Κριτική ταινίας: Απέραντη αγάπη (L' immensita)

Στη Ρώμη της δεκαετίας του 1970 μια ιταλίδα μητέρα νοικοκυρά δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στη μικροαστική ζωή της, την ίδια ώρα που η 12χρονη κόρη της έχει προβλήματα ταυτότητας και σεξουαλικού προσανατολισμού.

Η ταινία του Εμανουέλε Κριαλέζε διατηρεί κοινά στοιχεία με τη γνωστότερη ταινία του, το «Ανασαίνω» του 2002 με τη Βαλέρια Γκολίνο. Όπως και σε εκείνη την ταινία, οι ηρωίδες αφομοιώνουν μια «εκκεντρική» για τους άλλους συμπεριφορά, που τις οδηγούν όχι μόνο στον δρόμο της περιθωριοποίησης αλλά και του στιγματισμού. Η διαφορά με το νέο φιλμ, στο οποίο η Πενέλοπε Κρουζ δίνει μία από τις πιο επιδέξιες κι απολαυστικές ερμηνείες της καριέρας της (καταπληκτική στις μουσικοχορευτικές σκηνές της η ισπανίδα σταρ), είναι το περισσότερο αυτοβιογραφικό χρώμα και το τρυφερό χιούμορ, με την ιστορία ενηλικίωσης της μικρής Άντρια να δίνει ένα πλήρες και καθηλωτικό σχόλιο για τη θέση της γυναίκας σε μια οπισθοδρομική κοινωνία και μια συντηρητική εποχή.