Κριτική ταινίας: Χαμογέλα (Smile)

Η ψυχίατρος Ρόζι Κότερ ύστερα από ένα τραγικό περιστατικό (μια ασθενής της αυτοκτόνησε μπροστά της) αρχίζει να έχει παραισθήσεις και να βιώνει ανεξήγητα φαινόμενα, που την αναγκάζουν να αποκοπεί από τον οικογενειακό και φιλικό της περίγυρο.

Δεν είναι κακό το θρίλερ τρόμου του πρωτοεμφανιζόμενου Πάρκερ Φιν. Χτίζει μεθοδικά και με υπομονή την ατμόσφαιρα μεταφυσικής απειλής, έχει μια πειστική ηρωίδα στον βασικό ρόλο (η Σόσι Μπέικον μετά τις τηλεοπτικές επιτυχίες στο μεξικάνικο «Narcos» και το «Mare of Easttown» ανοίγει τα φτερά της και στον κινηματογραφικό χώρο) και με όχημα μια δυνατή ιστορία μυστηρίου καταφέρνει να καθηλώσει τον θεατή μέχρι τέλους. Θα ήταν προτιμότερο πάντως να διατηρήσει σε όλη τη διάρκειά του τον σαρκασμό και τα δεύτερα επίπεδα συμβολισμού που συνδέονται με το… χαμόγελο του τρόμου, παρουσιάζοντας ένα ένα τα κάστρα του καθωσπρεπισμού στη ζωή της Ρόζι να γκρεμίζονται όσο προχωρά η δράση, αντί να στραφεί σε ένα τόσο εύκολο και παρωχημένο φινάλε.