Αγγελική Παπούλια: «Με θυμώνει αυτό που συμβαίνει με τις 3 αίθουσες της Αθήνας»

Αθήνα, Δευτέρα πρωί σε γνωστό ζαχαροπλαστείο-καφέ της Δημοκρίτου στο Κολωνάκι. Ό,τι καλύτερο για να ξεκινάς την βδομάδα σου κουβεντιάζοντας με την Αγγελική Παπούλια για τη νέα της ταινία «Ησυχία 6-9» σε σκηνοθεσία Χρήστου Πασσαλή.

Σε μια σκηνή του φιλμ ακούμε την ηρωίδα σου να λέει: «Θα είναι ωραίο να εξαφανίζεσαι και να πηγαίνεις κάπου που δεν σε ξέρει κανείς». Έχεις φανταστεί πώς είναι να γίνεται κάτι τέτοιο και να ξεκινάς από το μηδέν και πάλι τη ζωή σου;
Α, πριν απαντήσω να σου πω κάτι για τη σκηνή αυτή. Τη γυρίζαμε στο Μάτι και καθόμασταν με τον Χρήστο στο μπετό μιας πολυκατοικίας όταν άρχισαν να πετούν τριγύρω μας κάποια πουλιά -έχουν σημαντικό ρόλο τα πουλιά στο φιλμ καθώς σχετίζονται με τους «εξαφανισμένους»- κι ένα ήρθε κατευθείαν κατά πάνω μας. Σχεδόν μας επιτέθηκε. Ήταν τρομερή η στιγμή εκείνη και την κρατήσαμε στο φιλμ σαν να ήταν ειδικό εφέ αλλά συνέβη στα αλήθεια. Όσον αφορά το θέμα της εξαφάνισης είναι σίγουρα πολύ ελπιδοφόρο και αναζωογονητικό να εξαφανίζεσαι και να πηγαίνεις σε άλλα μέρη. Την Άννα, την ηρωίδα που παίζω, την βοηθά πολύ το γεγονός πως είναι ανοιχτή σε αυτό που της συμβαίνει. Όταν φεύγεις από το παρελθόν σου, δεν υπάρχουν οι αγωνίες και τα βάρη της προηγούμενης ζωής. Σαφώς και θα υπάρχουν νέα άγχη αλλά θα είναι όλα φρέσκα, καινούργια. 

Το άγνωστο δεν σε φοβίζει;
Ναι. Αλλά και τι έγινε; Είναι μια νέα περιπέτεια. Όταν έχεις δει κάτι ξανά και ξανά και γνωρίζεις πλέον προς τα πού οδεύει η ζωή σου, έρχεται η στιγμή να αναρωτηθείς μήπως πρέπει να δεις και κάτι άλλο. Ή να μπεις σε μια άλλη πραγματικότητα που ίσως αγνοούσες ότι υπάρχει ή δεν την είχες πάρει στα σοβαρά μέχρι πρότινος. 

Σου έχει συμβεί κάτι τέτοιο;
Ναι, κυρίως μέσω της δουλειάς μου. Έχω πάει σε ξένες πόλεις –στη Λουκέρνη, στη Νέα Υόρκη όπου έζησα 8 μήνες, στο Βερολίνο κ.ά.– για να δουλέψω από την αρχή κάτι και παρότι υπήρχε ο φόβος του αγνώστου γνώρισα νέους υπέροχους ανθρώπους και έζησα όμορφες εμπειρίες. Όλο αυτό είχε την χαρά της εξερεύνησης. 

Όσα έζησες σε εκείνες τις πόλεις, όταν τα επαναφέρεις στη μνήμη σου σήμερα, τι αισθήματα σου προκαλούν;
Δεν είμαι της νοσταλγίας, δεν μου αρέσει να επιστρέφω στο παρελθόν δηλαδή. Καταλαβαίνω όμως πως ότι έζησα τότε ήταν στο πλαίσιο μιας διαδικασίας ενηλικίωσης που προφανώς συνεχίζεται. Ποτέ δεν σταματά η ενηλικίωση μας. Τουλάχιστον σε μένα ισχύει αυτό.

Και τι σου πρόσφερε η εμπειρία του εξωτερικού;
Μου έδωσε δύναμη, αυτάρκεια και ανεξαρτησία. Αντιμετώπισα καταστάσεις που δεν φανταζόμουν ότι μπορούσα να τα καταφέρω μόνη μου. Είναι μεγάλη υπόθεση να τα βγάζεις πέρα μόνος σου σε ένα άγνωστο μέρος, όπου όλα –η νοοτροπία, η γλώσσα, οι άνθρωποι, οι συνθήκες– είναι ξένα. 

Το φιλμ «Ησυχία 6-9» μιλά για τον θάνατο ή την απώλεια γενικότερα και τον έρωτα. Υπάρχει κάτι άλλο πίσω από την ιστορία της Άννας και του Άρη;
Ναι, θεωρώ πως μιλά και για τις παράλληλες πραγματικότητες που ζούμε. Πίσω δηλαδή από την καθημερινότητα υπάρχει και ο κόσμος των ονείρων, που είναι μια άλλη πραγματικότητα, ή εκείνος ο κόσμος του μεσοδιαστήματος που βρίσκεται μεταξύ ζωής και θανάτου. Το ερώτημα που βάζει η ταινία είναι αν αυτοί οι κόσμοι συνυπάρχουν. Κι αν ναι, με ποιο τρόπο;

Το σκηνικό και οι συνθήκες που μόλις περιέγραψες θυμίζουν αρκετά το σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς.
Είναι από τους σκηνοθέτες που ξέρω ότι αγαπά πολύ ο Χρήστος, όπως κι εγώ, οπότε υπάρχουν αναφορές του λιντσεϊκού σύμπαντος στο φιλμ.

Αλήθεια, πως επιλέγεις τις δουλειές σου;
Ο βασικός παράγοντας είναι το σενάριο που θα διαβάσω αν θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Όμως πολύ σημαντικό είναι και το ζήτημα της συνεργασίας. Ο ανθρώπινος παράγοντας, ποιοι δηλαδή θα είναι οι άνθρωποι που θα συνεργαστώ, είναι εξίσου σημαντικός.

Θα έκανες ποτέ κωμωδία;
Ναι, φυσικά. Η κωμωδία είναι ένα είδος που μου αρέσει πάρα πολύ. Αλλά δεν έχω πάρει πολλές προτάσεις. 

Ποιοι ρόλοι σου αρέσουν;
Αυτοί που περικλείουν όλη την αλήθεια της ζωής. Που δεν είναι μονοδιάστατοι, αλλά πετυχαίνουν να δώσουν την κωμικοτραγική συνθήκη της ζωής. 

Το σινεμά τελικά σε έχει κερδίσει από το θέατρο;
Δεν θα το έλεγα. Κάνω περισσότερες ταινίες τώρα λόγω της πανδημίας που έκλεισε τα θέατρα. Το σινεμά πάντως μου αρέσει επειδή με βάζει σε μια έντονη διαδικασία για ένα πολύ πυκνό, μικρό και έντονο διάστημα, όμως μετά χάνεται. Αντίθετα το θέατρο έχει μεγαλύτερη διάρκεια και λόγω πρόβας αλλά και λόγω των παραστάσεων που μπορεί να τραβήξουν πολύ στο χρόνο. Παρότι και το θέατρο μου αρέσει –και μάλιστα είναι και πολύ βοηθητικό στην εξέλιξη ενός ηθοποιού– αυτό το έντονο συναίσθημα που βρίσκω στο σινεμά με γοητεύει αφάνταστα. Τουλάχιστον αυτό μου συμβαίνει τώρα, τούτη την περίοδο. Βοηθούν πάντως και οι ταινίες που έκανα στο εξωτερικό τον τελευταίο καιρό. Με γυρίσματα σε υπέροχες πόλεις σαν τη Μασσαλία, τη Βιέννη και τη Λουμπλιάνα.   

Ποιες ταινίες είδες πρόσφατα στο σινεμά που σε κέρδισαν;
Μου άρεσε πολύ το ισπανικό «Οι ροδακινιές του Αλκαράς» που είδα πριν από λίγο για τα βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας.

Πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός; 
Νομίζω πως όλα ξεκίνησαν από την εποχή που με πήγαινε η μητέρα μου και βλέπαμε πολλές θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες στον κινηματογράφο. Ακόμη και στην Επίδαυρο πηγαίναμε για να δούμε τις μεγάλες παραστάσεις. Ίσως το μικρόβιο να το κόλλησα όταν άρχισα να βλέπω τα θεατρικά έργα του Λευτέρη Βογιατζή.

Όταν είχες διαφωνίες ή διαφορές στη δουλειά σου πώς αντιδρούσες;
Με μαλακό, ήπιο τρόπο. Δεν μπορώ τις εντάσεις και τις φωνές. Δεν με αφορούν οι σχέσεις εξουσίας και επιβολής. Θέλω να κάνω τη δουλειά μου χωρίς τέτοιες συνθήκες. Για αυτό σας είπα ότι είμαι πολύ προσεχτική στις επιλογές με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι. 

Ζούμε το τέλος της πατριαρχίας;
Όχι, έχουμε πολύ δρόμο ακόμη αφού οι συνθήκες που οδήγησαν σε αυτή συνεχίζουν να αναπαράγονται. Αλλά φαίνεται ευτυχώς να μπαίνει ένα τέλος στην ασυδοσία. Οπότε θα υπάρχει και μεγαλύτερος σεβασμός στις ανθρώπινες, τις επαγγελματικές και φυσικά τις σχέσεις μεταξύ αντρών και γυναικών.

Η δυναμική ηθοποιός διαθέτει την οξυδέρκεια για να λέει τα πράγματα με το όνομα τους χωρίς περιττές σάλτσες. «Με ρώτησες αν θέλω να πω κάτι άλλο», μου λέει πριν πούμε το αντίο. «Αυτό γράψε το, σε παρακαλώ, οπωσδήποτε. Με θυμώνει που τρεις ιεροί χώροι για το σινεμά της Αθήνας κινδυνεύουν να χαθούν έτσι απλά και να γίνουν ξενοδοχεία. Όσοι είναι υπεύθυνοι για το μέλλον των αιθουσών αυτών, τι περιμένουν για να τις σώσουν;».  

H ταινία «Ησυχία 6-9» κυκλοφορεί στις αίθουσες από τις 8/12 σε διανομή Weirdwave.