Κριτική ταινίας: Χειροπαλαιστής

O Παναγιώτης, ένας τριαντάχρονος αθλητής της χειροπάλης και ιδιοκτήτης καφενείου σε ένα απομακρυσμένο χωριό, ασφυκτιά από τη νοοτροπία της κλειστής κοινωνίας κι αποφασίζει να κυνηγήσει τα όνειρά του στην αφιλόξενη Αθήνα.

Ο Γιώργος Γούσης μετά από το εντυπωσιακό ντεμπούτο των «Μαγνητικών πεδίων» συνεχίζει να μας εκπλήσσει ευχάριστα. Ο «Χειροπαλαιστής» είναι δανεικός από μια δική του μικρού μήκους ταινία με τον ίδιο τίτλο που είχε γυρίσει το 2019 με πρωταγωνιστή και τότε –όπως και τώρα– τον αδελφό του. Εδώ ο Γούσης ανοίγει τον εσωτερικό προβληματισμό της αρχικής ταινίας σε μια εξωστρέφεια που δεν χάνει σπιθαμή από τη δύναμη της ιστορίας. Τουναντίον, ο χαρισματικός πρωταγωνιστής βρίσκει τον χώρο και την ελευθερία να δώσει μια αφοπλιστική παράσταση μοναδικού καυσίγελου, χωρίς να πατάει στα κλισέ μιας ιστορίας για ένα underdog αλλά με τον αυθορμητισμό ενός δηκτικού σχολιαστή που πίσω από την ανάλαφρη περσόνα του κρύβει το βάθος ενός φιλόσοφου της πραγματικότητας.