«Βλέμμα από γαλάζιο» («The pale blue eye») στο Netflix: Ένα αστυνομικό, γεμάτο ανατροπές, δράμα εποχής, με εξαιρετικές ερμηνείες
Αν ξέρουμε κάτι που συμβαίνει λόγω της υπεραφθονίας ταινιών στις λογής πλατφόρμες που είμαστε συνδρομητές, είναι ότι δύσκολα καταλήγει κανείς να δει αυτήν ή εκείνην. Συχνά, οι τηλεθεατές κουράζονται απλώς και μόνο κάνοντας «ζάπινγκ» στις άπειρες επιλογές που έχουν, ή ξεκινούν να βλέπουν πολλές ταινίες, τη μία μετά την άλλη, και δεν τελειώνουν καμία. (Γι’ αυτό και το «Continue Watching» είναι πάνω-πάνω, και είναι πάντα γεμάτο). Δεν φταίει μόνο η πληθώρα της προσφοράς, αλλά και το γεγονός ότι, ακριβώς επειδή υπάρχουν πραγματικά πάρα πολλές ταινίες για να διαλέξουμε ανάμεσά τους, δεν θέλουμε να κακοπέσουμε. Γιατί στο παρελθόν (ίσως μόλις χθες) το έχουμε πάθει, και ξαναπάθει. Όπως συμβαίνει και με τα βιβλία, υπάρχουν κακές, μέτριες, και καλές ταινίες. Και κάποιες πραγματικά σπουδαίες. Αλλά οι μέτριες συνιστούν τη μεγαλύτερη κατηγορία.
Σε κάθε περίπτωση, το «Βλέμμα από γαλάζιο» είναι μία 100% ασφαλής επιλογή, και το προτείνουμε ανεπιφύλακτα. Θα αρέσει στους περισσότερους τηλεθεατές, και σε πολλούς από αυτούς θα αρέσει πραγματικά πολύ. Εμείς το απολαύσαμε. Αστυνομικό δράμα εποχής, ένα μυστήριο που διαδραματίζεται μέσα και γύρω από την Ακαδημία Γουέστ Πόιντ (West Point Academy), την αρχαιότερη στρατιωτική ακαδημία των ΗΠΑ —αντίστοιχη με τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων της Ελλάδας—, και έχει να κάνει με τη δολοφονία ενός δοκίμου αξιωματικού, και την επακόλουθη βεβήλωση του πτώματός του, πιθανόν από μέλη μιας παραθρησκευτικής ή «σατανιστικής» οργάνωσης που κάνει κάποιου είδους αποκρυφιστικές τελετές χρησιμοποιώντας ανθρώπινες καρδιές… Ο διοικητής της Ακαδημίας θα καλέσει για να διαλευκάνει την υπόθεση τον Ογκάστους Λάντορ, πρώην ντετέκτιβ της αστυνομίας της Νέας Υόρκης που μένει κοντά στο Γουέστ Πόιντ, σε μια απομακρυσμένη, μοναχική καλύβα. Ο Λάντορ, μολονότι πλέον έχει αποσυρθεί, μετά τον χαμό της συζύγου του, έχει μεγάλη φήμη στη διαλεύκανση σκοτεινών υποθέσεων στο παρελθόν. Βοηθός του στις έρευνες θα οριστεί ένας άλλος δόκιμος, ιδιόρρυθμος και ιδιαίτερος, και ίσως όχι ο πιο δημοφιλής στην Ακαδημία — ο Έντγκαρ Άλαν Πόε.
Ναι, πρόκειται για ΤΟΝ Πόε, που γράφτηκε πράγματι στην Ακαδημία Γουέστ Πόιντ τον Μάρτιο του 1830, στα 21 του χρόνια, έχοντας ήδη μία διετή προϋπηρεσία στον στρατό, και έχοντας ήδη εκδώσει τα δύο πρώτα του ποιητικά βιβλία, τον «Ταμερλάνο» και τον «Al Aaraaf». Ήταν βέβαια ο καλύτερος, και με διαφορά, δόκιμος της σειράς του, και διέπρεψε σε μία σειρά μαθήματα — κυρίως στα γαλλικά, και σε άλλα θεωρητικά μαθήματα. Όμως δεν τον ενδιέφερε πια ο στρατός, και περνούσε τις περισσότερες ώρες του σκαρώνοντας χιουμοριστικά ποιηματάκια, σατιρίζοντας τους αξιωματικούς και τους συναδέλφους του. Εντέλει λύγισε κάτω από τη σκληρή πειθαρχία, τις συνεχείς πορείες και το άθλιο φαγητό, και εγκατέλειψε την Ακαδημία τον Ιανουάριο του 1831. Στη συνέχεια, πέρασε από το στρατοδικείο και απολύθηκε επίσημα από το Γουέστ Πόιντ στις 6 Μαρτίου 1831. Οι συμφοιτητές του έκαναν έρανο μεταξύ τους για τον πάμφτωχο Πόε και συγκέντρωσαν 170 δολάρια που του τα έδωσαν σαν δώρο, δίκην αποζημιώσεως. Ο Πόε τύπωσε με αυτά ακόμη έναν τόμο ποιημάτων, με τον απλό τίτλο «Ποιήματα». Οι δόκιμοι έσπευσαν να αγοράσουν από ένα αντίτυπο, αλλά απογοητεύτηκαν βλέποντας ότι ο συμφοιτητής τους δεν είχε συμπεριλάβει κανένα από τα σκωπτικά του γυμνάσματα εκεί μέσα. Πέταξαν όλοι τα βιβλία τους στο ποτάμι…
Εκεί λοιπόν, και τότε, είναι τοποθετημένη η ταινία του Scott Cooper. Που, με τη σειρά της, είναι βασισμένη σε ένα εξαιρετικό βιβλίο. Είχαμε γράψει για το μυθιστόρημα του Λούι Μπέιαρντ, «Βλέμμα από γαλάζιο» (μετάφραση Μαρία Φακίνου, Εκδόσεις Μίνωας) όταν εκδόθηκε, και σας προτρέπουμε να το διαβάσετε. Υπέροχη πρόζα, μια πλοκή που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας σαν κινούμενη μαγική εικόνα, και ένα συγκλονιστικό τέλος. Συγκλονιστικό, και αξέχαστο, είναι βέβαια και το τέλος της ταινίας — και απρόσμενο. Τα μέσα είναι τελείως διαφορετικά, και έτσι θα τα απολαύσετε και τα δύο.
Στην ταινία όμως θα ευχαριστηθείτε απολύτως και τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Ο Christian Bale είναι υποβλητικός στον ρόλο Ογκάστους Λάντορ μ’ αυτό το σταθερό αλλά πένθιμο βλέμμα του, ο εύθραυστος Harry Melling σαν Έντγκαρ Άλαν Πόε μάς χαρίζει μία ερμηνεία που δύσκολα θα ξεχάσουμε, η Gillian Anderson είναι απλώς απολαυστική, και αγνώριστη, στον δικό της αβανταδόρικο ρόλο, ενώ οι Lucy Boynton, Charlotte Gainsbourg, Toby Jones και Robert Duvall —για να αναφέρουμε μόνο λίγους— προσθέτουν βαρύτητα σε κάθε σκηνή της ταινίας.
Η διεύθυνση φωτογραφίας από τον έμπειρο Masanobu Takayanagi είναι υποδειγματική, η όλη ατμόσφαιρα ανατριχιαστική όσο πρέπει, τα δωμάτια, τα κελάρια, τα καπηλειά, οι θάλαμοι, αρκούντως σκοτεινά και παγωμένα, ενώ τα χιονισμένα τοπία κρύβουν διαρκώς παγίδες. Ωραία, πλούσια κοστούμια και συνεπέστατη —όπως διαβάζουμε— ανασύσταση της εποχής. Μια έξοχη επιλογή.
A crime so grisly, only Edgar Allan Poe can help solve it.
Christian Bale, Harry Melling, Gillian Anderson, Lucy Boynton, and Robert Duvall star in the chilling period drama The Pale Blue Eye, now on Netflix. pic.twitter.com/z94HBumG0Q
ΥΓ. Να σημειωθεί βέβαια πως ο Πόε δεν παίζει τυχαία τον ρόλο του ντετέκτιβ εδώ. Εκτός από λαμπρός ποιητής, ο Πόε είναι και ο θεμελιωτής του αστυνομικού αφηγήματος (αλλά και της λογοτεχνίας τρόμου, ώς και αυτής της επιστημονικής φαντασίας). Είναι αυτός που επινόησε όλα τα υποείδη τού crime. Εκτός όλων των άλλων, οι αρχετυπικοί ντετέκτιβ στιλ Σέρλοκ Χολμς ή Ηρακλή Πουαρό στηρίζονται 100% στον δικό του Ογκίστ Ντιπέν. Μόνο που ο Ογκίστ Ντιπέν του Πόε (ναι, ούτε ο Ογκάστους Λάντορ λέγεται τυχαία Ογκάστους) προηγήθηκε κατά μισόν αιώνα. Αν υπήρχαν εξωγήινοι, ο Πόε θα ήταν εξωγήινος.
Το 2024 ήταν η χρονιά του τρόμου, ζήσαμε τη μεγαλεπήβολη επιστροφή κάποιων βετεράνων σκηνοθετών πίσω από την κάμερα, ενώ γίναμε μάρτυρες μιας σειράς νέων ρεκόρ
8°
