Κριτική για την ταινία «Η γυναίκα βασιλιάς (The Woman King)», σε σκηνοθεσία Τζίνα-Πρινς Μπάιθγουντ, με πρωταγωνιστές τους Βαϊόλα Ντέιβις, Τούσο Μπέντου, Λασάνα Λιντς, Σίλα Ατίμ, Τζον Μπογιέγκα.
Στη Δυτική Αφρική του 18ου αιώνα οι ανίκητες μαχήτριες Αγκότζι προστατεύουν το βασίλειο της Δαχομέης (το σημερινό Μπενίν) από τις επιδρομές άλλων αφρικανικών φυλών καθώς κι από Ευρωπαίους δουλέμπορους. Αρχηγός των Αγκότζι είναι η στρατηγός Νανίσκα που έχει τον τρόπο της να εμπνέει τις εκπαιδευόμενες νεαρές, οι οποίες πρέπει να περάσουν με επιτυχία τις σκληρές δοκιμασίες ώσπου να βρουν τη θέση τους στη βασιλική φρουρά.
Η αφηγηματική ικανότητα της Τζίνα-Πρινς Μπάιθγουντ είχε πιστοποιηθεί στο βασισμένο στο ομότιτλο κόμικ και αρκούντως θεαματικό «The old guard» όπου η Σαρλίζ Θερόν ηγούνταν μιας ομάδας αθάνατων πολεμιστών. Όπως και σε εκείνο το φιλμ του 2020, έτσι κι εδώ η καλοσχεδιασμένη δράση έχει τον πρώτο λόγο έναντι των χαρακτήρων, που πάντως τώρα (ευτυχώς) είναι λιγότερο σχηματικοί από ότι στη «Φρουρά». Φυσικά το πνεύμα του έργου είναι διαποτισμένο από ένα αντιαποικιοκρατικό σχόλιο που δένει μια χαρά με το φεμινιστικό χαρακτήρα του σεναρίου που υμνεί τη δύναμη της Γυναίκας. Ειδικά τη μαύρη δύναμη της επίλεκτης ομάδας των «αφρικανών αμαζόνων» που σε πολλά σημεία υπερτερούν των αντρών. Μάλιστα, όσον αφορά τις πολεμικές ικανότητες και στη μάχη σώμα με σώμα, οι Αγκότζι κάνουν σκόνη τους άντρες, προσφέροντας για επιπλέον αναγνώσεις τη δημιουργία της Τζίνα-Πρινς Μπάιθγουντ, που από αρκετές απόψεις είναι ένα φεμινιστικό «Black panther». Τα κεντρικά σημεία του φιλμ είναι βασισμένα σε υπαρκτά γεγονότα που παρουσιάζουν αρκετά γλαφυρά το ζήτημα της δουλείας στην Αφρική που αναπτύχθηκε ευρέως με την άφιξη των Ευρωπαίων. Στις πιο έντονες δραματουργικά σκηνές του φιλμ –πέρα από την προσωπική τραγωδία της Νανίσκα αλλά και της νεαρής Ναουί που είναι η αληθινή πρωταγωνίστρια– οι Πορτογάλοι δουλέμποροι αναδεικνύουν το σκοτεινό προσωπείο μιας απάνθρωπης συνθήκης που βάζει σε δεύτερη μοίρα τη μακρόχρονη και βίαιη αντιπαλότητα της Δαχομέης με το βασίλειο των Όγιο. Παρά το γεγονός ότι το φιλμ είναι πάνω από όλα μια επική περιπέτεια, ο φακός της σκηνοθέτριας εστιάζει κυρίως στη συνάντηση δύο διαφορετικών γενεών γυναικών (με την απίθανη Ντέιβις να αποδεικνύει ξανά πως δεν υπάρχει ρόλος που να μην μπορεί να τον κάνει κτήμα της) παρουσιάζοντας ένα δυναμισμό συνδυασμένο με συγκίνηση, που δεν μας κάνει να βαρεθούμε ούτε στιγμή.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
18°
