Κριτική ταινίας: Ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Όττο (A Man Called Otto)

Βαθιά απογοητευμένος από τους ανθρώπους, ο μονίμως  γκρινιάρης μεσήλικας Όττο Άντερσον, σχεδιάζει να πάει να βρει σύντομα την αγαπημένη του σύζυγο Σόνια, που «έφυγε» πρόσφατα από τη ζωή. Οι νέοι γείτονες όμως, εμποδίζουν συνεχώς και άθελα τους, τα μακάβρια σχέδια του Όττο.

Το τρυφερό και αρκετά πιστό αμερικανικό ριμέικ μιας μεγάλης σουηδικής επιτυχίας του 2016 («Ο Κύριος Όβε» βασιζόταν στο μπεστ σέλερ του Φρέντρικ Μπάκμαν «Ένας άντρας που τον λένε Ούβε» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος) έχει όλες τις προβλέψιμες διαδρομές μιας κομεντί που πηγαινοέρχεται μεταξύ γέλιου και συγκίνησης. Όλο το ενδιαφέρον στο φιλμ που υπογράφει με επαγγελματική συνέπεια ο Μαρκ Φόρστερ ((«Ο χορός των τεράτων», «Παγκόσμιος πόλεμος Ζ») αφορά στον τρόπο που ο μονήρης ήρωας διαπραγματεύεται το πένθος του. Υπάρχουν στιγμές που μένεις άφωνος από την ψυχρότητα και την αναλγησία του αλλά από την αρχή κατανοούμε πως η εικόνα που μας δίνει ο αποτελεσματικός ως συνήθως Τομ Χανκς δεν είναι τίποτε άλλο από μια ψεύτικη βιτρίνα που κρύβει την αλήθεια μιας μεγάλης καρδιάς – κυριολεκτικά αφού ο Όττο έχει εκ γενετής υπερτροφική καρδιά.