Κριτική ταινίας: Τελευταίο καλοκαίρι (Murina)

Χρυσή Κάμερα στις Κάννες στο τμήμα Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών για ένα βραδυφλεγές δράμα γεμάτο διφορούμενη ερωτική ατμόσφαιρα –το φλερτ του επιχειρηματία προς τη σύζυγο γίνεται αντιληπτό από την κόρη που κάνει τα δικά της σχέδια– που αποτελεί ντεμπούτο της γεννημένης στο Ντουμπρόβνικ το 1985 ταλαντούχας σκηνοθέτριας. Μέχρι το φινάλε μια αδιόρατη ένταση συνοδεύει τις πράξεις και κυρίως τις βαθύτερες σκέψεις και των ηρώων. Με εξαίρεση τον χοντροκομμένο, αυταρχικό πατέρα που στοχεύει στην πώληση του οικοπέδου για να αρπάξει την ευκαιρία και να «αγοράσουν σπίτι στο Ζάγκρεμπ», οι υπόλοιποι τρεις χαρακτήρες παραμένουν σε όλη τη διάρκεια του έργου αινιγματικοί. Το μήνυμα της γυναικείας καταπίεσης σε μια πατριαρχική κοινωνία σαφώς και ορίζει το πλαίσιο μιας ιστορίας που πάντως μοιάζει να έχει θέμα προσανατολισμού. Η σωτηρία των δύο γυναικών δεν εξαρτάται μόνο από τη απελευθέρωσή τους από τον κτηνώδη πατέρα και σύζυγο αλλά κι από τη διάθεση του γοητευτικού Χαβιέρ να τις πάρει υπό την προστασία του. Πράγμα αδιανόητο για μια ταινία γυναικείας απελευθέρωσης που έχει πάντως μια στιβαρή σκηνοθετική οπτική πάνω στο ζήτημα της ενηλικίωσης, ενισχυμένη από την αποκαλυπτική ερμηνεία της θαυμάσιας νεαρής πρωταγωνίστριας.