Μια συνηθισμένη γυναίκα, μητέρα κι ερωτευμένη σύζυγος θα φτάσει στα άκρα από τις συνθήκες της ζωής της, θα κάνει μια απεγνωσμένη πράξη, θα φτάσει στο σημείο της έκρηξης.
Η δεύτερη μεγάλου μήκους του Σύλλα Τζουμέρκα είναι μια συγγενής εμπειρία με τη «Χώρα Προέλευσης» που μας τον σύστησε ως έναν από τους πιο δυναμικούς σκηνοθέτες του σημερινού ελληνικού σινεμά. Η «Έκρηξη» έχει όλη την ένταση και την αμεσότητα που περιμένεις από ένα σινεμά βαθιά, ουσιαστικά και τολμηρά πολιτικό σε μια χώρα σαν την Ελλάδα του σήμερα και μαζί την αξιοθαύμαστα ιδιότυπη ικανότητα του Τζουμέρκα να πατά γερά πάνω σε μια αφηγηματική παράδοση ενός κλασικού σινεμά αποδομώντας την ταυτόχρονα. Το φιλμ μοιάζει από τα πρώτα κι όλας πλάνα με ένα συμπιεσμένο ελατήριο που ζητά εκτόνωση, αναπνέει με μια υπόγεια ένταση που σε σφίγγει σχεδόν στο λαιμό. Όχι με τρόπο «τεχνικό» μα με την απόλυτα κατανοητή πραγματικότητα μιας ηρωίδας που βουλιάζει στα προβλήματα των άλλων: της οικογένειας, της εφορίας, της χώρας της, ολόκληρης της ζωής της. Η Αγγελική Παπούλια δίνει εδώ ίσως την καλύτερη ερμηνεία μιας σπουδαίας καριέρας και δίπλα της όλοι οι ηθοποιοί στήνουν μέσα από την εξαιρετική δουλειά τους μια πινακοθήκη ρόλων επώδυνα αναγνωρίσιμων. Ο Τζουμέρκας ενορχηστρώνει το όλον σε μια ταινία που χτίζεται σαν θρίλερ: ερωτικό, προσωπικό, κοινωνικό, ψυχολογικό, μα που πάνω απ’ όλα μοιάζει να είναι υπαρξιακό. Μια διερώτηση για το πώς συνεχίζεις να υπάρχεις σ’ έναν κόσμο που σε τραβά από το πόδι σε μια μίζερη άβυσσο απάθειας και συνενοχής. Μια παραβολή για πράγματα που θα αναγνωρίσετε, ειπωμένη με τρόπο συναρπαστικό. Μια ταινία που μοιάζει να «συνεχίζεται κι εκτός της οθόνης» και την αλήθεια της οποίας οφείλουμε όχι μόνο να δούμε, μα να την κοιτάξουμε επιτέλους θαρραλέα στα μάτια.
Ένα κορίτσι που μεγαλώνει στην ιταλική επαρχία θα δει τη ζωή της να αλλάζει ένα καλοκαίρι που ο πατέρας της πρέπει να βελτιώσει το μελισσοκομικό του εργαστήρι για να συνεχίσει να λειτουργεί και η ίδια θα θέλει όσο τίποτα άλλο να λάβει μέρος σε ένα reality.
H πρώτη ταινία της Αλίτσε Ρορβάχερ «Corpo Celeste» ήταν ένα μείγμα μαγικού ρεαλισμού, λαϊκού παραμυθιού, μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, ένα ιδιότυπο δείγμα κινηματογραφικού υβριδίου που εντυπωσίασε στα φεστιβάλ του πλανήτη. Η δεύτερη μεγάλου της μήκους, που βρέθηκε τον περασμένο Μάιο στο διαγωνιστικό των Καννών, κινείται σε ανάλογο κλίμα, αλλά βρίσκεται πολύ πιο κοντά σε μια παραδοσιακή μυθοπλασία δίχως όμως να χάνει την ιδιότυπη μαγεία της. Οι ήρωες μιας οικογένειας που ζει στη δική της αρμονία με τη φύση και κυρίως η έφηβη ηρωίδα γίνονται στα χέρια της ιδανικοί ξεναγοί μας σε μια παραβολή για τη χαμένη ισορροπία ανάμεσα στον τρόπο που ζούμε και σε αυτόν που θα έπρεπε, για το πώς το όνειρο επιβιώνει σε μια καθημερινότητα που γίνεται όλο ένα και πιο σκληρή και κυνική.
Μια επιχειρηματίας που μετά από burn out δουλεύει σαν εθελόντρια σε ένα κέντρο μεταναστών, γνωρίζει έναν άντρα από την Σενεγάλη, ο οποίος μετά από δέκα χρόνια στην Γαλλία κινδυνεύει να απελαθεί.
Οι Ερίκ Τολεντανό κι Ολιβιέ Νακάς είναι υπεύθυνοι για την τεράστια επιτυχία των «Άθικτων» πριν από δύο χρόνια και τώρα δοκιμάζουν να την επαναλάβουν, έχοντας ξανά τον Ομάρ Σι στον πρωταγωνιστικό ρόλο και αγγίζοντας ξανά ένα ευαίσθητο θέμα από την πιο «αστεία» ή τρυφερή πλευρά του. Εδώ το ζήτημα που αγγίζουν είναι από τη μια το μεταναστευτικό κι από την άλλη η κουλτούρα της επιτυχίας που μαστίζει τα στελέχη των επιχειρήσεων στο δυτικό κόσμο. Η συνύπαρξη των δύο μοιάζει μάλλον βεβιασμένη και παρά τις προσπάθειες του σεναρίου να τις ενώσει σε ένα διστακτικό ρομάντζο μεταξύ της Γκένσμπουργκ και του Σι, δεν πετυχαίνει στ’ αλήθεια. Το ίδιο ισχύει και με την απόπειρά του να κοιτάξει με ελαφρότητα κάτι τόσο σοβαρό όσο η παράνομη μετανάστευση και η κατάσταση των μεταναστών στην Γαλλία. Παρά τις κάποιες γοητευτικές στιγμές, τις καλές ερμηνείες και μερικές όντως αστείες σκηνές, το φιλμ μοιάζει αμήχανο και άβολο ειδικά στον τρόπο με τον οποίο κλείνει την μάλλον αδιέξοδη ιστορία του.
Ακόμη...
>>> Μια παρέα αποφασίζει να επικοινωνήσει με το πνεύμα της φίλης τους που αυτοκτόνησε μέσω ενός πίνακα Ouija, με προφανώς τραγικά αποτελέσματα στο «Ouija: Πίνακας πνευμάτων» (Ouija)* του Στάιλς Γουάιτ, ένα θρίλερ που δεν πάει βήμα πέρα από τα αναμενόμενα. >>> Οι πιγκουίνοι από την ταινία κινουμένων σχεδίων «Μαδαγασκάρη» αποκτούν τη δική τους ταινία, μια... κατασκοπική περιπέτεια που ακούει (φυσικά) στον τίτλο «Οι πιγκουίνοι της Μαδαγασκάρης» (The Penguins of Madagascar) σκηνοθετημένη από τους Έρικ Νταρνέλ και Σάιμον Τζ. Σμιθ. >>> Στο «Αφεντικά για σκότωμα 2»(Horirble Bosses 2) του Σον Άντερς, οι τρεις ταλαιπωρημένοι υπάλληλοι της πρώτης ταινίας αποφασίζουν να ανοίξουν τη δική τους επιχείρηση και να γίνουν επιτέλους αφεντικά των εαυτών τους. >>> Ένας Έλληνας δικηγόρος ηγείται μιας προσπάθειας για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα στον «Πρόμαχο»(Promachos)½ των Κέρτε και Τζον Βόρχες, που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε διαφημιστικό μεγάλης διάρκειας και ταινία «προπαγάνδας» και που δυστυχώς προκαλεί μάλλον το γέλιο με το στόμφο και το εξωφρενικά πομπώδες ύφος της.>>> Ένας ληστής αναγκάζει έναν πρώην οδηγό αγώνων να γίνει οδηγός διαφυγής του μετά από μια ληστεία στο «Drive Hard» ½ του Μπράιαν Τρένσαρντ Σμιθ που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο θυμίζει βιντεοταινία ή τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του ’80.>>> Το ντοκιμαντέρ του Νίκου Βεντούρα «Παλικάρι: Ο Λούης Τίκας και η σφαγή του Λάντλοου» αφηγείται την ιστορία της δολοφονίας του Έλληνα μετανάστη και συνδικαλιστή Λούη Τίκα το 1914, η οποία αποτελεί μία από τις κομβικές στιγμές του αμερικανικού εργατικού κινήματος. >>> Με αφετηρία τον μύθο της Ηλέκτρας, η «Electra» του Πέτρου Σεβαστίκογλου είναι η αυτοσχεδιαστική απόπειρα καταγραφής της ταυτότητας μιας γυναίκας που ταξιδεύει από την Αφρική στην Ευρώπη μα που στην πραγματικότητα είναι ξένη παντού. Από τη Δευτέρα 1η Δεκεμβρίου σε ειδικές προβολές στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
20°
