Κάποια μέρα θα πούμε τα πάντα ο ένας στον άλλον: Με το βλέμμα στον Ντοστογιέφσκι

Το καλοκαίρι του 1990, η νεαρή Μαρία μετακομίζει στο αγροτικό σπίτι του φίλου της λόγω της αδυναμίας της χωρισμένης μητέρας της να τη συντηρήσει. Εκεί έρχεται σε επαφή για πρώτη φορά με την ανόθευτη αγάπη και την καλοσύνη της νέας της οικογένειας, αλλά και με το ερωτικό πάθος που της προκαλεί ένας μοναχικός, μεσήλικας χωρικός.

Η απόπειρα να συνδεθεί το πολιτικό στοιχείο (η διχοτομημένη Γερμανία βρίσκεται σε φάση επανένωσης μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού) με την υπαρξιακή και ερωτική αναζήτηση της ηρωίδας που λατρεύει το διάβασμα και ονειρεύεται μια άλλη ζωή, δίνεται με άνισα αποτελέσματα από την Έμιλι Ατέφ του «Πιο πολύ από ποτέ». Η ερωτική ιστορία παρουσιάζεται σαν την περιπέτεια ενός καταραμένου, αυτοκαταστροφικού ρομάντζου που παρ’ ότι έχει ενδιαφέρον δεν δένει απόλυτα με την κρίση που βιώνει ένα ολόκληρο έθνος το οποίο βρίσκεται στο μεταίχμιο μιας κρίσιμης ιστορικής φάσης. Πολλά στοιχεία της διττής ιστορίας μοιάζουν είτε περιττά είτε άστοχα, το κομμάτι της ψυχολογικής σκιαγράφησης των βασικών χαρακτήρων είναι άνισα μοιρασμένο (οριακά καρικατούρες κάποιοι χαρακτήρες), αλλά ο φακός καλύπτει τις αδυναμίες του φιλμ, όταν στρέφεται στο αστραφτερό και γεμάτο ζωή πορτρέτο της πρωταγωνίστριας.