Παρασκευή και 13: Η ταινία τρόμου του Σον Κάνινγκχαμ κυκλοφόρησε σαν σήμερα το 1980.
H δεισιδαιμονία γύρω από την ημερομηνία, Παρασκευή και 13, στον Δυτικό Κόσμο, φέρει στα Αγγλικά το όνομα «paraskevidekatriaphobia» και εδώ και πολλούς αιώνες (τουλάχιστον από το Μεσαίωνα) έχει αποτυπωθεί στο μυαλό των ανθρώπων ως μία γρουσούζικη μέρα. Φέτος, που η κακότυχη αυτή ημερομηνία τυχαίνει να πέφτει μέσα στον Οκτώβρη, τον μήνα που τελειώνει με την Παραμονή των Αγίων Πάντων ή το Χαλογουίν (31 Οκτωβρίου), θυμόμαστε την κλασική ταινία «σλάσερ» τρόμου, που επηρέασε μια πληθώρα ταινιών που κυκλοφόρησαν μετά από αυτή και ξεκίνησε ένα μακροχρόνιο franchise δώδεκα συνολικά ταινιών, το «Παρασκευή και 13» (1980), του Σον Κάνινγκχαμ. Εκτός από το κλασσικό σετ της κατασκήνωσης, δίπλα σε μία λίμνη, γεμάτης εφήβους, με μία παλιά κατάρα στο φόντο και έναν δολοφόνο να κυκλοφορεί ανάμεσά τους, που η ταινία εισήγαγε στην ποπ κουλτούρα, το «Παρασκευή και 13» εισήγαγε επίσης τον χαρακτήρα Τζέισον Βόρχες, που στα επόμενα σίκουελ εμφανίζεται ως υψηλού αναστήματος και άτρωτος, κραδαίνει μια ματσέτα και κρύβει το παραμορφωμένο του πρόσωπο πίσω από μία μάσκα του χόκεϊ.
Παρασκευή και 13: Η ταινία τρόμου που έγινε franchise
Η πρώτη ταινία της σειράς ξεκινά το 1958, στην Κατασκήνωση Κρίσταλ Λέικ, όταν δύο ομαδάρχες, που μπαίνουν κρυφά σε μία καμπίνα για να κάνουν σεξ, δολοφονούνται άγρια από έναν μυστηριώδη δράστη. Στη συνέχεια, μεταφερόμαστε στο παρόν (τέλη της δεκαετίας του 1970), όταν μία νεαρή μαγείρισσα, αφότου έχει προειδοποιηθεί από τον οδηγό ενός φορτηγού για την κατάρα που επισκιάζει την κατασκήνωση, δολοφονείται και εκείνη στα μισά του δρόμου. Οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας κάνουν την εμφάνισή τους παράλληλα με τη δολοφονία της κοπέλας, πηγαίνοντας και αυτοί στην κατασκήνωση μαζί με τον ιδιοκτήτη, για να επισκευάσουν τις καμπίνες, μέχρι που βλέπουν μία θύελλα να πλησιάζει και αποφασίζουν να περάσουν τη νύχτα τους εκεί. Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα και με την ιστορία σχετικά με ένα μικρό αγόρι που πνίγηκε στη λίμνη, δίπλα στην κατασκήνωση, όταν οι ομαδάρχες (που βλέπουμε στην αρχή) το άφησαν μοιραία να απομακρυνθεί από την καμπίνα του ένα βράδυ, σαν το «Δέκα Μικροί Ινδιάνοι» της Άγκαθα Κρίστι, βλέπουμε τους χαρακτήρες να εξαφανίζονται ένας - ένας, μέχρι να φτάσουμε στο δολοφόνο.
Οι αδυναμίες του «Παρασκευή και 13» είναι αναπόφευκτα πολλές, αλλά όπως παρατήρησε και ο συγγραφέας Μπρετ Ίστον Έλλις, η ταινία έχει «γεράσει» καλύτερα από ότι θα φανταζόταν όποιος την είχε δει όταν πρωτοκυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες. Άλλωστε, η ταινία ωχριά μπροστά σε άλλες της εποχής, σαν τη «Νύχτα με τις Μάσκες» (1978), του Τζον Κάρπεντερ, της οποίας το «Παρασκευή και 13» είναι, ουσιαστικά, μια αντιγραφή. Από την άλλη, ταινίες «σλάσερ» όπως το «Sleepaway Camp» (1983) ή ο «Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες» (1984), με τον κεντρικό αντι-ήρωα του οποίου ο Τζέισον συναντάται σε ένα πολύ μεταγενέστερο σίκουελ και των δύο franchises, είναι κατά πολύ ανώτερες, ως προς το σενάριο, τη σκηνοθεσία και κυρίως την ηθοποιία. Αυτό, βέβαια, δεν ισχύει απαραίτητα οριζόντια για ολόκληρο το καστ του «Παρασκευή και 13», καθώς εδώ βλέπουμε και τον πολύ αξιόλογο Κέβιν Μπέικον, σε έναν από τους πρώτους του ρόλους.
Όπως και να ‘χει, το «Παρασκευή και 13» ήταν και παραμένει μία από τις αγαπημένες ταινίες τρόμου για εφήβους που θέλουν να βάλουν ποπ κορν, να κλείσουν τα φώτα και να δουν μία ανατριχιαστική ταινία, μία βροχερή φθινοπωρινή νύχτα. Είναι, σε κάθε περίπτωση, πολύ καλύτερη από τα σίκουελ που ήρθαν μετά, με εξαίρεση, ίσως, του αμέσως επόμενου, «Παρασκευή και 13, Μέρος 2ο» (1981), όπου ο Τζέισον εμφανίζεται πλέον με τη μορφή που έγινε διάσημος και πέρασε στο πάνθεον των αντι-ηρώων, μαζί με τον Μάικλ Μάγιερς, τον Λέδερφεϊς και τον Φρέντυ Κρούγκερ.
10°
