Οι 6 καλύτερες κινηματογραφικές στιγμές του David Fincher

Ο Αμερικανός σκηνοθέτης και παραγωγός, Ντέιβιντ Φίντσερ, μπορεί να μην είναι το πρώτο όνομα που έρχεται στο μυαλό κάποιου, όταν η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από αγαπημένους σκηνοθέτες, όμως, όταν μιλήσει κανείς για αγαπημένες ταινίες, οι δικές του σίγουρα βρίσκονται πολύ ψηλά στις λίστες όλων των σινεφίλ. Με επιτυχίες, τόσο καλλιτεχνικές, όσο και εμπορικές, σαν το «Se7en» (1995) και το «Fight Club» (1999), που άλλαξαν για πάντα τις καριέρες ηθοποιών, όπως του Μπραντ Πιτ και του Έντουαρντ Νόρτον, ο Φίντσερ έγινε αποδεκτός από «δύσκολους» κριτικούς κινηματογράφου και συναδέλφους του, σαν τον Κουέντιν Ταραντίνο, ήδη από την πρώτη δεκαετία του στο χώρο. Με αφορμή την νέα του ταινία, «The Killer», που θα κάνει πρεμιέρα στις 26 Οκτωβρίου, επανεπισκεπτόμαστε τις πιο σημαντικές κινηματογραφικές στιγμές του Φίντσερ, που τον καθιέρωσαν ως έναν από τους καλύτερους σκηνοθέτες που έχει να προσφέρει το Χόλιγουντ.

Ντέιβιντ Φίντσερ: Οι έξι πιο σημαντικές ταινίες του σκηνοθέτη

«Se7en» (1995)
Μετά το «Alien 3» (1992), που ακολούθησε την ταινία του Τζέιμς Κάμερον, «Aliens» (1986), στο franchise ταινιών επιστημονικής φαντασίας που ξεκίνησε ο Ρίντλεϊ Σκοτ, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο σκηνοθέτης κέρδισε αξιοπιστία απέναντι στα στούντιο του Χόλιγουντ, κάτι το οποίο, την επόμενη φορά, του επέτρεψε να δουλέψει επάνω σε ένα εντελώς δικό του πρότζεκτ. Το «Se7en», που αποτελεί, ουσιαστικά, την πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του Φίντσερ ως «auteur», είναι ένα εξαιρετικά λεπτομερές και σύνθετο ψυχολογικό θρίλερ, με πρωταγωνιστές τον Μόργκαν Φρίμαν και τον Μπραντ Πιτ, ως δύο ντετέκτιβ που προσπαθούν να βρουν τα ίχνη ενός διεστραμμένου κατά συρροή δολοφόνου (Κέβιν Σπέισι), που σκοτώνει βάσει των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων. Σαν μία καλοκουρντισμένη ωρολογιακή βόμβα, η πλοκή της ταινίας «σκάει» στο τέλος, με τραγικές συνέπειες για τους πρωταγωνιστές, δίνοντας στο κοινό την καλύτερη ταινία του είδους της για ολόκληρη τη δεκαετία του 1990.

«Το Παιχνίδι» (1997)
Η αμέσως επόμενη ταινία του Φίντσερ, στην οποία είχε επίσης τον πλήρη δημιουργικό έλεγχο, δεν έλαβε το ίδιο καλές κριτικές με το «Se7en», ίσως επειδή ο πήχης είχε ανέβει ήδη πολύ ψηλά. Το «Παιχνίδι», με πρωταγωνιστή τον Μάικλ Ντάγκλας, είναι και αυτό ένα θρίλερ μυστηρίου με αναπάντεχη πλοκή, που σίγουρα άξιζε περισσότερα από αυτά που εισέπραξε από κριτικούς και κοινό, την εποχή που κυκλοφόρησε πρώτη φορά στις αίθουσες. Ο Ντάγκλας ενσαρκώνει τον χαρακτήρα του Νίκολας με πειθώ, ενώ το πρωτότυπο σενάριο θυμίζει εκείνο του πολύ μεταγενέστερου, «Saw» (2004), που φυσικά έγινε τεράστια επιτυχία. Η ταινία έχει αποκτήσει καλτ φήμη με τον καιρό και το κοινό την έχει αγκαλιάσει, έστω και καθυστερημένα.

«Fight Club» (1999)
«O πρώτος κανόνας του Fight Club είναι να μην μιλάς για το Fight Club. O δεύτερος κανόνας του Fight Club είναι να μην μιλάς για το Fight Club». Ανεξάρτητα από κανόνες και στάνταρ, το «Fight Club» είναι μία από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του 1990, τόσο λόγω της επιρροής της επάνω στη μόδα της εποχής, των αξέχαστων ερμηνειών, του μεστού σεναρίου, αλλά και των αποφθεγμάτων, σαν το παραπάνω, που έχουν γίνει αναπόσπαστο μέρος της ποπ κουλτούρας. Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του ευρηματικού συγγραφέα, Τσακ Παλάνιουκ, η ταινία είναι τόσο μία μελέτη του Φίντσερ επάνω στη σχιζοφρένεια, όσο και μία αξεπέραστη «μαύρη κωμωδία», με τους ηθοποιούς, Μπραντ Πιτ, Έντουαρντ Νόρτον και Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, στα καλύτερά τους.

«Panic Room» (2002)
Η στιλιστικά άρτια «μικρή» αυτή ταινία, με πρωταγωνίστρια τη Τζόντι Φόστερ, στο ρόλο μιας ευκατάστατης χωρισμένης γυναίκας που καλείται να προστατεύσει το σπίτι και την κόρη της από μια ομάδα διαρρηκτών, που εισβάλλουν μια νύχτα στο θωρακισμένο σπίτι της, δεν πήρε ούτε αυτή τα εύσημα που της άξιζαν όταν πρωτο-κυκλοφόρησε. Πρόκειται για ακόμη ένα θρίλερ αγωνίας (ένα είδος που καθιέρωσε σκηνοθέτες σαν τον Άλφρεντ Χίτσκοκ), που ο Φίντσερ χειρίζεται με εξαιρετική δεξιότητα, βγάζοντας στους ηθοποιούς τον καλύτερό τους εαυτό.

«The Social Network» (2010)
Η βιοπική αυτή ταινία για τον ιδρυτή του Facebook, στα χέρια οποιουδήποτε άλλου σκηνοθέτη, θα μπορούσε να είναι από μέτρια ως κάκιστη. Ο Φίντσερ, παρόλα αυτά, χειριζόμενος το θέμα του ισορροπημένα και χωρίς να παίρνει ξεκάθαρα θέση, κάνει την ιστορία του Μαρκ Ζούκερμπεργκ το ίδιο ενδιαφέρουσα με ένα θρίλερ μυστηρίου, παραθέτοντάς μας τις πιο ενδιαφέρουσες (και σκοτεινές) πλευρές του χαρακτήρα του. Επιπλέον, ο Φίντσερ εδώ χρησιμοποιεί για πρώτη φορά εξολοκλήρου «digital» εξοπλισμό και όχι φιλμ, όπως συνηθιζόταν σε ταινίες τέτοιου βεληνεκούς, κάτι το οποίο άλλαξε τα δεδομένα του σινεμά και αναλύεται εκτενώς στο σχετικό ντοκιμαντέρ, «Side by Side» (2012).

«Το κορίτσι που εξαφανίστηκε» (2014)
Το βιβλίο της Γκίλιαν Φλιν, που αποτελεί τη βάση της ταινίας αυτής του Φίντσερ, δεν αξίζει παρά για μία γρήγορη ανάγνωση στην παραλία, συγκριτικά με την κινηματογραφική του μεταφορά. Το «Κορίτσι που εξαφανίστηκε», με τη Ρόζαμουντ Πάικ σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας της, είναι κατά βάθος μια ταινία με «βαμπίρ», που διαδραματίζεται στην Ανατολική Ακτή των Η.Π.Α., στο σήμερα. Πρόκειται, ακόμα, για μια βαθιά φεμινιστική ταινία, παρότι η κεντρική χαρακτήρας δεν είναι η «καλή» της ιστορίας. Άλλωστε, αυτό είναι και το μήνυμα που θέλει να μας περάσει ως ιστορία, πως το να θεωρεί κανείς ότι οι γυναίκες είναι «από τη φύση τους καλές», είναι το ίδιο στερεοτυπικό και αβάσιμο, με το να αποκαλεί κάνεις το θηλυκό, το «αδύναμο φύλο».

Με 12 ταινίες στο ενεργητικό του (που έχουν αποφέρει, συνολικά, πάνω από 2 δισεκατομμύρια δολάρια στο αμερικανικό «box office») ο Φίντσερ είναι ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του Χόλιγουντ και όλοι ανυπομονούν να δουν ποια θα είναι η επόμενη σκηνοθετική του απόπειρα. Το «Killer», που έρχεται αμέσως μετά το «Μανκ» (2020), για τον σεναριογράφο του «Πολίτη Κέιν» (1941), Χέρμαν Μάνκιεβιτς, είναι ένα νέο-νουάρ θρίλερ, βασισμένο στο ομώνυμο γαλλικό «graphic novel», με πρωταγωνιστή τον Μάικλ Φασμπέντερ. Αν μη τι άλλο, θα είναι τουλάχιστον μία πολύ διασκεδαστική ταινία, ίσως μία από τις διασκεδαστικότερες της χρονιάς.