Φρανσουά Οζόν: Συνέντευξη με αφορμή τη νέα του ταινία «Το Έγκλημά μου»
Στην ταινία συναντάμε ένα κράμα νέων και βετεράνων ηθοποιών. Με ποιον τρόπο ενώσατε δημιουργικά αυτές τις διαφορετικές γενιές και ποια ήταν η βασική ιδέα προκειμένου να επιτευχθεί μια αρμονική και πετυχημένη συνεργασία μεταξύ τους; Είναι ενδιαφέρον να «αναμειγνύεις» παλαιές και νέες γενιές αφού το αποτέλεσμα είναι σχεδόν πάντα εξαιρετικό. Επιπλέον, σε αυτήν την ταινία συμμετέχουν πολλοί ηθοποιοί με τους οποίους είχα ήδη συνεργαστεί στο παρελθόν, όποτε ήξερα καλά τα κουμπιά τους. Είναι η τρίτη φορά που συνεργάζομαι με τον Φαμπρίς Λουκινί. Με την Ιζαμπέλ Ιπέρ είχαμε κάνει μαζί τις «Οκτώ γυναίκες» πριν από είκοσι χρόνια. Η αξία τους είναι γνωστή σε όλους. Για τις νεαρές ηθοποιούς, έκανα ένα μεγάλο κάστινγκ ώστε να βρω τις καλύτερες της γενιάς τους που θα μπορούσαν να αναλάβουν τους δύο κεντρικούς ρόλους των πρωταγωνιστριών. Πάντως δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος τρόπος ή κάποιο μυστικό για να σκηνοθετείς τους ηθοποιούς. Πρέπει να προσαρμόζεσαι σε κάθε ηθοποιό ξεχωριστά.
Η ταινία συγκέντρωσε πάνω από 1.000.000 θεατές στη Γαλλία, γεγονός που την καθιστά όχι μόνο μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες της χρονιάς αλλά και μια από τις πιο πετυχημένες στην καριέρα σας.
Ναι, η ταινία ήταν μεγάλη επιτυχία. Επίσης γνωρίζω ότι την είδαν και πάρα πολλοί ηθοποιοί. Είναι γνωστό σε όλους μας πως μετά την πανδημία και τον εγκλεισμό, ο κόσμος δεν επισκέπτεται τόσο συχνά στις κινηματογραφικές αίθουσες. Με τις πλατφόρμες ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να πηγαίνει όλο και λιγότερο στις αίθουσες, αλλά η πανδημία επιδείνωσε τα πράγματα. Όμως, με την ταινία αυτή αποδεικνύεται ότι το γαλλικό σινεμά μπορεί να έχει και πάλι επιτυχία, όπως τον παλιό καιρό. Για εμάς ήταν μια πολύ καλή είδηση ότι η ταινία έκανε σπουδαία καριέρα στα ταμεία, αλλά ακόμη πιο σημαντικό ήταν πως αγαπήθηκε πολύ από το γαλλικό κοινό.
Είστε από τους πιο παραγωγικούς σκηνοθέτες όχι μόνο στη Γαλλία αλλά σε παγκόσμια κλίμακα. Πώς τα καταφέρνετε να ανταπεξέρχεστε σε αυτούς τους ρυθμούς παραγωγικότητας και μάλιστα με τόσο διαφορετικές μεταξύ τους ταινίες;
Νομίζω ότι αγαπώ πολύ τη δουλειά που κάνω, αγαπώ να κάνω ταινίες. Καταρχάς, μου δίνει χαρά. Έτσι προσπαθώ να γυρίζω μία ταινία τον χρόνο και συνήθως πετυχαίνω τον στόχο μου. Αν μπορούσα πάντως θα γύριζα ακόμη περισσότερες. Ο Φασμπίντερ γύριζε επτά ταινίες τον χρόνο. Πέθανε πολύ νέος όμως. Μου αρέσει κάθε φορά να εξερευνώ διαφορετικούς κόσμους, να μην επαναλαμβάνομαι και να πειραματίζομαι κάθε φορά με κάτι καινούργιο. Με αυτήν την ταινία ήθελα να επιστρέψω στην κωμωδία – γιατί είχα κάνει πολλές δραματικές ταινίες τον τελευταίο καιρό και επιθυμούσα να επιστρέψω σε κάτι πιο ανάλαφρο και διασκεδαστικό.
Ο ρόλος της μουσικής είναι πολύ σημαντικός –ίσως και πρωταγωνιστικός– στην ταινία. Είχατε εξ αρχής αποφασίσει να τον χρησιμοποιήσετε με αυτό το σκεπτικό;
Η μουσική εξυπηρετεί τη δημιουργία της ατμόσφαιρας που υπήρχε σε όλη τη δεκαετία του ’30. Είναι κυρίως μια χαρούμενη τζαζ μουσική. Εκείνη την εποχή είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της η τζαζ στη Γαλλία, και η ζωντάνια του ρυθμού άγγιξε το κοινό. Ζήτησα από τον Φιλίπ Ρομπί, που έγραψε τη μουσική, να γράψει κάτι με πολύ ρυθμό, κάτι πολύ χαρούμενο. Και πιστεύω ότι η μουσική για κωμωδία είναι αρκετά πιο δύσκολη από τη μουσική για δραματική ταινία που είναι σχετικά πιο εύκολη. Αλλά η μουσική για κωμωδία είναι ένα ιδιαίτερο, περίπλοκο είδος που αρκετά συχνά έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Θα μπορούσατε να μας πείτε αν και κατά πόσο το κίνημα #MeToo επηρέασε τη γαλλική κινηματογραφική βιομηχανία; Πιστεύω ότι το κίνημα #MeToo ήταν πολύ σημαντικό στη Γαλλία, γιατί χάρη σ’ αυτό συνειδητοποιήσαμε ότι έχουν υπάρξει πολλές υποθέσεις κακοποίησης. Πολλοί άνθρωποι εκμεταλλεύτηκαν στο παρελθόν τη θέση εξουσίας που κατείχαν εις βάρος γυναικών, κάποιες φορές και εις βάρος αντρών, και επιτέλους σε αυτό το φαινόμενο δείχνει να μπαίνει ένα τέλος. Πιστεύω ότι η γαλλική κινηματογραφική βιομηχανία έχει συνειδητοποιήσει πλέον πως κάποιες συμπεριφορές δεν επιτρέπονται πια και πως πρέπει να εργαζόμαστε σε πνεύμα ισότητας. Θεωρώ ότι άλλαξαν οι σχέσεις και ότι όλη αυτή η ιστορία έχει κάνει μόνο καλό στο γαλλικό σινεμά.
Πώς καταφέρνετε να περνάτε από τη μία ταινία στην άλλη; Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας; Συμφωνώ απόλυτα με τον σπουδαίο Φρανσουά Τριφό, που έλεγε ότι «πρέπει να κάνεις μία ταινία που έρχεται σε αντίθεση με την προηγούμενη». Είναι κάτι που με ορίζει και προσπαθώ να το κάνω πολύ συχνά. Είχα την επιθυμία να επιστρέψω στην καθαρή κωμωδία και για έναν ακόμη λόγο: μου είχε λείψει πολύ. Φυσικά, η επόμενη ταινία μου θα είναι πολύ πιο δραματική και με πολύ λιγότερους διαλόγους, θα είναι λιγότερο φλύαρη.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
15°
