Joker, Τρέλα για δύο: Ο έρωτας που σαρώνει. Ή μήπως όχι;

Ύστερα από τους πέντε φόνους (έξι μαζί με αυτόν της μητέρας του, που όμως δεν έγινε αντιληπτός από τις Aρχές) που διέπραξε, ο Άρθουρ Φλεκ / Τζόκερ βρίσκεται στη φυλακή του Άρκαμ, εν αναμονή της δίκης που μπορεί να τον οδηγήσει στη θανατική ποινή. Η δικηγόρος του προσπαθεί να αποδείξει ότι ο Άρθουρ δεν έχει σώας τας φρένας και αποτελεί τυπικό παράδειγμα διχασμένης προσωπικότητας, την ίδια ώρα που ο εισαγγελέας είναι πεπεισμένος ότι ο κατηγορούμενος υποδύεται τον ψυχοπαθή. Εν αναμονή της δίκης, που έχει τραβήξει όλα τα φώτα της δημοσιότητας, ο Άρθουρ γνωρίζει στη διπλανή ψυχιατρική πτέρυγα τη βασανισμένη Λι, που του δείχνει από την πρώτη κιόλας στιγμή τα τρυφερά αισθήματα που τρέφει για εκείνον. 

Παρότι ξενίζει η επιλογή του Τοντ Φίλιπς να δώσει τη συνέχεια του αδάμαστα ρεαλιστικού αρχικού «Τζόκερ» με τη μορφή του μιούζικαλ, το τελικό αποτέλεσμα δείχνει να τον δικαιώνει σε ικανοποιητικό βαθμό. Αρκετά από τα μουσικοχορευτικά σκετς είναι ευρηματικά προσαρμοσμένα στην πλοκή (υπάρχουν όμως και κάποια που τα βαρεθήκαμε) και έχουν δραματουργικό νόημα ως κομμάτια της ζωηρής φαντασίας του ήρωα, ενώ σε μια δυο περιπτώσεις αποτελούν ιδανικό όχημα για να φτιαχτούν σκηνές κυριολεκτικά μαγικές. Όμως το «Τρέλα για δύο» δεν είναι το έργο εκείνο που μπορεί να αποτελέσει ισάξια συνέχεια μιας ταινίας-φαινόμενο, όπως ήταν ο «Τζόκερ» του 2019. Σ’ εκείνο το πρωτοποριακό φιλμ, η επαναστατική ορμή της κόμικ αισθητικής έδενε εξαίσια με τη ρεαλιστική διάσταση ενός ψυχολογικού θρίλερ με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Ο Τζόκερ δεν ήταν τότε το σύμβολο μιας χαοτικής κατάστασης, αλλά ο μάρτυρας όλων των καταπιεσμένων που κάποια στιγμή θα εξεγερθούν. Η παραπάνω ιδεολογική σύγχυση οδήγησε αρκετούς σε παρερμηνείες, χρίζοντας τον θλιμμένο Άρθουρ Φλεκ, έναν ταλαιπωρημένο και μοναχικό τύπο του περιθωρίου, σε σύμβολο της αναρχίας με τη μορφή του γεμάτου αυτοπεποίθηση και χαρωπού Τζόκερ. Ο Φίλιπς δείχνει αποφασισμένος να ξεκαθαρίσει την παραπάνω ψευδαίσθηση-παρεξήγηση, με ένα φιλμ που χωρίζει την αφήγηση σε δύο μέρη. Το πρώτο έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός τυπικού δράματος φυλακής: η βάναυση συμπεριφορά των δεσμοφυλάκων (τρομερός στο ρόλο του ο Γκλίσον), οι άθλιες συνθήκες υγιεινής των τροφίμων, το απεχθές πρόσωπο του σωφρονιστικού συστήματος. Η καταπίεση και η κακοποίηση που βίωσε σε ολόκληρη τη ζωή του ο ήρωας δυστυχώς συνεχίζεται και εδώ. Το εύρημα του έρωτα αναδεικνύεται με φυσική απλότητα, δίνοντας το σύνθημα για να αρχίσει το μουσικοχορευτικό σόου. Αφήνοντας στην άκρη κάποιες σεναριακές τρύπες, βλέπουμε στη συνέχεια το φιλμ να μετατρέπεται ταυτόχρονα σε ερωτικό δράμα και δικαστικό θρίλερ, όπου η ερμηνευτική συνύπαρξη των Φίνιξ - Lady Gaga κάνει… παπάδες, προσφέροντας εικόνες που μας βυθίζουν στη σκοτεινή κόλαση των άτυχων χαρακτήρων τους.