Κριτική ταινίας: Οι πέντε διάβολοι (Les Cinq Diables)

Η μικρή Βίκι, που λατρεύει τη μητέρα της, έχει το χάρισμα να αναπαράγει όποιο άρωμα της αρέσει, κλείνοντας το σε βάζα που αποτελούν την πολύτιμη συλλογή της. Η ηρεμία στη ζωή της Βίκι διαλύεται όταν έρχεται για επίσκεψη η αδελφή του πατέρα της. Είναι φανερό ότι μια περίεργη πνευματική δύναμη συνδέει τη μικρή με τη θεία της.

Η υπερφιλόδοξη ταινία της Λεά Μισιούς(«Ava») επιχειρεί να μας πει πολλά, συνδέοντας σε ένα πρώτο επίπεδο μια επώδυνη ιστορία γυναικείας χειραφέτησης με ψήγματα ποιητικού ρεαλισμού. Όμως δεν σταματά εκεί, καθώς εντείνει τον προβληματισμό της με κομμάτια αυθεντικού μεταφυσικού θρίλερ, ενώ σε ένα δεύτερο επίπεδο καταπιάνεται με ένα οδυνηρό love story, την ευθύνη της μητρότητας, μια οικογενειακή τραγωδία και ένα κοινωνικό σχόλιο για τη ρατσιστική κλειστή κοινότητα που ζει η Βίκι με τη Γαλλίδα μητέρα και τον Σενεγαλέζο πατέρα της.Το αποτέλεσμα, παρά το βαρύ φορτίο, δικαιώνει πέρα ως πέρα την ταλαντούχα σκηνοθέτρια. Όλες οι (φαινομενικά μόνο) σεναριακές αστοχίες του πρώτου μέρους εξηγούνται με δυνατά –και κυρίως πειστικά– επιχειρήματα που εκτός του πλούτου ιδεών διαθέτουν και σκηνοθετικές αρετές, οι οποίες ξεδιπλώνονται υποδειγματικά στο θαυμάσιο δεύτερο μέρος.