Κριτική ταινίας: Atlantic city

Στο Ατλάντικ Σίτι, ναό του τζόγου στα 70s για την ανατολική ακτή των ΗΠΑ, η νεαρή Σάλι έχει το όνειρο της μεγάλης ζωής που περνά αναγκαστικά από την προσπάθειά της να γίνει γκρουπιέρισσα σε τοπικό καζίνο. Αντίθετα ο ηλικιωμένος μικροκακοποιός Λου, έχει συμβιβαστεί  προ πολλού με την ιδέα ενός ήρεμου και δίχως εκπλήξεις υπόλοιπου ζωής. Οι δύο αυτοί απόκληροι και γείτονες θα βρεθούν ακόμη πιο κοντά όταν δύο συγγενικά πρόσωπα της Σάλι θα προσπαθήσουν να πουλήσουν κλεμμένα ναρκωτικά.

Η δεύτερη ταινία που γύρισε ο Λουί Μαλ στις ΗΠΑ μετά από την «Κουκλίτσα της Νέας Ορλεάνης» είναι ένα μελαγχολικό και άκρως πεσιμιστικό σχόλιο πάνω στο τέλος μιας εποχής που συνδέεται απόλυτα με την απατηλή λάμψη του αμερικανικού ονείρου. Χρυσός Λέοντας στο φεστιβάλ Βενετίας αλλά και πέντε δυνατές οσκαρικές υποψηφιότητες (ταινίας, σκηνοθεσίας, ερμηνειών και πρωτότυπου σεναρίου για την εξαίσια δουλειά του συγγραφέα Τζον Γκουάρε), για το έργο του Μαλ ο οποίος συνθέτει μια ασυνήθιστη ερωτική ιστορία με φόντο την παρακμή της αμερικανικής κοινωνίας και όχημα την τρυφερή, σχεδόν σπαραχτική, επίκληση κάποιων ευαισθητοποιημένων χαρακτήρων για ουσιαστική επαφή και επικοινωνία.