Ένα για τον δρόμο: Ωδή στις χαρές του αλκοολισμού

Ο Μαρκ απολαμβάνει τις χαρές της ζωή και με το παραπάνω, αλλά δεν ξέρει πότε να βάζει στοπ στο ποτό. Όταν του αφαιρέσουν το δίπλωμα λόγω υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ, υποχρεώνεται να παρακολουθήσει ένα πρόγραμμα απεξάρτησης.

Η γερμανική δραματική κωμωδία του Μάρκους Γκόλερ διατυπώνει μια ενδιαφέρουσα άποψη γύρω από το αμαρτωλό παρελθόν του «κινηματογραφικού αλκοολισμού» που έχει ταυτιστεί με εικόνες αυτοκαταστροφής και αβάσταχτης μοναξιάς, όπως είναι για παράδειγμα τα φιλμ «Αφήνοντας το Λας Βέγκας» και «Κάτω από το ηφαίστειο». Η ταινία σαν σε συνέχεια του πιο ψαγμένου και δηκτικού «Άσπρου πάτου» του Τόμας Βίντερμπεργκ, έρχεται να αποδώσει στην επιρροή του ποτού ευεργετικές ιδιότητες που βοηθούν τον σύγχρονο άνθρωπο να αντεπεξέλθει στο στρες και τους εξαντλητικούς ρυθμούς ζωής. Όμως η κωμικοτραγική συνθήκη της ζωής του Μαρκ περιγράφεται σαν μια σειρά από χαλαρά πανομοιότυπα επεισόδια που παρά τον απολαυστικό χαρακτήρα κάποιων εξ’ αυτών δεν οδηγείται ποτέ σε κομμάτια σκληρού ρεαλισμού ή ακόμη και σε άβολες αλήθειες γύρω από τον αλκοολισμό. Εξαίρεση αποτελεί η σθεναρή αντίσταση του ήρωα που δεν παραδέχεται την εξάρτησή του από το αλκοόλ, θεωρώντας ότι μπορεί να το κόψει όποτε εκείνος γουστάρει.