Κριτική για την ταινία «Ο σοφέρ της κυρίας Μαντλέν» του Κριστιάν Καριόν με πρωταγωνιστές τους Ντάνι Μπουν, Λιν Ρενό
Η 92χρονη Μαντλέν καλεί ένα ταξί για να τη μεταφέρει στο νέο της «σπίτι», έναν οίκο ευγηρίας. Οδηγός του ταξί είναι ο 46χρονος Σαρλ («έχεις τα μισά μου χρόνια», του λέει με ειλικρινή συμπάθεια η Μαντλέν), ένας καταχρεωμένος και απογοητευμένος από τη ζωή του άντρας, που το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται είναι να ακούει τις συμβουλές της ηλικιωμένης πελάτισσάς του.
Μπορεί μια μέρα να σου αλλάξει τη ζωή; Φυσικά. Αρκεί να έχεις όχι μόνο ανοιχτά μυαλά αλλά και… αυτιά! Βαρυγκωμώντας και με βαριά καρδιά ο πνιγμένος στις δικές του σκέψεις Σαρλ δέχεται να ικανοποιήσει το καπρίτσιο της Μαντλέν να διασχίσουν σχεδόν ολόκληρο το Παρίσι για «μια τελευταία φορά». Η χαμογελαστή και προσηνής γυναίκα επιθυμεί να κάνει ένα μικρό πέρασμα από τα μέρη που έζησε για να θυμηθεί ξανά πρόσωπα, καταστάσεις, έρωτες, μαγικές στιγμές αλλά και πράγματα που την έκαναν «να μισήσει όλη την οικουμένη». Ο ψυχρός και λιγομίλητος Σαρλ θα αρχίσει να έχει περιέργεια για τα μέρη που επισκέπτεται η Μαντλέν: η πρώτη στάση που κάνουν είναι στο σημείο που οι Γερμανοί εκτέλεσαν τον πατέρα της («ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τόσο οργισμένη με τους ανθρώπους»). Σταδιακά οι άμυνες του οδηγού ταξί πέφτουν και ανοίγει με την ηλικιωμένη γυναίκα μια ειλικρινή και ουσιαστική κουβέντα. Η μαρτυρία ενός κόσμου που έχει παρέλθει οριστικά (;) ενώνεται με την καταγραφή ενός γκρίζου παρόντος που η αντιμετώπιση της σκληρής καθημερινότητας μοιάζει να είναι το μόνο ζητούμενο. Ο Κριστιάν Καριόν («Ο γιος μου», «Καλά Χριστούγεννα») δεν είναι αφελής και δεν εξιδανικεύει το παρελθόν. Η ζωή της Μαντλέν στο ρομαντικό πλαίσιό της είναι ένας διαρκής και σκληρός αγώνας επιβίωσης με απάνθρωπα στιγμιότυπα (η βία που υφίσταται η γυναίκα στο ίδιο της το σπίτι αλλά και έξω από αυτό) που όμως δεν την κάνουν ποτέ να χάσει την ελπίδα και την πίστη της στους ανθρώπους. Το όχημα της χαρμολύπης μέσω μιας λιτής, ανοιχτόκαρδης αλλά και μετρημένης γραφής, συνοδεύει τους δύο μοναχικούς χαρακτήρες στη διαδρομή τους η οποία κορυφώνεται θεσπέσια σε ένα νυχτερινό Παρίσι που μοιάζει πιο ανθρώπινο από ποτέ. Η τελευταία «όμορφη κούρσα» θα είναι για τους Σαρλ και Μαντλέν (τι υπέροχο σμίξιμο για τους Ρενό και Μπουν!) το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαν να έχουν στη συγκεκριμένη φάση της ζωής τους. Ένα σπάνιο μάθημα ανθρωπιάς, γεμάτο παλλόμενα συναισθήματα που θα σας γοητεύσει ολοκληρωτικά.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
11°
