Δυο περιπλανώμενοι πωλητές φτηνών τρικ διασχίζουν τη Σουηδία θέλοντας να κάνουν τους ανθρώπους χαρούμενους, ενώ μια σειρά από χαρακτήρες κινούνται στην τροχιά της δικής τους, αδιάφορης ζωής.
Τα φιλμ του Ρόι Άντερσον που αποτελούν την «τριλογία των ζωντανών», τα «Τραγούδια από το δεύτερο όροφο», το «Εσείς οι ζωντανοί» και τώρα το «Περιστέρι», φιλοδοξούν να δείξουν τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος όχι κοιτάζοντας το μεγαλείο ή τη φρίκη της ανθρώπινης ύπαρξης, μα τις πιο αδιάφορες, μπανάλ και ασήμαντες πλευρές της. Απόλυτα στιλιζαρισμένες, γυρισμένες αποκλειστικά μέσα σε στούντιο, μουντές στην παλέτα τους, βρίσκουν ζωή και χρώμα μέσα από τον παράδοξο τρόπο με τον οποίο κατορθώνουν να ανατέμνουν το ουσιαστικό μέσα από το ασήμαντο, να αποσαφηνίζουν υπαινισσόμενες και να συνδέουν το μελαγχολικό με το αστείο στο ίδιο πλάνο, στο ίδιο συναίσθημα. Ο Άντερσον συνθέτει εικαστικά άψογα ταμπλό βιβάν στη διάρκεια των οποίων μπορεί να μη συμβαίνει τίποτα «σημαντικό», μα που σου επιτρέπουν να χωρέσεις στο «κενό» που αφήνει η δράση ή έλλειψη οποιασδήποτε εξήγησης, μια σειρά από σκέψεις που όχι μόνο πηγάζουν από σένα μα σε «εξηγούν» επίσης. Τρυφερός και βαθιά θλιμμένος, αστείος με το δικό του μάλλον πικρό τρόπο, ακόμη και πολιτικός, ο Άντερσον συνθέτει μια ακόμη πινακοθήκη χαρακτήρων και στιγμών που δεν χρειάζεται να αποκτήσουν κανενός είδους νόημα αφού αυτό προϋπάρχει εντός σου. Όπως συμβαίνει συνήθως με τις ταινίες του, έτσι κι αυτή είναι δύσκολο να την περιγράψεις αλλά καθόλου δύσκολο να την κατανοήσεις, να τη βιώσεις και γιατί όχι να την απολαύσεις. Με τον τρόπο του Ρόι Αντερσον φυσικά...
O αγγελιοφόρος πρέπει να πεθάνει(Kill the Messenger)**
Η αληθινή ιστορία ενός ρεπόρτερ μιας μικρής εφημερίδας που αποκάλυψε τη σχέση των αμρικάνικων μυστικών υπηρεσιών με τους εμπόρους ναρκωτικών της Νικαράγουα, με σκοπό τη χρηματοδότηση των ανταρτών Contras.
Υπάρχουν αρκετές εξαιρετικές ταινίες που υμνούν την δημοσιογραφική επιμονή ή ακόμη κι εμμονή, το πάθος ανθρώπων που μέσα από την έρευνα και με κίνδυνο του εαυτού τους αποκάλυψαν επώδυνες αλήθειες. Το φιλμ του Μάικλ Κουέστα είναι μία από αυτές και η ιστορία του ρεπόρτερ Γκάρι Γουέμπ είναι όντως ενδιαφέρουσα και σημαντική. Όμως μια συναρπαστική αληθινή ιστορία δεν κάνει απαραίτητα μια συναρπαστική ταινία και «ο Αγγελιοφόρος» είναι η απόδειξη. Από τη διαδοχή των γεγονότων που δυστυχώς αν έχεις μια στοιχειώδη γνώση του κόσμου, ή απλά έχεις δει μερικές ανάλογες ταινίες, μέχρι την αδυναμία της να χτίσει την αγωνιά που θα χρειαζόταν για να σε κρατήσει σε εγρήγορση, το φιλμ του Κουέστα μοιάζει όχι μόνο παλιομοδίτικο, αλλά κυρίως άνευρο, κατορθώνοντας να γίνει η βαρετή εξιστόρηση μιας εν δυνάμει συνταρακτικής αλήθειας.
Δυο ανάσες (Respire)**1/2
Σκηνοθεσία: Μελανί Λοράν
Πρωταγωνιστούν: Τζοζεφίν Ζάπι, Λου Ντε Λαζ, Ιζαμπέλ Καρέ
Ένα καινούργιο κορίτσι στην τάξη της και η παθιασμένη φιλία που θα αναπτυχθεί ανάμεσά τους, θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή μιας δεκαεφτάχρονης κοπέλας. Και θα την ωθήσει στα όριά της.
Θα μπορούσες να περιγράψεις την ταινία της Μελανί Λοράν σαν το σημείο όπου το «Single White Female» συναντά τη «Ζωή της Αντέλ», όμως αυτή η σχεδόν ερωτική ιστορία ανάμεσα σε δύο κορίτσια τα οποία εκτός από τα προβλήματα της εφηβείας έχουν το καθένα τις δικές της σκιές να πολεμήσει, κατορθώνει να βρίσκει τη δική του θέση ανάμεσά τους. Ισως λίγο περισσότερο επαναλαμβανόμενο απ’ όσο θα ήθελες και βουτηγμένο σε περισσότερα μελαγχολικά ηλιοβασιλέματα απ’ όσα θα χρειαζόταν, το «Δυο ανάσες» πιθανότατα θα συγκινήσει περισσότερο ένα κοινό που βρίσκεται πιο κοντά στην ηλικία των ηρωίδων του, αλλά αυτό δεν μειώνει την ικανότητά του να περιγράφει πετυχημένα τη συναισθηματική αμφισημία της εφηβείας και την μπερδεμένη διαδικασία του να μεγαλώνεις, να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, να ερωτεύεσαι, να ζεις...
Ένας νεαρός που κατηγορείται άδικα για το φόνο της κοπέλας του βλέπει κέρατα να φυτρώνουν στο κεφάλι του, κέρατα που του δίνουν μερικές απρόβλεπτες δυνάμεις.
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του γιου του Στίβεν Κινγκ, Τζο Χιλ, το οποίο κατόρθωνε να είναι ατμοσφαιρικό, αστείο και τρομακτικό ταυτόχρονα, το φιλμ του Αλεξάντρ Αζά αδυνατεί να είναι οτιδήποτε από τα τρία. Ναι, υπάρχουν μερικές στιγμές που η ταινία κατορθώνει να είναι διασκεδαστική, όμως το χιούμορ δεν αρκεί να τη σώσει αφού δεν μπορεί να χτίσει ούτε πιστευτούς χαρακτήρες, ούτε μια ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα και κανενός είδους αγωνία ή αίσθηση μυστηρίου. Κι αν τα κερατά του είναι χαριτωμένα και του πάνε, ακόμη κι ο Ντάνιελ Ράντκλιφ δεν μπορεί να ξεχωρίσει από κάτι που μοιάζει άχρωμο κι αδιάφορο, πρόχειρο και σχεδόν B ως εκτέλεση. Και δυστυχώς οποιαδήποτε σκέψη για τη διττή φύση του ανθρώπου για τα σκοτεινά μυστικά τη δύναμη της αγάπης ότι ο,τι άλλο διέτρεχε το βιβλίο του Χιλ, μοιάζει να θάβεται κάτω από τα ειδικά εφέ, που δυστυχώς κι αυτά, δεν είναι τίποτα το σπουδαίο...
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
20°
