Στις 3 Σεπτεμβρίου 1939 τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν πάνω από την Ευρώπη, καθώς ο Χίτλερ διατάζει την εισβολή των ναζιστικών στρατευμάτων στην Πολωνία. Στο Λονδίνο όπου έχει καταφύγει με την κόρη του, για να γλιτώσουν από το ναζιστικό καθεστώς της Βιέννης, ο Σίγκμουντ Φρόιντ παρακολουθεί με ανησυχία τις εξελίξεις, όταν δέχεται επίσκεψη από τον καθηγητή Θεολογίας της Οξφόρδης και συγγραφέα του μυθιστορήματος «Τα χρονικά της Νάρνια», Κλάιβ Στέιπλς Λιούις. Οι δύο άντρες στη διάρκεια τούτης της μέρας θα έχουν μια συναρπαστική συζήτηση επί παντός επιστητού.
Ο Ματ Μπράουν λατρεύει τις ακαδημαϊκές συζητήσεις, όπως έχει διαφανεί και στην πλέον γνωστή δημιουργία του, το «Ο άνθρωπος που γνώριζε το άπειρο», που γύρισε το 2015 με τους Ντεβ Πάτελ και Τζέρεμι Άιρονς. Το νέο του φιλμ βασίζεται στο ομότιτλο θεατρικό έργο του Μαρκ Σεν Ζερμέν και αφορά μια φανταστική συζήτηση που όμως είχε ρεαλιστική βάση. Όντως ο πατέρας της ψυχανάλυσης θα μπορούσε να είχε συναντηθεί με τον δημιουργό της Νάρνια στο Λονδίνο του ’39 και να είχαν μια σφοδρή αντιπαράθεση για τα πιστεύω τους. Η ταινία ξεκινά με την πειστική, ρεαλιστική περιγραφή του κλίματος της εποχής όπως αποτυπώνεται από το χιτλερικό παραλήρημα για τον γενικευμένο πόλεμο (με την υπογράμμιση φυσικά του δικτάτορα ότι αυτός ο πόλεμος «οφείλεται στα εβραϊκά οικονομικά και πολιτικά σχέδια»!) και τη ρέουσα αγωνία των Λονδρέζων για το αν θα μπει η χώρα τους στο πολεμικό πεδίο. Στο πρώτο μέρος, λοιπόν, έχουμε μια ταινία με πολλά εξωτερικά γυρίσματα, έντονη κινητικότητα και αρκετά φλας μπακ από τη βιεννέζικη περίοδο του Φρόιντ. Όλα αυτά τα στοιχεία σταδιακά περιορίζονται για να αναδειχτεί η φινετσάτη, πνευματώδης και ενίοτε χιουμοριστική κόντρα των δύο φωτεινών μυαλών. Εδώ ο Χόπκινς έχει σαφώς τη μερίδα του λέοντος –λόγω και του αρκετά πιο πιασάρικου χαρακτήρα του Φρόιντ, τον οποίο χρωματίζει με μια συζητήσιμη κωμική ελαφρότητα–, αλλά και ο υποδειγματικός Μάθιου Γκουντ στέκει ισάξιος απέναντί του. Όμως από αυτήν την ειδική βιογραφική ταινία μυθοπλασίας απουσιάζουν η φρεσκάδα και οι μοντέρνες ιδέες που θα προσέδιδαν στο δραματουργικό πλαίσιο ένα πιο ζωηρό ύφος. Ακόμα και έτσι πάντως, η «Τελευταία συνεδρία του Φρόιντ» δεν παύει να είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα εστέτ δημιουργία γύρω από τη φανταστική συνάντηση δύο εμβληματικών προσωπικοτήτων, με αντικείμενο τα υπαρξιακά ερωτήματα που συνοδεύουν το ζήτημα της θρησκευτικής πίστης.
20°
