Κριτική ταινίας: Παγίδα (Huda’ s Salon)

Βηθλεέμ, στην κατεχόμενη από ισραηλινούς Δυτική όχθη. Η παλαιστίνια Ριμ, την οποία ο άντρας της ζηλεύει παράφορα, βρίσκεται στο κομμωτήριο της Ούντα για ένα προγραμματισμένο ραντεβού. Οι δύο γυναίκες συζητούν για τα προβλήματα της καθημερινότητας, ώσπου κάποια στιγμή η Ούντα ναρκώνει τη Ριμ και στήνει μια φωτογράφιση με ερωτικά στιγμιότυπα που εκθέτουν την τιμή της φίλης της.

Η βασισμένη σε αυθεντικά γεγονότα ιστορία της «Παγίδας» είναι αυτό ακριβώς που ορίζει ο τίτλος της. Μια σατανική παγίδα για όλους απαρεγκλίτως τους κεντρικούς χαρακτήρες από την οποία δεν υπάρχει διαφυγή. Προφανώς και είναι το παλαιστινιακό ζήτημα ένας πρόσφορος χώρος για καλλιτεχνική αναζήτηση πάνω σε άλυτα πολιτικά ζητήματα όπου ο καταγγελτικός χαρακτήρας είναι το ελάχιστο ζητούμενο. Ο Χάνι Αμπού-Ασάντ συνεχίζει από εκεί που μας άφησε με τα δύο πιο εμβληματικά έργα του «Παράδεισος τώρα» και «Ομάρ», δίνοντας όλη τη νοσηρή πραγματικότητα (η Ούντα είναι πληροφοριοδότης των μυστικών υπηρεσιών κατοχής που δεν διστάζει να «δίνει» φίλες της) στη σημερινή Βηθλεέμ. Ένα προβλέψιμο κατά τα άλλα πολιτικό θρίλερ που μετά από το πρώτο ημίωρο κι αφού ανοίξει πλέον όλα τα καλά χαρτιά του στο τραπέζι, δεν έχει και πολλές εκπλήξεις για να μας τραβήξει το ενδιαφέρον.