρα το τζάμι του αυτοκινήτου του. Βαθιά και ηθελημένα θεατρικό, το φιλμ του Τσεϊλάν αρνείται την αφήγηση και προτιμά την αναμόχλευση ιδεών, οι περισσότερες από τις οποίες είναι πικρές: η απόσταση των προνομιούχων από τους μη έχοντες, η απομάκρυνση των διανοούμενων από τη ζωή, η προσκόλληση στις λάθος αξίες. Μόνο που στην εξαντλητική διάρκειά της, η ταινία ακόμη κι αν έχει ενδιαφέροντα πράγματα να πει, καταλήγει συχνά να μοιάζει διδακτική και δίχως τη θερμή ψυχή που θα χρειαζόταν για να κάνει τις ιδέες της να μοιάζουν αληθινά παθιασμένες.
Η αληθινή ιστορία του αγώνα για το δικαίωμα ψήφου των Αφροαμερικανών στα 1956, με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ να ηγείται του κινήματος που έφερε τη λευκή εξουσία και τους υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε σύγκρουση στη μικρή πόλη Σέλμα.
Το να μεταφέρεις στο σινεμά ιστορίες τόσο φορτισμένες και σημαντικές όσο αυτή, είναι από τη μια απαραίτητο, ειδικά σε μέρες όπου είναι εύκολο να πάρεις μερικά πράγματα ως δεδομένα, από την άλλη κρύβει πάντα τον κίνδυνο του να παρουσιάσεις ένα μάθημα ιστορίας. Κι αν αναμφίβολα κάτι τέτοιο έχει τη δική του χρησιμότητα, το σινεμά δεν είναι το καταλληλότερο μέρος για να «διδάξεις», τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που γίνεται στα σχολεία. Το «Selma» είναι μία από εκείνες τις ταινίες που πολύ σωστά παίρνουν στα σοβαρά το θέμα τους, όταν μιλάς για κάτι τόσο σημαντικό άλλωστε δεν έχεις άλλη επιλογή, αλλά που στην πορεία θυσιάζουν την ιστορία τους για χάρη της Ιστορίας. Συγκινητικό και καλοφτιαγμένο (ίσως υπερβολικά καλοφτιαγμένο καθώς όλα μοιάζουν ατσαλάκωτα), μιλά για πράγματα που οφείλουμε να γνωρίζουμε και να θυμόμαστε, αλλά που υποκύπτει απόλυτα σε μια κινηματογραφική συνταγή που έχει απώτερο στόχο τους επαίνους και τα βραβεία.
Το πεπρωμένο της Τζούπιτερ (Jupiter Ascending) *
Σκηνοθεσία: Άντι Γουατσόφσκι, Λάνα Γουατσόφσκι
Παίζουν: Μίλα Κούνις, Τσέινινγκ Τέιτουμ, Σον Μπιν
Μια συνηθισμένη γυναίκα ανακαλύπτει ότι το πεπρωμένο της είναι να αλλάξει τη μοίρα του σύμπαντος, όταν ένας γενετικά μεταλλαγμένος άντρας από το διάστημα της αποκαλύπτει ποια πραγματικά είναι!
Μπορεί στους αδελφούς Γουατσόφσκι να χρωστάμε το «Matrix», μια ταινία που άλλαξε την κινηματογραφική επιστημονική φαντασία, αλλά τους χρωστάμε επίσης μια σειρά από κακές ταινίες που έκαναν από τότε μέχρι σήμερα. Το «Jupiter» δυστυχώς δεν κατορθώνει να ξεφύγει από αυτή την «κατάρα» που τους καταδιώκει, αφού παρ’ όλες τις φιλοδοξίες του παραμένει μια υπερβολικά φορτωμένη και αδιάφορη διαστημική περιπέτεια που δεν μπορεί να νικήσει τη βαρύτητα των κλισέ. Θα ήθελε να είναι μια θεαματική space opera, αλλά σπρώχνει το διαστημικό κιτς σε νέες διαστάσεις. Θα ήθελε να κόβει την ανάσα, αλλά οι σκηνές δράσεις του είναι αφόρητα βαρετές, μια ασταμάτητη συρραφή από λαμπερά γρήγορα πλάνα που σε κάνουν να φλερτάρεις με την επιληπτική κρίση. Θα ήθελε να έχει την πολυπλοκότητα μιας μεγαλειώδους saga ανάλογης με αυτήν μιας αρχαίας τραγωδίας, αλλά θυμίζει περισσότερο παρωδία και η γεύση που αφήνει είναι αυτή της απογοήτευσης...
Ακόμη
>>> Βασισμένο σε ένα self help book, το «Μυστικό της Ευτυχίας» (Hector and the Search of Hapiness)* έχει ακριβώς όσο βάθος θα περιμένατε: καθόλου. Ο Σάιμον Πεγκ πρωταγωνιστεί στο ρόλο ενός ψυχιάτρου που ξεκινά ένα ταξίδι στον κόσμο για να ανακαλύψει το φευγαλέο αυτό υλικό από το οποίο φτιάχνεται η ευτυχία, αλλά το μόνο που ανακαλύπτει είναι στερεότυπα, ευκολίες και ανόητες φανφάρες.
>>> Το ερώτημα για το αν μπορεί να υπάρξει μόνο φιλία ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα έχει απαντηθεί εκ προοιμίου στο «Με αγάπη, Ρόζι» (Love, Rosie)* ½ του Κρίστιαν Νίτερ, μια ρομαντική δραμεντί στην οποία οι μόνοι που δεν αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να είναι μαζί (ως ζευγάρι) είναι οι δύο πρωταγωνιστές της, δύο φίλοι που τα φτιάχνουν με λάθος ανθρώπους, παντρεύονται τους λάθος ανθρώπους και κάνουν μωρά με τους λάθος ανθρώπους. Αλλά η αληθινή αγάπη βρίσκει πάντα τον τρόπο, όχι; Στο κακό σινεμά, ναι!
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
20°
