Στέφανος Σιταράς: 33 ερωτήσεις για τα 33 χρόνια του σκηνοθέτη

Είναι νέος, ταλαντούχος και γεμάτος ζωή. Δεν αποκλείεται να τον πετύχεις σε κάποιο από τα motivational talks που δίνει κατά καιρούς και πραγματικά γοητεύει. Γιατί ο Στέφανος Σιταράς, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός ταινιών και ντοκιμαντέρ, εκτός από την ιδιαιτερότητα του μεγάλου ταλέντου, γεννήθηκε με ακόμη μία ιδιαιτερότητα - μία κύστη στο μπροστινό τμήμα του εγκεφάλου του που αν ποτέ σπάσει, ίσως πεθάνει ή μείνει σε κώμα για το υπόλοιπο της ζωής του. Μία σπάνια πάθηση που μοιάζει περισσότερο με ωρολογιακή βόμβα και του υπενθυμίζει ότι ο θάνατος παραμονεύει, μα περισσότερο ότι η ζωή είναι εδώ και τρέχει. Συναντήσαμε τον Στέφανο λίγο πριν την προβολή της πρώτης του μεγάλου μήκους ταινίας, «Πύραυλος», για να μάθουμε περισσότερα.

Ξεκίνησες σε μικρή ηλικία. Πώς ένα παιδί καταλαβαίνει τι είναι αυτό που θέλει να ακολουθήσει στο μέλλον με τόση σιγουριά όταν άλλοι στα 30 τους ακόμα ψάχνονται και ενδεχομένως χάνονται;
Όταν έγραψα και σκηνοθέτησα το «Γαλάζιο και Πορτοκαλί» ήμουν 14 χρονών. Είχα γεμίσει φόβο, αμφιβολία ταφόπλακα, και ένιωθα ότι τους κορόιδευα όλους. Είχα όμως και φοβερούς συμμάχους, συνεργείο που με ενθάρρυνε, ηθοποιούς που με εμπιστεύτηκαν, επενδυτές που με πίστεψαν. Και οικογένεια: η μητέρα μού μου έδωσε βάση, ο πατέρας μου φτερά. Μου έμαθαν πως να τολμώ αλλά και πως να φοβάμαι. Δες το. O φόβος είναι χρήσιμος - σου δείχνει το δρόμο. Αν χαθείς, ακολούθα μόνο αυτόν. Σκέψου το. Nομίζεις ότι όποιος έχτισε κάτι σπουδαίο δεν φοβήθηκε στην αρχή; Ακριβώς επειδή το φοβήθηκε, το έκανε. Αν υπάρχει θησαυρός στη ζωή σου, κρύβεται μόνο εκεί που φοβάσαι να πας. Θυμήσου το. O φόβος είναι πυξίδα.

Πώς ξεκινάει κάποιος να γράφει; Μολύβι, χαρτί και συναίσθημα;
Είπες τη λέξη κλειδί: ξεκινάει. Απίστευτες δυνάμεις έρχονται στο μέρος σου όταν τολμάς να αρχίσεις. 

Μεγαλύτερη σου έμπνευση;
Ναύπλιο. Ιορδάνης Ποταμός. Ινδία. Τα ταξίδια ή μάλλον όχι, οι επιστροφές. Δε μαθαίνεις τον εαυτό σου στάσιμος, θα τον δεις καθαρά μόνο στο φως ξένων ήλιων. Φύγε εκτός πόλης, βρες γαλήνες εκτός καναπέ, βρες εμπνεύσεις εκτός γραφείου, γεύσου φαγητά εκτός κουζίνας. Και μετά να επιστρέφεις. Κι όλοι οι θησαυροί του ταξιδιού θα σε συναντήσουν στην επιστροφή.

Αγαπημένο σου project και γιατί;
Ο «Πύραυλος». Έδωσα 5 χρόνια και όλη μου τη ζωή για αυτήν την ταινία. Άνοιξα δική μου εταιρία παραγωγής, απέκτησα δική μου Arri Alexa, έκανα τον σκηνοθέτη, τον παραγωγό, τον οπερατέρ, τον βοηθό, τον σταυρό μου και τον κόσμο ανάκατο. Μου στοίχισε όλη μου την περιουσία επί τρία, ήμουν μόνος, αλλά το έκανα. Έχασα δύο φορές δουλειά και φίλους, πέρασα κατάθλιψη και υπερκόπωση, πέθανε ο πατέρας μου μέσα στα χέρια μου, έκανα κρατητήριο και δικάστηκα, με απείλησαν, με έκλεψαν, με χτύπησαν, όμως δεν σταμάτησα τον «Πύραυλο» ούτε στιγμή. Και θα το έκανα άλλες δέκα φορές (κι ας είναι μια ανάλαφρη κομεντί).

Αγαπημένος σκηνοθέτης και ταινία;
«Ο Λώρενς της Αραβίας». Ένας Ντέιβιντ Λιν γεννιέται μια φορά κάθε χίλια χρόνια.

Μόνο behind the scenes;
Δεν βρέθηκε ακόμα σκηνοθέτης να με ξεμπλοκάρει.

Alexα. Ένα όνομα, πόσα συναισθήματα;
Ένα συναίσθημα: του καμικάζι! Καλλιτέχνες: επενδύστε στο δικό σας εξοπλισμό. (Σημείωση: η Alexa είναι η επαγγελματική κάμερα του Στέφανου.)

Θα έβλεπες τον εαυτό σου σε κάποιο άλλο επάγγελμα; Εγώ θα σε έβλεπα και ως life coach. Πιστεύεις στη δυναμική αυτού του επαγγέλματος;
Φέτος διδάσκω σενάριο και σκηνοθεσία στο Ant1 Media Lab και τη Σχολή Σεναρίου του Ant1. Φίλοι νέοι: κάντε εγγραφή! Είναι εξαιρετικές σχολές με προικισμένους καθηγητές. Η συμμετοχή μου ήταν έμπνευση και εισήγηση του (εξαιρετικού) Φάνη Μουρατίδη, ο οποίος θεώρησε ότι εκτός από ταινίες και ντοκιμαντέρ, ίσως έχω κι άλλα να προσφέρω - συμβουλές, πάθος, έμπνευση. Το μόνο γνήσιο που έχεις να προσφέρεις στους νεότερους είναι η αλήθεια.

Πώς αντιμετωπίζεις την επιτυχία και πώς την «αποτυχία»;
Βγάζω τα εισαγωγικά. Η αποτυχία είναι αναγκαία: σπάει τη μονοτονία της τελειότητας. Οφείλεις μόνο να δημιουργείς, χωρίς προσδοκία ή απαίτηση. Όλοι κουράζονται στη δουλειά, και χρησιμοποιούν τον υπόλοιπο χρόνο για ξεκούραση, αναψυχή, έρωτα, οικογένεια, και νόημα. Εγώ είμαι το ανάποδο. Όλος ο υπόλοιπος χρόνος με εξουθενώνει, με βασανίζει, με σκοτώνει. Μόνο όταν δουλεύω ζω.

Οι άνθρωποι έχουν την τάση να κολλάνε και να εμμένουν. Σε αντικείμενα, ανθρώπους, καταστάσεις. Γιατί; Εσύ πώς απαγκιστρώνεσαι;
Αν θες ένα παιδί να πάθει μετατραυματικό στρες, είναι πανεύκολο. Προστάτεψέ το από τα πάντα, και μετά βγάλε το στον κόσμο. Η παραμικρή απογοήτευση, αποτυχία, ή ήττα, θα το στείλει πρώτη γραμμή στην κόλαση. Πώς να επιπλεύσει όταν έχει μάθει μόνο την αποδοχή; Θα τρέξει ευθύς σε άλλες φωλιές. Μια ποδοσφαιρική ομάδα, μια ιδεολογία, ένα κόμμα, μια σχέση. Ο άνθρωπος μένει στάσιμος προσκυνώντας την ασφάλεια. Επέστρεφα από Αμερική τα καλοκαίρια, και το έβλεπα σε φίλους που έμειναν: ίδιες εξόδους, ίδιες παρέες, ίδιες ιδέες. Από το λύκειο κατευθείαν στο πανεπιστήμιο κατευθείαν στη γραφειοκρατία. Ο εγκέφαλός σου παθαίνει κράμπα. Σπάσε αμέσως τη μεμβράνη της ασφάλειας και πέσε στο άγνωστο. Να περιπλανιέσαι. Να ακούς. Να αγκαλιάζεις το Άλλο. Άλλαξε σελίδα, κεφάλαιο, και τόμο.

Ο Στέφανος σε τρία επίθετα.
Χαρούμενος. Ειλικρινής. Και πλέον Bespoke.

Μία Κυριακή σου
Ναύπλιο.

Στο βαθύ παρελθόν (2005) σε συνέντευξη σου είχες πει «Δε νομίζω να γυρίσω πίσω» και όμως γύρισες. Τι ήταν αυτό που σε «κάλεσε» πίσω στην πατρίδα;
Στην Αμερική ήμουν μια περσόνα. Σπούδασα, δούλεψα, ταξίδεψα, χωρίς να ξέρω ποιος ήμουν - δεν είχα ρίζες. Μόνο όσοι έχουν ζήσει έξω ξέρουν πώς είναι να αναπνέεις τον αέρα μιας χώρας που δεν είναι δική σου. Ήταν και άδικο στους κοντινούς μου. Γύρισα όχι για να μείνω, αλλά για να με γνωρίσω. Εξάλλου, η Ελλάδα είναι καλύτερο μέρος να υποφέρεις απ’ ότι η Αμερική. Πολλοί έκριναν την επιλογή μου ως οπισθοδρόμηση. Αλλά εγώ κάθισα Ελλάδα δέκα χρόνια, και ήσυχα έχτισα τον χαρακτήρα μου. Έχασα εκτίμηση αλλά κέρδισα αυτοεκτίμηση.

Είσαι παιδί του κόσμου, μία χώρα δε σε «χωρά». Θα συνέχιζες το καλλιτεχνικό σου έργο αποκλειστικά και μόνο στο εξωτερικό;
Εννοείται. Ζούμε εκεί που παίζουμε. Για τώρα, ακολουθώ μόνο τη δουλειά - σενάριο η γεωγραφία, σενάριο το δρομολόγιο. Αν η επόμενη ταινία είναι στο Τιμπουκτού, θα πάω Τιμπουκτού, και θα μάθω τα πάντα για το Τιμπουκτού. Φέτος ταξίδεψα πολύ: Ινδία, Ντουμπάι, Βοστώνη, Νέα Υόρκη, Φιλαδέλφια, Τουλούζη, Νάντη. Γνώρισα πολλά άτομα και πολλούς εαυτούς. Υπάρχουν πράγματα που λατρεύω στην Ελλάδα, και άλλα που με απογοητεύουν. Τα μεν με διώχνουν, τα δε πάντα με επιστρέφουν. Δεν υπάρχει πιο ντόπιος απ’ τον ξένο, και δεν υπάρχει πιο πιστός Έλληνας από αυτόν που την κουβαλάει μέσα του σε άλλον τόπο.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος και ποια η μεγαλύτερή σου επιθυμία;
 Μεγαλύτερος μου φόβος είναι ο κροκόδειλος. Δύο μάτια εξέχουν από μια αχνισμένη λίμνη. Με κοιτούν καρφωμένα, ακίνητα, νεκρά. Θέλω να τρέξω αλλά παραλύω. Το βλέμμα του με υποτάσσει σε πλήρη ακινησία. Σε κλάσματα θα με αρπάξει και βυθιζόμαστε για πάντα στη μαύρη πίσσα. Για τώρα όμως τον κοιτάζω, κοιτάζω και μένα: μέσα μου ζει μια παράξενη έλξη. Να και η μεγαλύτερη επιθυμία: να καταβροχθιστώ, να παραδοθώ, και να βουλιάξω μαζί του στο ασυνείδητο. Αυτό που με τρομάζει λοιπόν δεν είναι ο κροκόδειλος, είμαι εγώ.

Έχεις δηλώσει στο παρελθόν «Ενηλικίωση. Ευχαριστώ, δεν θα πάρω». Τελικά πήρες;
Ευτυχώς. Προτιμώ το βάρος στους ώμους μου, παρά να είμαι το βάρος σε ώμους άλλων. Είναι επικίνδυνη μόδα η παρατεταμένη εφηβεία. Κυνήγα παρέες που ενθαρρύνουν την εξέλιξη, όχι αυτές που επιβραβεύουν την ανωριμότητα. Είναι ωραίο να είσαι αγόρι. Που να δεις πόσο ωραίο είναι να είσαι άντρας.

Πώς βλέπεις τον Στέφανο στα 63; Σε φοβίζει ο χρόνος;
Θεωρώ ότι μια ζωή είναι λάθος όταν είναι πολύ προβλέψιμη ή πολύ απρόβλεπτη.

“I dare you to live forever”. Προκαλώ τώρα εσένα. Θα το διάλεγες;
Ο καθένας οφείλει να αφήσει κάτι πίσω του, για να έχει κάπου να πάει η ψυχή του όταν πεθάνει.

Γεννήθηκες με δύο μεγάλες ιδιαιτερότητες: μία σπάνια πάθηση του εγκεφάλου και ένα ακόμη πιο σπάνιο ταλέντο. Θεωρείς ότι αυτά τα δύο είναι αντικρουόμενες δυνάμεις; Ή συμπλέουσες και αλληλοτροφοδοτούμενες;
Τίποτα από τα δύο δεν είναι ιδιαίτερο. Θέλω αυτό που έχω να προσφέρω να είναι ειλικρινές, γενναιόδωρο, και ωφέλιμο για τους άλλους. Δεν έχω δικαίωμα σε κάτι άλλο, και αν το έχω, το αποκηρύσσω.

Ticking Βomb (=Ωρολογιακή βόμβα). Εσένα σε ξεσηκώνει, δυστυχώς άλλους -τους περισσότερους- τους πελαγώνει. Έχεις να τους συμβουλεύσεις κάτι;
Δεν είσαι αυτό που σου συνέβη. Είσαι αυτό που έχεις να προσφέρεις στους άλλους. Έχεις κάθε δικαίωμα στην ανάρρωση, κανένα στην παραίτηση. Σήκω. Και μαζί σου, σήκωσε κάτι βαρύ. Επίτρεψέ του να μπει στην ψυχή σου, είναι το δικό σου βάρος. Κανένας δεν θα το σηκώσει για σένα. Γίνε ταλαντούχος στο να το σηκώνεις και μετά συνέχισε με το βάρος κάποιου άλλου.

Σημαντικότερο κοινωνικό φαινόμενο που αν μπορούσες να λύσεις πρώτο θα το έκανες.
Το προσφυγικό. Πέρασα το 2015 από Μόρια και Καρατεπέ και το 2019 γύρισα ένα ντοκιμαντέρ για τα εκεί επεισόδια. Δεν θέλω να μιλήσω για πολιτικά ή ιστορικά ζητήματα, είναι εκτός της δικαιοδοσίας μου - είμαι σκηνοθέτης και παραγωγός. Μπορώ μόνο να προσφέρω μία διάγνωση, αφηγηματικά: η Ανατολή είναι πάντα το εξωτικό όνειρο του δυτικού και η Δύση η κρυφή λαιμαργία του ανατολίτη. Κανείς δε σκέφτεται ότι η γη είναι σφαιρική - πηγαίνοντας προς τη μια κατεύθυνση, προχωράς πάντα και πίσω. Αυτός είναι ο προορισμός κάθε ταξιδιού, ο εαυτός σου. Θυμάσαι το «πρέπει να φύγεις από τον εαυτό σου για να βρεις τον εαυτό σου;» Ο πρόσφυγας δεν μέλλεται να βαρύνει, ούτε να αφαιρέσει από κάποιον. Το ξέρω γιατί έχω υπάρξει μικρός πρόσφυγας, σε μικρούς ξεριζωμούς. Το ξέρω γιατί έχω βιώσει μικρούς εκτοπισμούς, κι έχω νιώσει ξένος στην οικογένειά μου, στις σχέσεις μου, έχω υπάρξει παρείσακτος στη ζωή μου. Έχω δει τις καρδιές των διωγμένων από τον Σύριο μετανάστη μέχρι τον άστεγο της πλημμύρας στη Νέα Ορλεάνη. Το υπογραμμίζω: ο πρόσφυγας δε θέλει κάτι δικό σου, θέλει μόνο να βρει τον εαυτό του.

Ο καλλιτεχνικός χώρος ολοένα κηλιδώνεται με περιστατικά βίας και μίσους. Οι σκέψεις σου γύρω από αυτό.
Κανείς δεν είναι με το μέρος του Γολιάθ.

Θεωρώ ότι το να είσαι γυναίκα είναι δύσκολο task. Ωστόσο το να είσαι άνδρας το 2022 ενδεχομένως να είναι και πιο δύσκολο. Υπάρχει μία γενικευμένη στοχοποίηση στο ανδρικό φύλο. Να το πω λαϊκά, μπαίνετε όλοι στο ίδιο τσουβάλι: καλοί και κακοί. Πώς το βιώνεις αυτό ως άνδρας; Σε έχει μπλοκάρει; Ακόμα και σε μικρά καθημερινά όπως είναι το flirt. Έχεις δηλώσει ότι σου αρέσει να φλερτάρεις, το σκέφτεσαι τώρα πριν το κάνεις επειδή μάλιστα εργάζεσαι στον καλλιτεχνικό χώρο;
Φλερτάρω επειδή θα μου αρέσει κάποια γυναίκα. Δεν φλερτάρω με ιδέες, μοτίβα, ομάδες, ή κινήματα. Φλερτάρω ως Στέφανος, όχι ως πρέσβης των ανδρών, των Ελλήνων, των λευκών, των στρέιτ, των καλλιτεχνών, ή των σκηνοθετών. Είμαστε πρώτα άτομα -ξεχωριστά, αυτόφωτα, με μαγικούς αστερισμούς μέσα μας- και μετά μέρη συλλογικών γκρουπ. Ναι στην κοινωνική αφύπνιση, ναι στο ξαναμοίρασμα της τράπουλας. Όχι στην ανύψωση της συλλογικής ταυτότητας πάνω από την ατομική. Η Ιστορία μάς το φωνάζει. Με αυτό δυστυχώς, «φλερτάρουμε» επικίνδυνα.

Μιας και θίξαμε το θέμα flirt. Ο κόσμος γιατί δεν φλερτάρει πια;
Επειδή φοβόμαστε την απόρριψη. Και επειδή απορρίπτουμε γρήγορα.

Θεωρείς το σεξ πραγματικά απενοχοποιημένο στην εποχή μας;
Γελάς πιο πολύ όταν προσπαθείς να μη γελάσεις.

Περνάμε στο κομμάτι των σχέσεων. Θεωρείς ότι η μονογαμία έχει πεθάνει; Αν ναι γιατί; Είναι φόβος δέσμευσης ή απλή επιθυμία διαφορετικών εμπειριών ακόμα και σε ταυτόχρονο χρόνο;
Όλα τα σημάδια δείχνουν προς αυτό, αλλά εγώ δεν σταματώ να ελπίζω. Είμαι συντροφικός και νιώθω ότι έχω πολλά να δώσω σε μία σχέση. Το μόνο που άλλαξε όσο μεγάλωσα είναι ότι τα μάτια μου από δύο έγιναν δεκατέσσερα (κοιτάζουν κυρίως, εμένα).

Πιστεύεις στο Θεό ή πιστεύεις ότι οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι ανώτερο από εμάς που δεν υφίσταται;
Πριν από την εκπλήρωση πρέπει να υπάρχει επιθυμία. Αν δεν επιθυμείς να βρεις Θεό, θα αναρωτιέσαι πάντα γιατί σε εγκατέλειψε. Πέρασα δεκαπέντε χρόνια σκληρής αθεΐας, από τα 13 ως τα 28. Επιστημονική, κυνική, ναρκισσιστική αθεΐα (εξάλλου το μόνο που θέλει κάθε κυνικός είναι να τον προσέξουμε). Τελευταία μαλάκωσα λίγο. Πέρασα από τις απαραίτητες διαδικασίες ταπείνωσης, ταξίδεψα, και παρέδωσα τον εαυτό μου σε μια χαλαρή εμπιστοσύνη στην αρμονία των πραγμάτων. Το ταξίδι μου στην Ινδία ήταν μια αρχή στο να γνωρίσω το θείο. Οι περισσότεροι είναι εγκλωβισμένοι στη λογική. Την υψώνουν σημαία, και την υπερασπίζονται λάβαρο. Αλλά η λογική είναι τόσο φτωχή. Το παράλογο είναι σοφό, πλούσιο, και έτοιμο για σένα. Άνοιξε τον εαυτό σου στην ποίηση του μη λογικού. Ο Θεός είναι πολύ μεγάλος για να χωρέσει στη λογική σου.

Πιστεύεις στην τύχη; Θεωρείς ότι είσαι τυχερός άνθρωπος;
Δεν ξέρω αν είμαι τυχερός αλλά σίγουρα είμαι ευγνώμων.

Περίγραψέ μου λίγο πώς βιώνεις, πώς βλέπεις την εποχή που ζούμε; Θα διάλεγες άλλη εποχή να γεννηθείς;
Η καλύτερη θέση πολλών πραγμάτων είναι στο παρελθόν. Λατρεύω την εποχή μου, και είμαι ευγνώμων κάθε μέρα που είμαι εδώ. Δεν υπάρχει τίποτε πιο σημαντικό στη ζωή απ’ το να προχωράς μπροστά.

Έχεις πει σε ομιλία σου στο Tedx: «Joy with co-creating with the universe, the pain of having to cope with it». Σε ακούμε ξανά.
Νομίζω ότι μικρός -ενώ ήμουν ετοιμόλογος- έλυνα τα λάθος προβλήματα. Παίρνουμε από τη ζωή αυτό που μας προσφέρει, όχι αυτό που θέλουμε

Μία συμβουλή που σου έδωσαν. Θα έδινες την ίδια ή θα μας δώσεις κάποια άλλη;
«Στέφανε, σταμάτα να χτυπάς μόνο τις πόρτες που έχουν κλείσει για σένα». Την ίδια χωρίς το Στέφανε.

Μελλοντικά plans;
Τώρα με βάζεις σε δύσκολη θέση, επειδή δε με αφήνουν να μιλήσω! Ετοιμάζω μια ταινία με μια Αμερικάνικη εταιρία παραγωγής. Τώρα γράφω το σενάριο. Επίσης γράφω ένα βιβλίο, εδώ και περίπου δύο χρόνια. Είμαι στις 70,000 λέξεις από τις απαιτούμενες 120,000. Προχωράει αλλά βασανιστικά αργά. Έχω μια φαντασίωση να τα παρατήσω όλα, να βρω μια καλύβα στην Ισλανδία δίπλα σε κάποια παγωμένη λίμνη και να ριχτώ με πάθος στις σελίδες του βιβλίου. Αλίμονο όμως, αν πραγματοποιούσαμε την κάθε φαντασίωση. Αρκούμαι στις λίγες ώρες την εβδομάδα που κλέβω για να γράφω. Κάτι που επίσης πηγαίνει πολύ καλά φέτος είναι το public speaking. Το απολαμβάνω απίστευτα, σχεδόν κάθε εβδομάδα είμαι κλεισμένος σε κάποιο event και μιλάω. Είναι συναρπαστικό να είσαι χρήσιμος.

Μία ευχή για τον κόσμο που ζούμε.
Να εγκαταλείψουμε αμέσως τις συλλογικές ιδεολογίες και να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας. Είναι ελκυστικό να χάνεις την ταυτότητά σου και να βυθίζεσαι στην ομοιογένεια. Είναι, επίσης, ελκυστικό να είσαι το θύμα -να υποφέρεις και να σε λυπούνται- ειδικά όταν αυτό υποκαθιστά τη σκληρή δουλειά της εξέλιξής σου. Ο νέος, που δεν γνωρίζει τον εαυτό του, τρομάζει. Οπότε υιοθετεί μια έτοιμη ιδεολογία, έναν αλγόριθμο που τακτοποιεί εύκολα τον κόσμο σε καλούς και κακούς. Το καταπίνει και το αποκαλεί ταυτότητα. Είναι καταπραϋντικό, αλλά δεν είναι ο λόγος που είσαι εδώ. Θυμήσου ότι είσαι πολύ παραπάνω από τα κοινά σου χαρακτηριστικά με κάποιον άλλον. Είσαι εσύ. Και διψάμε για τη μοναδικότητά σου. Εσύ που τώρα με διαβάζεις, γιατί μας στερείς το χάρισμά σου; Ξεκίνα το. Δείξε μας ποιος είσαι. Κάθε μέρα που δεν το κάνεις, μας πληγώνεις, πληγώνεις τον εαυτό σου, πληγώνεις εμένα. Κάντο, όσο υπάρχουν ακόμα στον κόσμο βασιλιάδες.

Info: Ο Στέφανος Σιταράς έχει σκηνοθετήσει τις ταινίες «Γαλάζιο και Πορτοκαλί» (2005), ο «Μαγικός Κόσμος του Χάρισον Πατράκη» (2014), ο «Πύραυλος» κ.α. Έχει βραβευτεί για την «Τριλογία του Ζητιάνου», τρεις ασπρόμαυρες περιπέτειες ενός κωφάλαλου αγοριού από το Φεστιβάλ Καννών, το Sundance, και το Φεστιβάλ Βερολίνου. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια σκηνοθεσίας στη σχολή κινηματογράφου La Femis, στα πλαίσια του New York Film Academy, όπου διακρίθηκε με την ταινία του Through the Eyes of a Child και έχει σπουδάσει κινηματογράφο στο Emerson College. Παράλληλα διδάσκει σενάριο και σκηνοθεσία στο Ant1 Media Lab και στη Σχολή Σεναρίου του Ant1 και επιμελείται το σενάριο και τη σκηνοθεσία τηλεοπτικών διαφημίσεων. Επίσης, συχνά δίνει inspirational talks σε διάφορα events.