Κριτική ταινίας: Το νησί του Μπέργκμαν (Bergman Island)

Ένα ζευγάρι αμερικανών κινηματογραφιστών που λατρεύει το σινεμά του Μπέργκμαν περνά λίγες μέρες στο νησί Φάρο, στο οποίο έζησε ο σπουδαίος δημιουργός τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Η γαλλίδα Μία Χάνσεν-Λοβ («Το μέλλον») υπογράφει μια φρέσκια, ιδιοσυγκρασιακή αισθηματική κομεντί που έχει διπλό στόχο: από τη μία αποθεώνει το απαράμιλλο, διαχρονικό και αξεπέραστο σινεμά του κορυφαίου σουηδού δραματουργού κι από την άλλη θίγει μερικά καίρια ερωτήματα γύρω από το έργο του καλλιτέχνη σε σχέση με την προσωπική του ζωή. Σε κάποια σκηνή του φιλμ ακούγεται η εξής φράση γύρω από την αδυναμία του Μπέργκμαν να σταθεί ως γνήσιος πατέρας δίπλα στα 9 παιδιά που είχε αποκτήσει από τις 6 διαφορετικές συντρόφους του: “Πώς θα κατάφερνε να κάνει 25 ταινίες μέχρι τα 42 του αν συνεχώς άλλαζε πάνες;”. H σκηνοθέτρια έχει μερικές έξυπνες ιδέες πάνω στην έννοια της καλλιτεχνικής δημιουργίας (η ταινία μέσα στην άλλη ταινία, το πάντρεμα φαντασίας και πραγματικότητας κ.α.) ενώ σε αντίθεση με το αυστηρό προφίλ του Μπέργκμαν επιλέγει κάποιες στιγμές να ελαφρύνει το στόρι της, βάζοντας ένα υποδόριο χιούμορ δίπλα σε σκηνές αυθεντικής ανεμελιάς που ταιριάζουν άψογα με το ειδυλλιακό τοπίο του νησιού της Βαλτικής.