Κριτική ταινίας: Περιμένοντας τον Μποτζάνγκλς (En attendant Bojangles)

Ο Ζορζ γνωρίζει την Καμίλ σε ένα πάρτι στη Ριβιέρα του 1958 και συνειδητοποιεί ότι είναι η γυναίκα της ζωής του. Μια δεκαετία αργότερα το ζευγάρι είναι πιο ερωτευμένο από ποτέ αλλά τα πρώτα μεγάλα προβλήματα εμφανίζονται λόγω της «αχαλίνωτης φαντασίας» της Καμίλ.

Πίσω από την τολμηρή ιστορία αγάπης των αντισυμβατικών Ζορζ και Καμίλ, που δεν διστάζουν να παντρευτούν την πρώτη νύχτα γνωριμίας τους σε ένα ερημικό ξωκλήσι ή να φιλιούνται στον δρόμο  ολόγυμνοι, κρύβεται μια γουστόζικη και ενίοτε απολαυστική σάτιρα του μικροαστισμού και της υπερεκτιμημένης αναζήτησης της ευτυχίας. Οι Ντερί και Εφιρά σε μεγάλα κέφια βγάζουν όλη την τρέλα και το κέφι των 60s, ο σκηνοθέτης των «Μεταφραστών» Ρεζί Ρουανσάρ αποθεώνει με κάθε δυνατό τρόπο τη ρετρό αισθητική και την πολύχρωμη φαντασία των ηρώων του αλλά από ένα σημείο και μετά το σενάριο, που αποτελεί διασκευή του μυθιστορήματος του Ολιβιέ Μπουρντό «Θα μου χαρίσετε αυτό τον χορό;» (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Στερέωμα), κάνει στροφή 180 μοιρών και από τον χώρο της ζωηρής κωμωδίας καταστάσεων και χαρακτήρων μεταφέρεται κάπως αδέξια στο πεδίο του σκληρού μελοδράματος.