- CITY GUIDE
- PODCAST
-
18°
Η μαγεία της μεγάλης οθόνης: η επιστροφή;
Στην προβολή της ταινίας «Η χώρα του θεού» θυμήθηκα για ποιον ακριβώς λόγο πηγαίνουμε στον κινηματογράφο
Το μέλλον ή ο θάνατος του κινηματογράφου και εντυπώσεις από την ταινία «Η χώρα του θεού» του Χλινούρ Παλμασόν.
Σκηνή πρώτη: Αρχές του 2022, μέσα στο σινεμά άλλα τρία άτομα κι εμείς. Στην αίθουσα κάνει κρύο, καθόμαστε όμως όπου θέλουμε, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος να βρεθεί κάποιος ψηλός μπροστά μας, απλωνόμαστε, μπορούμε να προσποιηθούμε ότι έχουμε μια ιδιωτική αίθουσα προβολών.
Σκηνή δεύτερη: Φθινόπωρο του 2022 - αρχές του 2023, κάποιες από τις αίθουσες της Αθήνας δεν ανοίγουν καθόλου. Κι όμως, ως θεατής βλέπω περισσότερο κόσμο στους κινηματογράφους. Διαβάζω στα σόσιαλ μίντια για ανθρώπους που διαμαρτύρονται ότι δεν έκλεισαν θέση ηλεκτρονικά και δεν τους άρεσε εκεί που τους έβαλαν εντέλει να κάτσουν παίρνοντας το εισιτήριό τους από το ταμείο του κινηματογράφου. Είναι σαφές ότι έχει διαμορφωθεί ένα διαφορετικό κλίμα, άλλες προσδοκίες, ίσως ένα κοινό που έχει ξεχάσει ή δεν πρόλαβε να συνηθίσει ποτέ την κινηματογραφική έξοδο. Είναι πολλοί περισσότεροι αυτοί που τρώνε, και μάλιστα θορυβωδώς. Είναι πολλοί αυτοί που φαίνεται ότι δεν αντιλαμβάνονται πού ακριβώς βρίσκονται και κάθε τόσο τσεκάρουν τα κινητά τους, κάποιες φορές μάλιστα περνούν και αρκετή ώρα χαζεύοντας κάτι άλλο ή ανταλλάσσοντας μηνύματα διαλύοντας την όποια μαγεία της «σκοτεινής» αίθουσας.
Τα δύο χρόνια των εγκλεισμών και του φόβου της ασθένειας δημιούργησαν μια παγκόσμια κρίση, αίθουσες άρχισαν να κλείνουν παντού. Οι «μεγάλες» ταινίες προβάλλονταν στις διάφορες πλατφόρμες μερικές μέρες μετά την κυκλοφορία τους στους κινηματογράφους. Οι συνήθειες των θεατών άλλαξαν. Άλλο πράγμα είναι να βάζεις μια ταινία και να την παρακολουθείς στο σπίτι σου, από την άνεση του καναπέ σου, τρώγοντας πίτσες, μπέργκερ ή ινδικό φαγητό, και άλλο να πρέπει να σηκωθείς, να πλυθείς, να ντυθείς, να βγεις στους δρόμους και να βρεθείς σε μια αίθουσα μαζί με άλλους ανθρώπους.
Η συζήτηση για το μέλλον ή μάλλον για τον θάνατο του κινηματογράφου έχει γίνει ξανά και ξανά, η αλήθεια όμως είναι ότι με όλα αυτά είχα αρχίσει να πιστεύω ότι ο κίνδυνος είναι πολύ πραγματικός. Δεν μιλάω φυσικά για τους θερινούς κινηματογράφους, όπου μάλλον το αντίθετο συμβαίνει.
Όμως, χθες το βράδυ, στην προβολή της ταινίας «Η χώρα του θεού», θυμήθηκα κι εγώ για ποιον ακριβώς λόγο πηγαίνουμε στον κινηματογράφο. Θυμήθηκα γιατί η μεγάλη οθόνη είναι «μαγική». Ενώ στην αρχή της προβολής είχα αρχίσει σχεδόν να εκνευρίζομαι με τον κόσμο που ακόμα έμπαινε στην αίθουσα και στεκόταν όρθιος κρύβοντας την οθόνη για να βγάλει τσάντες και παλτό, με εκείνους που ακόμη κουβέντιαζαν ή άνοιγαν το κινητό, με εκείνους που δεν μπορούσαν να βολευτούν και κουνιόντουσαν συνέχεια –σε σημείο να σκέφτομαι ότι ήταν κρίμα που είχε τόσο κόσμο–, όσο προχωρούσε η ταινία, όσο μπαίναμε στην αφήγηση όλοι μαζί, όσο παρακολουθούσαμε κάποια αργά, σιωπηλά πλάνα μέσα σε μια συλλογική σιωπή και προσήλωση –που είναι τόσο πολύ διαφορετική από τη μοναχική θέαση οποιασδήποτε ταινίας–, όσο οι εικόνες σε έκαναν να σκέφτεσαι ότι ποτέ δεν θα πρέπει να δεις αυτήν την ταινία σε μικρή οθόνη, όταν προς το τέλος της ταινίας κι ενώ πραγματικά για πολλή ώρα κανείς δεν είχε κουνηθεί, κανείς δεν είχε μιλήσει, κανείς δεν είχε ανάψει κινητό, πιθανότατα κανείς δεν είχε βάλει ποπ κορν στο στόμα του, ο πρωταγωνιστής στην οθόνη γλίστρησε και έπεσε στις λάσπες, και ο άνθρωπος που καθόταν ακριβώς πίσω μου έβγαλε μια κραυγή έκπληξης και συμπόνιας, δεν εκνευρίστηκα, αλλά ένιωσα ευγνωμοσύνη. Και επιτέλους, μετά από τρία χρόνια σχεδόν, μια αίσθηση ουσιαστικής επιστροφής σε μια κανονικότητα όπου η συνύπαρξη με άλλους ανθρώπους δεν σήμαινε πια φόβο, εκνευρισμό και πιθανή σύγκρουση, αλλά επί της ουσίας κοινή συμμετοχή και ειλικρινή απόλαυση.
Μη σνομπάρετε τις αίθουσες, δείτε τη «Χώρα του θεού» ή οποιαδήποτε άλλη ταινία σας κάνει κέφι.
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Πρώτη του σκηνοθετική δουλειά μετά το «Star Wars: The Rise of Skywalker»
Έτοιμοι για νέα συνεργασία μετά το «Queer» ο Βρετανός σταρ και ο Ιταλός σκηνοθέτης
Για την ταινία «Hurricane»
Ο Ιταλικός Κινηματογράφος στην Ταινιοθήκη και ένα ντοκιμαντέρ αφηγηματικής αρχαιολογίας στο Ελευσίς
Οι συντελεστές της φιλόδοξης παραγωγής - Πρεμιέρα τον Ιούνιο του 2025
Σε μια θυελλώδη και αποφασιστική ερμηνεία, δεν διστάζει να τσαλακωθεί ολοκληρωτικά
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
Ασπρόμαυρο δράμα που εξιστορεί μια τρυφερή ερωτική ιστορία με πολιτικό στίγμα
Ύστερα από τον θρίαμβο της «Ευτυχίας», ο σκηνοθέτης επιχειρεί ένα ακόμη τολμηρό βήμα
O Τιμ Μίλαντ αναζητά (με όχημα μια σπάνια οικονομία) όλο το πλέγμα των συναισθηματικών δοκιμασιών και της υπόγειας έντασης που «πνίγει» τον ήρωα.
Όλα όσα είπαμε με την ηθοποιό για την ταινία «Ο Νόμος του Μέρφυ», την κωμωδία και τον κινηματογράφο
Ο κορυφαίος θεσμός της έβδομης τέχνης που αγαπούν μικροί και μεγάλοι
Οι πρόβες του «A spartan dream»
Από 28 Νοεμβρίου έως 1 Δεκεμβρίου 2024, με ελεύθερη είσοδο επιστρέφει το 8ο Φεστιβάλ για την Ισότητα και στον κινηματογράφο
Στην ταινία θα εμφανιστούν επίσης οι Κόλμαν Ντομίνγκο και Έμιλι Μπλαντ
Με επίκεντρο την αστυνομία του Λος Άντζελες - Οι πρώτες πληροφορίες
Η έβδομη τέχνη μπορεί να αποτυπώσει ακόμη και τα πιο σύνθετα ζητήματα
Σημαντική διάκριση για τους πρωταγωνιστές του πολυαναμενόμενου «The Brutalist»
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
Παίρνει τη σκυτάλη από τη δίχρονη παρουσία του Τζίμι Κίμελ
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.