Κριτική για την ταινία «Εκκόλαψη (Hatching)», σε σκηνοθεσία Ολίβια Γουάιλντ, με πρωταγωνιστές την ίδια και τους Φλόρενς Πιου, Χάρι Στάιλς, Κρις Πάιν
Στην Αμερική της δεκαετίας του 1950, σε μια άγονη και ερημική περιοχή, έχει δημιουργηθεί ένας επίγειος παράδεισος για τις λίγες «τυχερές» οικογένειες που ζουν σε ευρύχωρα σπίτια με πισίνες, διαθέτουν ακριβά σπορ αυτοκίνητα και μοιράζουν τον ελεύθερο χρόνο τους ανάμεσα σε ψώνια στα πολυτελή εμπορικά κέντρα και μπάρμπεκιου- πάρτι. Όλοι οι άντρες εργάζονται στο κέντρο ανάπτυξης «προοδευτικών υλικών», το οποίο κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς είναι, ενώ οι γυναίκες ασχολούνται με τις δουλειές του σπιτιού, το μαγείρεμα και το μεγάλωμα των παιδιών. Μόνον η Άλις και ο Τζακ δεν θέλουν να κάνουν παιδιά, και όλοι αποδέχονται την επιλογή τους, αφού είναι το ευτυχισμένο ζευγάρι της κοινότητας που όλοι θαυμάζουν. Όταν όμως μια φίλη της Άλις αρχίζει να παρουσιάζει ανήσυχη συμπεριφορά ύστερα από μια οικογενειακή τραγωδία, όλα αλλάζουν.
Η μόλις δεύτερη σκηνοθετική δουλειά –ντεμπούτο το 2019 με την κωμωδία «Booksmart»– της ηθοποιού Ολίβια Γουάιλντ είναι ένα ύπουλα σχεδιασμένο ψυχολογικό θρίλερ που κρύβει επιμελώς τα καλά χαρτιά του. Όλη η πλοκή είναι χτισμένη στην τετραπέρατη και ανήσυχη Άλις (ακόμη μια θετική ερμηνεία για τη Βρετανίδα Φλόρενς Πιου των «Μικρών κυριών» και του «Μεσοκαλόκαιρου»), που, αν και είναι ευτυχισμένη σε έναν γάμο που τα διαθέτει όλα –η απόφαση να μην τεκνοποιήσουν είναι κοινή με τον Τζακ– αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά σε τούτον τον επίγειο παράδεισο. Όλοι οι άντρες δουλεύουν για τον εμπνευστή της πρότυπης κοινότητας Victory, τον ακαταμάχητα γοητευτικό Φρανκ (Κρις Πάιν). Εκείνος έχει βάλει έναν και μόνο κανόνα στους κατοίκους της: κανείς δεν μιλάει για όσα γίνονται στο «κέντρο ανάπτυξης» και καμιά γυναίκα δεν επιτρέπεται να μπει σε αυτό. Το τέλος της πατριαρχίας δίνεται ως μια στιλιστικά και αισθητικά επαρκή παραγωγή που σεναριακά όμως βασίζεται σε μια παραφορτωμένη συμβολικά αλληγορία που δυσκολεύεται να συνδυάσει αποτελεσματικά το υπαρξιακό δράμα με το ψυχολογικό θρίλερ. Το καλοσχεδιασμένο πρωταγωνιστικό ζευγάρι και οι υποστηρικτικοί δεύτεροι ρόλοι του Φρανκ και της Μπάνι (η σκηνοθέτρια Ολίβια Γουάιλντ) προσδίδουν σε αυτή την ελεύθερη διασκευή των «Γυναικών του Στέπφορντ» ατμόσφαιρα και αγωνία, παρότι δεν δίνει πειστικές απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που θέτει το σενάριο. Η Γουάιλντ πάντως αποδεικνύει ότι έχει σκηνοθετικό τσαγανό, καθώς ευστοχεί στην αποδόμηση των «ευτυχισμένων» ζευγαριών και της ρετρό νοσταλγίας με όχημα ένα σαρδόνιο σχόλιο στην κτητική και καταστροφική αγάπη των αντρών «που ζητάνε πολλά» αλλά περισσότερο από όλα «θέλουν να κάνουν ευτυχισμένες» τις γυναίκες τους. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
10°
