Κριτική ταινίας: Φτερά και πούπουλα (Feathers)

Στη διάρκεια ενός παιδικού πάρτι, στο σπίτι φτωχής οικογένειας της Αιγύπτου, ένας ταχυδακτυλουργός μεταμορφώνει σε κότα τον πατέρα της οικογένειας! Η απελπισμένη μητέρα, χωρίς καμιά βοήθεια πλέον, προσπαθεί να φροντίσει τα μικρά παιδιά της.

Το διπλά βραβευμένο στις Κάννες (Μεγάλο Βραβείο αλλά και το βραβείο της Fipresci στην Εβδομάδα Κριτικής) αλλά και με ένα βραβείο Iris από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, σκηνοθετικό ντεμπούτο του Αιγύπτιου Ομάρ Ελ Ζοχάιρι φέρνει σε ενιαίο πλάνο έναν αναγνωρίσιμο τριτοκοσμικό ρεαλισμό, συνδυασμένο με την κωμικοτραγική ανατροπή της πραγματικότητας, που θα θυμίσει σε αρκετούς το σινεμά του Σουηδού Ρόι Άντερσον. Φυσικά, πίσω από την πεπατημένη της κοινωνικής καταγγελίας (η θέση της γυναίκας σε μια πατριαρχική και οπισθοδρομική όσο δεν πάει άλλο κοινωνία) ο ταλαντούχος σκηνοθέτης πετυχαίνει να δώσει με την απλή και καθαρή αφήγησή του όλο το πλέγμα μιας χώρας σε βαθιά κρίση όπου το απόλυτο χάος είναι η μόνη σταθερά.