«Η Φάλαινα» του Αρονόφσκι: To Όσκαρ στον κύριο Μπρένταν Φρέιζερ, παρακαλώ

Ο Τσάρλι, ένας υπέρβαρος καθηγητής που δεν βγαίνει ποτέ από το σπίτι του και διδάσκει online δημιουργική γραφή, πάσχει από σοβαρά προβλήματα υγείας. Έχοντας αποδεχτεί τη μοίρα του αποφασίζει να τα ξαναβρεί με την κόρη του την οποία έχει να δει πολύ καιρό.

Είναι μόνιμη θεματική στα περισσότερα φιλμ του Αρονόφσκι η αβάσταχτη μοναξιά που συνδέεται με ένα είδος αυτοκαταστροφικού εθισμού («Ρέκβιεμ για ένα όνειρο»). Κατεβάζοντας ταχύτητα σε σχέση με το φρενήρη ρυθμό της εξοντωτικής «Μητέρας», ο Αμερικανός σκηνοθέτης φέρνει ανθρωπιά και συγκίνηση στην ιστορία του καταδικασμένου Τσάρλι, ο οποίος γίνεται θύτης και θύμα του ίδιου του εαυτού του. Βασισμένος σε ένα θεατρικό έργο του Σάμουελ Χάντερ (με τον ίδιο τον συγγραφέα να αναλαμβάνει στην σεναριακή προσαρμογή) ο Αρονόφκσι προσπαθεί να τιθασεύσει την αυθαίρετη παραβολή του μελβιλικού «Μόμπι Ντικ» με όρους χριστιανικού δράματος, που αγγίζει τα όρια της απλοϊκής και διδακτικής σαπουνόπερας. Πριν αφεθεί στο έλεος της «μοίρας» ο Τσάρλι έκανε μια σειρά από θανάσιμα λάθη-αμαρτήματα, που τον οδήγησαν στο τωρινό αδιέξοδο μονοπάτι. Η «Φάλαινα» είναι έξυπνα –αν όχι πονηρά– κατασκευασμένη με την εικόνα του τεράστιου κάτω από τόνους μακιγιάζ και προσθετικού λίπους Φρέιζερ να χαράζει το κάθε καρέ. Ο ηθοποιός με αξιοθαύμαστη συνέπεια και αυταπάρνηση δίνει και την ψυχή του σε ένα τόσο απαιτητικό ρόλο. Συγκινεί και μεγαλουργεί υποκριτικά σβήνοντας πολλές από τις σκηνοθετικές και σεναριακές ανορθογραφίες της «Φάλαινας».