Κριτική ταινίας: Λευκός Θόρυβος (White Noise)

Στην αμερικανική επαρχία, ο Τζακ που διδάσκει Χιτλερικές Σπουδές στο πανεπιστήμιο της πόλης του, προσπαθεί να προστατεύσει τα μέλη της δυσλειτουργικής αλλά αγαπημένης οικογένειάς του όταν ένα τοξικό νέφος απλώνεται σε ολόκληρη την περιοχή.

Ο Νόα Μπόμπακ διασκευάζει Ντον ντε Λίλο και δίνει ξανά την ευκαιρία στον Άνταμ Ντράιβερ (στις υποψήφιες για όσκαρ «Ιστορίες γάμου» η προηγούμενη συνεργασία τους) να δώσει δείγματα του πληθωρικού ερμηνευτικού ταλέντου του. Ο σαρκασμός και η ευφυία του πρωτότυπου υλικού είναι στοιχεία μιας ντελικάτης αλλά και άνισης (οριακά άναρχης) σάτιρας που κραυγάζει δυνατά για το πόσο ξεχωριστή είναι, στοχεύοντας προφανώς στο να αποσπάσει το θαυμασμό του θεατή. Ο «Λευκός θόρυβος» σαφώς και έχει ενδιαφέρον αλλά και δυνατές κωμικές σκηνές –καλύτερες όλων εκείνες που η ταινία καταστροφής συναντά το εσχατολογικό σχόλιο για το μέλλον της ανθρωπότητας– που ενισχύονται από τις πειστικές ερμηνείες (χάρμα η Γκρέτα Γκέργουικ στον ρόλο της ανασφαλούς και εθισμένης στα χάπια μητέρας) των πρωτοκλασάτων ηθοποιών. Όμως οι εναλλαγές τόνων στη δράση και η επιδερμική ανάγνωση της ιστορίας αφήνουν μια ημιτελή γεύση που δεν αναπληρώνεται ακόμη κι όταν ο χαρακτήρας του Ντράιβερ δίνει το δικό του σόου στην πανεπιστημιακή αίθουσα μιλώντας άπταιστα γερμανικά!