Κινηματογραφος

Η αυτοκρατορία του φωτός: Ρατσισμός, μισογυνισμός αλλά και σινεφιλία στην Αγγλία των 80s

Κριτική για την ταινία του Σαμ Μέντες

ΤΕΥΧΟΣ 857
01.02.2023, 19:25
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

Μουσικη Voice 102.5: Το νέο πρόγραμμα του ραδιοφωνικού σταθμού

A.V. Team

Θεατρο - Οπερα Αφιέρωμα Θέατρο: Οι καλύτερες θεατρικές παραστάσεις της σεζόν 2024-2025

A.V. Team

Ελλαδα Δημήτρη Τριανταφυλλίδη, πού πάει η αγάπη όταν πεθαίνουμε;

Δήμητρα Γκρους

Κριτική για την ταινία «Η αυτοκρατορία του φωτός» του Σαμ Μέντες με πρωταγωνιστές τους Ολίβια Κόλμαν, Μάικλ Γουόρντ, Τόμπι Τζόουνς, Κόλιν Φερθ

Σε μια παραθαλάσσια πόλη της Αγγλίας στις αρχές της δεκαετίας του '80, η μοναχική Χίλαρι, που εργάζεται στον κινηματογράφο «Empire» και ταλαιπωρείται από θέματα ψυχικής υγείας, έρχεται σε επαφή με τον νεαρό Στίβεν που κατάγεται από το Τρινιντάντ κι έχει μόλις πιάσει δουλειά στο ίδιο σινεμά.

Ο Σαμ Μέντες («1917», «Skyfall», «Ο δρόμος της επανάστασης») υπογράφει ένα τρυφερό, ενίοτε συγκινητικό αλλά και άνισο δράμα γύρω από την ανάγκη δύο μοναχικών ανθρώπων –καταπληκτική για ακόμη μια φορά η Ολίβια Κόλμαν– για ουσιαστική επαφή. H ερωτική ιστορία αρχικά χρησιμοποιείται ως μέσο κριτικής για τη θατσερική Αγγλία του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Στη συνέχεια γίνεται όχημα για τη γυναικεία χειραφέτηση και εντέλει καταλήγει να γίνει ένας ύμνος για τη μαγεία του κινηματογράφου. Το πρόβλημα με το φιλμ είναι πως δεν δένουν πειστικά οι τρεις παράμετροι του σεναρίου: το ρομαντικό στοιχείο δεν διαθέτει τον απαιτούμενο ρεαλισμό, η κοινωνικοπολιτική ματιά είναι προσχηματική και οριακά αφελής (η Χίλαρι δεν είχε πάρει μυρωδιά για το ρατσισμό στη χώρα της) και μένει μόνο η ευφυής ανάδειξη της ψευδαίσθησης του σινεμά ως φάρος που φωτίζει και ζεσταίνει τις ψυχές των μοναχικών ηρώων.

Ακολουθήστε την Athens Voice στο Google News κι ενημερωθείτε πρώτοι για όλες τις ειδήσεις