Η αυτοκρατορία του φωτός: Ρατσισμός, μισογυνισμός αλλά και σινεφιλία στην Αγγλία των 80s

Σε μια παραθαλάσσια πόλη της Αγγλίας στις αρχές της δεκαετίας του '80, η μοναχική Χίλαρι, που εργάζεται στον κινηματογράφο «Empire» και ταλαιπωρείται από θέματα ψυχικής υγείας, έρχεται σε επαφή με τον νεαρό Στίβεν που κατάγεται από το Τρινιντάντ κι έχει μόλις πιάσει δουλειά στο ίδιο σινεμά.

Ο Σαμ Μέντες («1917», «Skyfall», «Ο δρόμος της επανάστασης») υπογράφει ένα τρυφερό, ενίοτε συγκινητικό αλλά και άνισο δράμα γύρω από την ανάγκη δύο μοναχικών ανθρώπων –καταπληκτική για ακόμη μια φορά η Ολίβια Κόλμαν– για ουσιαστική επαφή. H ερωτική ιστορία αρχικά χρησιμοποιείται ως μέσο κριτικής για τη θατσερική Αγγλία του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Στη συνέχεια γίνεται όχημα για τη γυναικεία χειραφέτηση και εντέλει καταλήγει να γίνει ένας ύμνος για τη μαγεία του κινηματογράφου. Το πρόβλημα με το φιλμ είναι πως δεν δένουν πειστικά οι τρεις παράμετροι του σεναρίου: το ρομαντικό στοιχείο δεν διαθέτει τον απαιτούμενο ρεαλισμό, η κοινωνικοπολιτική ματιά είναι προσχηματική και οριακά αφελής (η Χίλαρι δεν είχε πάρει μυρωδιά για το ρατσισμό στη χώρα της) και μένει μόνο η ευφυής ανάδειξη της ψευδαίσθησης του σινεμά ως φάρος που φωτίζει και ζεσταίνει τις ψυχές των μοναχικών ηρώων.