Κριτική ταινίας: Πινόκιο του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο

Ο μαραγκός Τζεπέτο προσπαθεί να ξεπεράσει μια προσωπική τραγωδία και στη διάρκεια ενός μεθυσιού του, κατασκευάζει μια ξύλινη μαριονέτα που αποκτά ζωή και γίνεται αληθινό αγόρι. Βρισκόμαστε στη φασιστική Ιταλία της δεκαετίας του 1930 και ο Πινόκιο, όπως ονομάζεται το «άτακτο» αγόρι, γίνεται μήλο της έριδος για πολλούς ενδιαφερόμενους.

Η πειραγμένη οπτική του Ντελ Τόρο πάνω στον μύθο του «Πινόκιο» έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας περιπέτειας φαντασίας, όπου το ψηφιακό animation συναντά την ιστορική αλληγορία, με τρόπο που παραπέμπει άμεσα στον πολιτικό συμβολισμό του «Λαβύρινθου του Πάνα». Η διαφορά είναι πως αντί του τρόμου του ισπανικού φασισμού στο φόντο εισέρχονται τα σκοτεινά –και ενίοτε κωμικοτραγικά– οράματα του Μουσολίνι, με τον ίδιο τον πατέρα του φασισμού να εμφανίζεται σε μία θαυμάσια σκηνή. Τρυφερότητα, δράμα αλλά και χιούμορ κωμικά ευρήματα που δίνονται με έξυπνα τεχνάσματα και ευρήματα, αποκαλύπτοντας ξανά πόσο σπουδαίος είναι ο μεξικανός δημιουργός.