Κινηματογραφος

Cine Κοκκινιά: Ένας αυτοσχέδιος κινηματογράφος σε μια αυλή στην Πρέβεζα

Ένας κήπος που «φωνάζει» μεράκι, αγάπη, φροντίδα και περιποίηση

A.V. Guest
6’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
UPD

Cine Kokkinia: Στην αυλή του Χρήστου Αραβαντινού στην Πρέβεζα λειτουργεί ένας ιδιαίτερος κινηματογράφος, όπου προβάλλονται, δωρεάν, ταινίες κλασικής φιλμογραφίας. 

Γράφει η Τζένη Αναγνωστοπούλου

Οι κρίσεις, εκτός από τις ευνόητες δυσκολίες, γεννούν ευκαιρίες και ιδέες και μέσα από τον αρνητισμό προκύπτουν και θετικές προεκτάσεις. Κάτι τέτοιο συνέβη και με την υγειονομική κρίση του Covid-19, η οποία αδιαμφισβήτητα ταλαιπώρησε την ανθρωπότητα αλλά ανέδειξε και πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και δυναμικές απαντήσεις στην αποξένωση της απομόνωσης που πρόσταζε η πανδημία. Μια τέτοια πρωτοβουλία πήρε ένας μποέμ τύπος στην Πρέβεζα. Ο Χρήστος Αραβαντινός, εμπνεύστηκε και υλοποίησε ένα project ώστε, μέσω της 7ης τέχνης, να υπάρχει επικοινωνία των ανθρώπων εκείνους τους μήνες. Και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

© Σπύρος Βαγγελάκης

Βουκαμβίλιες, τριανταφυλλιές, ροδιές, φτέρες και μια αψίδα καλυμμένη με αγιόκλημα και γιασεμί που ευωδιάζουν.

Ένας κήπος που «φωνάζει» μεράκι, αγάπη, φροντίδα και περιποίηση όπως αρκετοί άλλοι στην προσφυγική γειτονιά Κοκκινιά στην Πρέβεζα. Όμως αυτός ο κήπος, δεν είναι σαν τους άλλους… έχει κάτι το διαφορετικό.

© Σπύρος Βαγγελάκης

Έχει χρώματα, μουσικές, ήχους, πάθη, έρωτες, δράματα και περιπέτειες. Έχει άγνωστους ανθρώπους που γίνονται παρέα. Έχει έναν φιλόξενο οικοδεσπότη, τον Χρήστο Αραβαντινό, ο οποίος ανοίγει την αυλή του και καλοδέχεται όποιον μοιράζεται την αγάπη για τη μεγάλη οθόνη και απολαμβάνει τη μαγεία της 7ης Τέχνης.

© Σπύρος Βαγγελάκης

Σε αυτόν τον κινηματογράφο, ο λόγιος κάθεται δίπλα στον χειρώνακτα. Και ο νεαρός δίπλα σε κάποιον που θα μπορούσε να είναι παππούς του. Εννοείται ότι δεν πληρώνεις εισιτήριο. Εννοείται ότι δεν κλείνεις θέση. Εννοείται ότι καιρού επιτρέποντος δεν είναι μόνο θερινός. Τα ξάστερα χειμωνιάτικα βράδια θα δεις γεμάτες τις θέσεις του. Και εννοείται ότι οι σύγχρονοι αστέρες του Χόλιγουντ και τα blockbusters δεν έχουν καμία θέση στις προβολές.

Αντίθετα, θα θυμώσεις με τη Vivien Leigh ως Scarlett O'Hara, στο «Gone with the Wind» (1939), θα ερωτευθείς τον Father Chuck O'Malley, δηλαδή Bing Crosby, στο «The Bells Of St. Marys» (1945). Θα μοιραστείς την αγωνία του Rick Blaine, τον κατά κόσμον Hamphrey Bogart, στο «Casablanca» (1942). Θα φοβηθείς από τη σκοτεινή πλευρά της Marlene Dietrich ως Christine στο «Witness for the Prosecution» (1957). Και θα αναζητήσεις την αλήθεια μαζί με τον Atticus Finch, Gregory Peck, στο «To kill a Mockingbird» (1962). 

© Σπύρος Βαγγελάκης

Το Cine Koκκινιά, περί ου ο λόγος, είναι ένας αυτοσχέδιος κινηματογράφος, όπου προβάλλονται, δωρεάν, ταινίες κλασικής φιλμογραφίας. Ανάμεσα σε δύο μικρά προσφυγικά σπιτάκια, βγαλμένα από άλλη εποχή και πιο συγκεκριμένα χτισμένα το 1905, σαν ανέγγιχτα από τον χρόνο και ανθρώπου χέρι και άψογα διατηρημένα, διαφορετικού τύπου καρέκλες υποδέχονται τους σινεφίλ. Οι πλαστικές που κυκλοφορούν σωρηδόν γειτνιάζουν αρμονικά με τις μεταλλικές από παλαιού τύπου εξοπλισμό καφετέριας.

© Σπύρος Βαγγελάκης

Ο τοίχος του ενός σπιτιού χρησιμεύει ως οθόνη αλλά είναι δύσκολο στο όλο σκηνικό να μην προσέξεις τις vintage λεπτομέρειες που σε περιβάλλουν: ένα ποδήλατο της δεκαετίας του 1960 απόλυτα λειτουργικό, γλαστράκια με ολάνθιστα λουλούδια που κρέμονται στους τοίχους, ένας καθρέφτης Καλημέρα, ένα παλιό ρολόι τοίχου κρεμασμένο σε μια γωνιά… όχι ότι έχει σημασία ο χρόνος όταν βρίσκεσαι εκεί. Αν και θεωρητικά πρόκειται για αυτοσχέδιο και ερασιτεχνικό δημιούργημα, το αποτέλεσμα, η προβολή, δίνει την αίσθηση ότι δημιουργήθηκε από επαγγελματία.

Οι «πιστοί» προσέρχονται αθόρυβα, είναι σιωπηλοί αλλά η προσμονή για τις επόμενες ώρες, που θα μεταφερθούν σε έναν άλλο κόσμο, μια άλλη εποχή, είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Ο καθένας φέρνει μαζί του ό,τι επιθυμεί να πιει ή να κολατσίσει στη διάρκεια της ταινίας. Διόλου απίθανο ο διπλανός σας να σας προσφέρει πασατέμπο ή ηλιόσπορο ή ακόμα και χειροποίητη πίτα και εσείς με άνεση, σα να γνωρίζεστε από χρόνια, να δεχτείτε το κέρασμα.

© Σπύρος Βαγγελάκης

Στο τέλος της προβολής γίνονται ενθουσιώδεις και ένθερμες συζητήσεις για την ταινία, την ιστορία της, τους συντελεστές της αλλά και τις προεκτάσεις της θεματολογίας της. Συχνά η συζήτηση «ανοίγει» και φιλοσοφικές ερωτήσεις και απορίες αναζητούν τις απαντήσεις τους.

Η ενημέρωση για τις προβολές, οι οποίες λαμβάνουν χώρα Σαββατοκύριακο, γίνεται μέσα από την σελίδα του Cine Κοκκινιά στο Facebook. Η ανακοίνωση για το ποια ταινία θα προβληθεί, συνοδεύεται από φωτογραφικό υλικό και ο ιδιοκτήτης του πριβέ κινηματογράφου, παρέχει και σημαντικά στοιχεία για την ταινία όπως βραβεύσεις και διακρίσεις, παρασκηνιακές ιστορίες από τα γυρίσματά της, μηνύματα του σεναρίου και τεχνικές σκηνοθεσίας.

© Σπύρος Βαγγελάκης

«Η ιδέα ενός αυτοσχέδιου κινηματογράφου, με δωρεάν είσοδο, ήρθε ως μια απάντηση στην αποξένωση και την κατήφεια που δημιούργησε η πανδημία του κορωνοϊού, ως ένα μέσο να επικοινωνήσω με άλλους ανθρώπους» λέει ο Χρήστος. «Ένα πρωινό, μεσούσης της πανδημίας, έπινα τον καφέ μου και κοιτούσα το κενό…τον κενό τοίχο απέναντί μου. Και μου ήρθε μια ιδέα. Πήρα τηλέφωνο έναν φίλο μου που είχε έναν προτζέκτορα και του ζήτησα να τον φέρει για να δω κάτι. Και έτσι ξεκίνησε το Cine Κοκκινιά». Μποέμ τύπος ο ίδιος, με αγάπη και γνώσεις για την ποιοτική φιλμογραφία αλλά και έντονη συνδρομή στα ευρύτερα πολιτιστικά δρώμενα της Πρέβεζας, βρήκε το δικό του μέσο να προσφέρει ένα αντίδοτο στον φόβο που δημιουργήθηκε από τον Covid-19. Στις πρώτες παραστάσεις οι καρέκλες βρίσκονταν σε αρκετή απόσταση μεταξύ τους και η μάσκα ήταν υποχρεωτική. Τώρα πια οι καρέκλες βρίσκονται η μία δίπλα στην άλλη και περίπου 15 τυχεροί μπορούν σε κάθε προβολή να απολαύσουν την ταινία.

© Σπύρος Βαγγελάκης

«Υπάρχουν οι “εθισμένοι” στον υπαίθριο κινηματογράφο, που μου λένε ότι είναι η ψυχοθεραπεία τους και η διέξοδός τους από την πίεση της καθημερινότητας και δίνουν το παρών κάθε εβδομάδα» εξηγεί ο Χρήστος, και συνεχίζει: «Δεν είναι λίγες οι φορές που έρχονται και άσχετοι, ξένοι, επισκέπτες στην πόλη μας, οι οποίοι κάπου άκουσαν/διάβασαν για την προβολή και ήθελαν ζήσουν την εμπειρία. Για μένα είναι μεγάλη ικανοποίηση να προσφέρω κάτι τέτοιο και θα μου άρεσε να ακούσω ότι κάποιοι, σε άλλες πόλεις, που διαθέτουν τις αντίστοιχες “υποδομές” το προσφέρουν στους συντοπίτες τους και όχι μόνο».