Μήπως έχει παραγίνει το κακό με τα remake;

Όλοι μας έχουμε βιώσει έστω και μια φορά στη ζωή μας αυτό το γλυκόπικρο συναίσθημα του να βγαίνεις από την κινηματογραφική αίθουσα και να ξέρεις πως είδες μια πολύ καλή ταινία την οποία όμως δεν πρόκειται ποτέ να ξαναδείς για πρώτη φορά! Αυτό θα πει καλή ταινία!

Είναι αυτό το pure συναίσθημα, βρε παιδί μου, της χαράς του να δεις μια ωραία ταινία που σου δημιούργησε διάφορα συναισθήματα για πρώτη φορά. Το 2024 έρχεται το Χόλιγουντ και σου λέει: «μη στενοχωριέσαι! Θα κάνω τόσα remake που θα βαρεθείς να τη βλέπεις αυτή την ωραία ταινία που σου άρεσε αδερφούλη».

Γιατί το Χόλιγουντ επενδύει στα remake κλασικών ταινιών

Σου πετάει λοιπόν διασκευές, reboots και live action ταινίες – τεράστιες παραγωγές που είναι ίσως το μόνο πράγμα που θα παρακολουθήσεις φέτος. Είναι σαν το Χόλιγουντ να είναι ένας σπουδαίος σεφ σε τέλμα που πραγματικά δεν ξέρει τι άλλο να δημιουργήσει. Έτσι, ξαναζεσταίνει το φαγητό, προσθέτει ένα - δύο καινούργια υλικά, μια δόση συμπερίληψης και φυσικά τα must μπαχαρικά της woke ατζέντας. Το point είναι πως έχει χάσει την έμπνευσή του και προσπαθεί να βελτιώσει συνταγές που δημιουργήθηκαν σε μια άλλη εποχή και αφορούσαν ένα διαφορετικό εστιατόριο από αυτό που δουλεύει τώρα.

Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με τις ταινίες. Όποια ταινία ή σειρά έχει σημειώσει στο παρελθόν κάποια επιτυχία, γίνεται remake. Μean Girls, Furiosa - Mad Max, Planet of the Apes, Ghostbusters, Wonka, Sex and the City, Gossip Girl, Dune, West Side Story. Τι καινούργιο μπορούν να μας προσφέρουν αυτές οι ταινίες που δεν μας το έχουν ήδη προσφέρει; Τίποτα!

Γιατί λοιπόν το Χόλιγουντ δαπανά δισεκατομμύρια για να δημιουργήσει μια νέα version παλιών ταινιών – χαζοί δεν είναι σίγουρα. Είτε μας αρέσει είτε όχι, τα νούμερα δεν λένε ψέματα. Οκτώ από τις πιο επιτυχημένες ταινίες του 2023 είναι είτε remake είτε reboots είτε sequel είτε βασισμένες σε κάποια επωνυμία, όπως η Barbie για παράδειγμα.

Δεν το παίζω έξυπνη ή ψαγμένη, κι εμένα μου άρεσαν αρκετές από αυτές τις ταινίες αλλά μόνο εγώ έχω την εντύπωση πως το Χόλιγουντ αναμασά τα ίδια και τα ίδια γιατί δεν έχει πλέον ιδέες ή απλά δεν έχει βρεθεί το top σενάριο;

Θέλω να δω τη «Μικρή Γοργόνα» σε live action δε λέω (τον «Βασιλιά των Λιονταριών» όχι τόσο γιατί θα κλαίω μέχρι το 2027…) αλλά πλέον υπάρχει μόνο αυτό σαν επιλογή - ταινίες που κάπου κάπως τις έχουμε ξαναδεί.

Ο Constantine Verevis, αναπληρωτής καθηγητής κινηματογραφικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο Monash, υποστηρίζει ότι η δημοφιλία αυτών των ταινιών τους δεν ήταν κάτι καινούργιο.

«Τα ριμέικ υπήρχαν πάντα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο», σημειώνει.

«Αν κοιτάξετε τις εμπορικές εφημερίδες του Χόλιγουντ από τη δεκαετία του 1930, χρησιμοποιούν τον όρο remake, και υποστηρίζουν πως εάν κάποια ταινία ήταν καλή ή επιτυχημένη, τότε αυτός είναι ένας καλός λόγος για να ξαναγίνει για άλλο κοινό».

«Πολλοί πιστεύουν ότι υπάρχουν πλέον περισσότερα remakes από οποιαδήποτε άλλη περίοδο στον κινηματογράφο. Δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν στατιστικά που να το αποδεικνύουν».

Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξέρει ακριβώς πότε ξεκίνησε αυτή η τρέλα με τα remakes. Ψάχνοντας βρήκα πως μόνο το 2021 κυκλοφόρησαν εκ νέου Cruella, He's All That, Guilty, The Many Saints of Newark, And Just Like That..., Dune, West Side Story, Home Alone and a Grease spin-offs παντού. Στο μεταξύ, ανοίγεις TV και έχεις Gossip Girl, Will & Grace, The Fresh Prince of Bel-Air, Oliver Twist και How I Met Your Mother - ή τέλος πάντων μια παραλλαγμένη βερσιόν αυτών - κι εγώ πάω ακόμα πρώτη Γυμνασίου.

Και όταν δεν κάνουμε remakes, κάνουμε sequels και σε μερικές περιπτώσεις αυτά τα sequels είναι αχρείαστες συνέχειες ταινιών που έπρεπε να είχαν τελειώσει εδώ και πολύ καιρό.

Σύμφωνα με τον Δρ. Μάθιου Τζόουνς, λέκτορα κινηματογραφικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο De Montfort στο Λέστερ και ειδικό στον βρετανικό κινηματογράφο και το κοινό του 20ού αιώνα, ο κινηματογράφος όπως και η ιστορία κάνουν πάντα κύκλους.

«Η κουλτούρα του remake και του reboot δεν είναι νέα. Συχνά πλαισιώνεται ως κάτι νέο και μοναδικό στη μεταμοντέρνα εποχή μας, αλλά στην πραγματικότητα υπάρχει μια πλούσια παράδοση remake στη δυτική κινηματογραφική κουλτούρα που χρονολογείται από τις πρώτες μέρες του κινηματογράφου (πιθανώς από το 1896). Το ενδιαφέρον με τα remake δεν είναι εάν είναι πολλά ή λίγα, αλλά μάλλον ότι παράγονται περισσότερα από αυτά σε ορισμένες στιγμές της κινηματογραφικής ιστορίας. Και τώρα ζούμε σίγουρα μια τέτοια περίοδο».

Έχουμε παγιδευτεί στη λούπα στης μνήμης;

Googlάροντας για να βρω πληροφορίες επί του θέματος βρήκα πως το Reddit έχει γεμίσει με ανθρώπους που αναρωτιούνται ακριβώς το ίδιο με εμένα. Όλοι σχεδόν δηλώνουν κουρασμένοι από τα reboots και τα remakes ενώ όλοι αναρωτιούνται «ξέμεινε το Χόλιγουντ από ιδέες;». Φαίνεται πως το ενδιαφέρον για την αναβίωση πετυχημένων ιστοριών έχει μετατραπεί σε πλήρη ψυχαγωγία. Γιατί όμως έχουν τόση επιτυχία και συνεχίζουν να παράγονται ενώ έχουν κουράσει;

Η μία άποψη είναι πως το remake είναι το ασφαλές στοίχημα για όλους - παραγωγούς, ηθοποιούς, επωνυμίες που επενδύουν στην ταινία. Δεν υπάρχει λόγος να σπάσει κανένας το κεφάλι του να βρει μια νέα ιδέα και να διηγηθεί μια καινούργια ιστορία. Το ζουμί υπάρχει ήδη, θέλει απλά μερικά ρετούς. Επιπλέον, το κοινό αγαπάει ήδη την ταινία ή τη σειρά που του πλασάρεις, έχει τους αγαπημένους του χαρακτήρες και φυσικά ποιος δεν έχει την περιέργεια να δει πως κατέληξαν αυτοί οι χαρακτήρες ή τη νέα τους εκδοχή. Και εννοείται ότι πολλοί από εμάς είμαστε εθισμένοι στο νοσταλγικό του όλου θέματος.

Με λίγα λόγια αυτή η «τεμπέλικη» ταινία που της λείπει αυτό καθαυτό το δημιουργικό κομμάτι, συμφέρει οικονομικά.

Κανείς δεν το κάνει καλύτερα από την Disney

Πόσες ταινίες έβγαλε η Disney σε live action και remake; Πολλές! Βλέπε Mulan, Το Βιβλίο της Ζούγκλας, Dumbo, Aladdin και Η Πεντάμορφη και το Τέρας, Η Μικρή Γοργόνα, ο Βασιλιάς των Λιονταριών, έρχεται η ιστορία του Σκαρ και πολλά άλλα ακόμα. Ξαναβγάζουν δικά τους remake ή ιστορίες βγαλμένες από την κεντρική ιστορία όπως ήταν το Cruella του 2021 αλλά και το prequel των 101 Σκυλιών της Δαλματίας με πρωταγωνίστρια την Glenn Close του 1996.

Γενικά στην Disney το remake δεν το έχουν ντραπεί και του δίνουν να καταλάβει. Ο λόγος προφανής. Το στούντιο έχει επενδύσει τεράστια ποσά την τελευταία δεκαετία σε remakes καθώς αναβιώνοντας παλιές δικές τους παραγωγές γλιτώνουν ένα τεράστιο έξοδο που είναι τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας. Κοιτούν παλιές ταινίες, τις φέρνουν στο σήμερα (καμιά φορά το παρακάνουν) προσθέτουν λίγο CGI, ένα μεγάλο όνομα που θα κάνει θόρυβο, ξαναβγάζουν και το soundtrack καλύτερο και μπαμ – έχουν επιτυχία.

Από το 2010, η Disney έχει κερδίσει πάνω από 10 δις και έχει και τη δική της πλατφόρμα να τις προβάλει. Αυτή τη δυνατότητα δεν την έχουν π.χ. το AppleTV+ ή το Netflix καθώς δεν έχουν το αρχείο.

Πού μας οδηγεί αυτό;

Όπως είπαμε και στην αρχή, όλα κάνουν τον κύκλο τους. Το ίδιο θέλω να ελπίζω πως θα γίνει και με την φρενίτιδα των remakes και των reboots. Τα remakes θα παραμείνουν καθώς δεν έφυγαν ποτέ στην πραγματικότητα. Η κινηματογραφική κρίση δεν οφείλεται απόλυτα στην έλλειψη έμπνευσης αλλά στα απόνερα που άφησε η οικονομική κρίση του 2008 που έπληξε τα κινηματογραφικά στούντιο.  

Όπως αναφέρει ο Τζόουνς «τα τελευταία 100 χρόνια έχουμε δει τον κινηματογράφο να κάνει πολλούς κύκλους και εμφανίζονται αυτές οι τρεις κατηγορίες ταινιών: remake, sequel, reboots, διασκευές. Αρχές και τέλη της δεκαετίας του 1990, αρχές της δεκαετίας του 2000, αυτές είναι ενδεικτικές ημερομηνίες του φαινομένου καθώς αποδεικνύουν πως το Χόλυγουντ τρέφεται από τέτοιου είδους ταινίες σε περιόδους μεγάλων οικονομικών κρίσεων. Έτσι, για παράδειγμα, μετά το κραχ και την οικονομική καταστροφή που επέφερε η 11η Σεπτεμβρίου, ήρθε η κρίση του 2008 και μετά ο covid. Όταν το κοινό δεν έχει έξτρα χρήματα να διαθέσει για το εισιτήριο αλλά ούτε και τα στούντιο αντέχουν να πληρώσουν μια ταινία από την αρχή, τότε όλοι στρέφονται στο ασφαλές στοίχημα. Αυτού του είδους οι ταινίες εγγυώνται πως οι άνθρωποι θα γεμίσουν πάλι τις κινηματογραφικές αίθουσες».