Καθώς ο Δεύτερος Παγκόσμιος πλησιάζει στη λήξη του, το πλήρωμα ενός αμερικάνικου τανκ αναλαμβάνει μια τελευταία επικίνδυνη αποστολή ενώ οι σύμμαχοι προελαύνουν στη Γερμανία.
Θα περίμενε κανείς πως ένα πολεμικό φιλμ στις μέρες που το κινηματογραφικό θέαμα στοχεύει όλο και συχνότερα στο bigger is better, θα ήταν ένα τρισδιάστατο blockbuster που θα ισοπέδωνε ιστορικές αλήθειες, σκιάσεις στους χαρακτήρες και οποιαδήποτε αμφιβολία στις ηρωικές προθέσεις του, κάτω από τις ερπύστριες ενός 3D τανκ. Σε αντίθεση, το φιλμ του Ντέιβιντ Αγιερ αποτελεί από τις πρώτες κι όλας εικόνες του μια αληθινά ευχάριστη έκπληξη αφού το «Fury» δεν είναι μια θεαματική περιπέτεια, αλλά ένα φιλμ που σε κάνει να νιώθεις αφήνοντας την αίθουσα πως πέρασες κι εσύ μαζί με τους ήρωες μερικά χρόνια στο μέτωπο. Προσεγμένο σε κάθε του τεχνική λεπτομέρεια, σκληροτράχηλο και λασπωμένο, ματωμένο και με τσακισμένο ηθικό, αυτό που σε περιμένει στην οθόνη δεν είναι μια ιστορία θριάμβου, μα μια βουτιά στην πιο κλειστοφοβική γωνιά του πολέμου, στο εσωτερικό ενός τσαλακωμένου τανκ και στους ακόμη πιο τσαλακωμένους χαρακτήρες που το κατοικούν. Αν περιμένετε κάτι σαν το «Άδωξη μπάσταρδη», μια ειρωνική ποπ αναπαράσταση του πολέμου, ετοιμαστείτε για μια (ευχάριστα) δυσάρεστη έκπληξη. Το «Fury» έχει όλη τη βία, την απογοήτευση, την πολυπλοκότητα το σκοτάδι του πολέμου, δεν φοβάται να γίνει σκληρό, κυνικό, απαισιόδοξο. Ακόμη και το τελευταίο, σοκαριστικό μεν, μα τελικά ηρωικό φινάλε του δεν μπορεί να ανατρέψει την αίσθηση μιας ταινίας που έχει όλη την ένταση ενός φιλμ σαν το «H διάσωση του στρατιώτη Ράιαν», μα καθόλου από την «καλοσύνη» της. Ακριβώς δηλαδή όπως ένα ειλικρινές φιλμ για κάτι σαν τον πόλεμο θα έπρεπε να είναι.
Μια εξηντάχρονη γυναίκα που δουλεύει ακόμη σε καμπαρέ, έχει την ευκαιρία να αφήσει πίσω την παλιά της ζωή όταν ένας από τους πελάτες της, ζητά να την παντρευτεί.
Βασισμένη στην αληθινή ιστορία της πρωταγωνίστριάς του, που είναι η μητέρα ενός από τους σκηνοθέτες, το «Party Girl» μιλά με τρυφερότητα και αγάπη για τη ζωή και τα διλήμματα μιας γυναίκας μιας κάποιας ηλικίας που αντιλαμβάνεται πως η ζωή της πρέπει να αλλάξει. Ο φόβος των γηρατειών, η μοναξιά, η απογοήτευση από τη μια, μα κι από την άλλη μια ζωή που έχει τη δική της γοητεία και μια «συνήθεια» που μοιάζει δύσκολη να την αποχωριστείς, αυτό είναι το δίλημμα του party girl του τίτλου, που αποτελεί την καρδιά του φιλμ. Η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας του φιλμ, βιωμένη κυριολεκτικά, είναι απλά εξαιρετική και συμβάλλει απόλυτα στο χτίσιμο μιας ταινίας που καταγράφει όλη την αλήθεια του κόσμου στον οποίο ζει, δίχως ωραιοποιήσεις, αλλά και δίχως ηθικολογίες. Η ατμόσφαιρα και το εξαιρετικό πορτρέτο της αρκούν για να σε κερδίσουν, αλλά μια πιο δομημένη αφηγηματική φόρμα θα απογείωνε την ούτως ή άλλως γοητευτική ταινία.
Στη Νορβηγία μετά την πτώση του τοίχους του Βερολίνου, η κόρη μιας Νορβηγίδας κι ενός Γερμανού Στρατιώτη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, βλέπει τη ζωή της να στοιχειώνεται από ένα σκοτεινό μυστικό.
Βασισμένο όχι σε μια αληθινή ιστορία μα σε πραγματικά ιστορικά γεγονότα και σε ένα πρόγραμμα ευγονισμού της ναζιστικής Γερμανίας, το φιλμ κινείται ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν με οδηγό μια ηρωίδα που κρύβει μια σειρά από δικά της σοκαριστικά μυστικά. Από τη μία ένα δράμα μπερδεμένης ταυτότητας και οικογενειακών σχέσεων κι από την άλλη μια ταινία κατασκοπικής ίντριγκας, η «Διπλή ζωή» δεν πετυχαίνει να ισορροπήσει πάντα τις δύο διαφορετικές αυτές φύσεις της με απόλυτη επιτυχία, αλλά βλέπεται με ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος. Κι αν το φιλμ προσπαθεί να χτίσει μια αίσθηση αγωνίας κρατώντας κρυμμένα στοιχεία της πλοκής κι αποκαλύψεις μέχρι το τέλος, το αληθινά ενδιαφέρον κομμάτι του δεν βρίσκεται στο κατασκοπικό, μα στο ψυχολογικό, που χτίζεται πετυχημένα, μέσα από τις συγκρατημένα αποτελεσματικές ερμηνείες του κάστ του.
Κυρίαρχος του κόσμου (Der Banker: Master of the Universe)***
Σκηνοθεσία: Μαρκ Μπάουντερ
Ένας πρώην τραπεζίτης αναπολεί την καριέρα του στις αγορές σε αυτό το, με τον τρόπο του, συναρπαστικό ντοκιμαντέρ.
Με φόντο ένα άδειο γραφείο ενός χρεοκοπημένου χρηματιστηριακού γίγαντα στην οικονομική πρωτεύουσα της Γερμανίας Φρανκφούρτη, το φιλμ του Μαρκ Μπρούντερ δίνει το λόγο στον Ράινερ Βος, ένα στελέχος μερικών από τις μεγαλύτερες τράπεζες παγκοσμίως, για να μας ξεναγήσει στην καριέρα του που τώρα πια έχει τελειώσει. Το φιλμ είναι στο μεγαλύτερο μέρος του μια συνέντευξη του κεντρικού του χαρακτήρα, που όμως αντί να είναι βαρετό, καταλήγει σχεδόν το ίδιο συναρπαστικό όσο φιλμ σαν το «Wall Street» ή «Ο λύκος της Wall Street», μέσα από μια αφήγησή που σου επιτρέπει να ρίξεις όχι μόνο μια ματιά στον τρόπο που λειτουργεί η σύγχρονη οικονομία της δύσης, αλλά και στην φύση των ανθρώπων που τους διαχειρίζονται. Ο Μπρούντερ δεν είναι ένας χαρισματικός «καρχαρίας» σαν τους ήρωες των κινηματογραφικών ταινιών, πράγμα που προσθέτει στο φιλμ ένα ακόμη επίπεδο, κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι πώς και γιατί άνθρωποι σαν αυτόν είναι «κυρίαρχοι» ενός σύμπαντος που μας περιλαμβάνει μας αφορά και μας επηρεάζει άμεσα.
The Hunger Games: Η Επανάσταση - Μέρος 1(The Hunger Games: Mockingjay - Part 1)
Η επανάσταση εναντίον της Πρωτεύουσας ξεκινά και η Κάτνις είναι κάτι παραπάνω από σύμβολο στη συνέχεια της δυστοπικής σειράς φαντασίας που φτάνει πλέον στην αρχή του τέλους της.
Οι «Αγώνες πείνας» είναι το σπάνιο εκείνο είδος βασισμένης σε young adult ανάγνωσμα ταινίας που κατορθώνει όχι απλά να συλλάβει την ατμόσφαιρα και το ύφος των βιβλίων, μα και να να αναπτύξουν τις ιδέες και τους προβληματισμούς του σε ένα κοινό που δεν εξαντλείται στους εφήβους. Τα δύο πρώτα φιλμ της σειράς κατόρθωσαν να χτίσουν εξαιρετικά πετυχημένα ένα ολόκληρο σύμπαν και να μας συστήσουν χαρακτήρες που πήγαιναν πέρα από τις συνηθισμένες ευκολίες των νεανικών ταινιών επιστημονικής φαντασίας και να γίνουν μια διακριτή μεταφορά για μια γενικευμένη δυσφορία απέναντι σε με μερικές από τις χειρότερες πλευρές του κόσμου που ζούμε. Το νέο φιλμ (για το οποίο δυστυχώς δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή έγκαιρα) φιλοδοξεί να συνεχίσει στο ίδιο κλίμα κι ελπίζουμε πως με τη σιγουριά της επιτυχίας που μοιάζει ήδη εξασφαλισμένη, να γίνει ακόμη πιο θαρραλέο και τολμηρό.
Ακόμη...
Η Αν Φοντέν σκηνοθετεί την Τζέμα Άρτερτον σε μια μεταφορά ενός κόμικ της Πόσι Σίμοντς μετά το «Ταμάρα Ντρου», που γύρισε ο Στίβεν Φρίαρς. Αυτή τη φορά στο «H άλλη Μποβαρί»(Gemma Bovary) υποδύεται μια παντρεμένη γυναίκα που μοιράζεται το ίδιο επώνυμο με την ηρωίδα του Φλομπέρ Έμα Μποβαρί και που, όπως εκείνη, ανακαλύπτει πως είναι δύσκολο να είσαι μια ικανοποιημένη γυναίκα σε μια ζωή που ορίζεται κατά πολύ από τους άλλους. >>> Βασισμένο στην αληθινή ιστορία μιας μιγάδας νόθας κόρης ενός ναυάρχου του Βασιλικού Ναυτικού που μεγάλωσε μαζί με τη λευκή οικογένειά της στην Αγγλία του 18ου αιώνα, το «Belle»** της Έμα Ασάντε θυμίζει περισσότερο το «Downton Abbey» και λιγότερο το «12 χρόνια σκλαβος». Αν αυτό σας ακούγεται σαν προσόν, τότε η ταινία είναι για εσάς!
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
9°
