Κριτική ταινίας: Άμστερνταμ (Amsterdam)

Τρεις φίλοι, ένας εκκεντρικός γιατρός, μια νοσοκόμα αριστοκρατικής καταγωγής και ένας αφροαμερικανός δικηγόρος, κατηγορούνται για τη δολοφονία ενός συνταξιούχου Αμερικάνου στρατηγού.

Η νέα ταινία του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ («Οδηγός διαπλοκής», «Οδηγός αισιοδοξίας») είναι  βασισμένη σε μια αληθινή ιστορία συνωμοσίας που παραλίγο να στοιχειώσει την Αμερική το 1933. Θεωρητικά η ιδέα είναι ακαταμάχητη καθώς συνδέει το ιστορικό περιστατικό της παράδοσης των ΗΠΑ σε ναζιστικά χέρια με τη μυθοπλαστική περιπέτεια τριών αντικομφορμιστών. Όμως ο Ράσελ αδυνατεί να ελέγξει το υλικό του καθώς προβαίνει σε μια άνιση και ανοικονόμητη αφήγηση όπου οι γραφικοί χαρακτήρες και τα γκροτέσκα συμβάντα συναγωνίζονται σε αφέλεια. Ελάχιστες καλές ιδέες, σκόρπιο χιούμορ και μπόλικο ξοδεμένο ταλέντο (ούτε ένας, ούτε δύο αλλά μια δεκάδα πρωτοκλασάτων ηθοποιών αναλαμβάνει τους βασικούς ρόλους) είναι τα βασικά χαρακτηριστικά μιας φλύαρης και κοινότυπης εντέλει ταινίας η οποία παρά τις αρχικές εκτιμήσεις προβλέψεις που την ήθελαν να παίζει δυνατά στα ερχόμενα Όσκαρ, μάλλον δεν θα περάσει ούτε έξω από το KodakTheatre.