Κριτική ταινίας: Η κυρία Χάρις πάει στο Παρίσι (Mrs Harris goes to Paris)

Μια Αγγλίδα χήρα καθαρίστρια στο Λονδίνο του 1950 βάζει σκοπό της ζωής της να αγοράσει ένα φόρεμα του διάσημου οίκου υψηλής ραπτικής Dior.

Παρά την ομολογουμένως πειστική ανάπλαση ενός κόσμου ρομαντισμού και κομψότητας, το σύγχρονο παραμύθι του Άντονι Φαμπιάν, που διασκευάζει το ομότιτλο μυθιστόρημα του Πολ Γκαλίκο, με πρωταγωνίστρια τη Λέσλι Μάνβιλ (άλλη μια ταινία της σπουδαίας ηθοποιού στην υψηλή ραπτική μετά την «Αόρατη κλωστή»), δεν είναι και τόσο ελκυστικό. Μέσα σε έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο όπου ακόμη κι ο διάσημος παρισινός οίκος αναγκάζεται να κάνει άνοιγμα στο μαζικό κοινό, η περίπτωση της ονειροπόλας καθαρίστριας δεν είναι μόνο προβληματική αλλά σχεδόν αφελής. Είναι φιλότιμη η προσπάθεια της Μάνβιλ να πείσει ως «επαναστάτρια» που θα πάει κόντρα σε όλα για να πραγματοποιήσει το εξωφρενικό όνειρό της, όμως μένει απροστάτευτη από τον Φαμπιάν. Σχηματικοί χαρακτήρες (η Ιπέρ σε ρόλο κακιάς ως δεξί χέρι του ίδιου του Ντιόρ) σε ένα προβλέψιμο και μπανάλ δράμα εποχής που είναι τίγκα στα κλισέ και με ένα εκβιαστικά εύπεπτο μελόδραμα να υπονομεύει διαρκώς την προσπάθεια της ηρωίδας να αλλάξει τη ζωή της.