Κριτική ταινίας: Άιφελ (Eiffel)

Αν και το θέμα είναι ελκυστικό καθώς συνδέει την αληθινή ιστορία της δημιουργίας του πιο εμβληματικού μνημείου του Παρισιού με την αυθεντική ερωτική περιπέτεια του Γκιστάβ Άιβελ, το φιλμ δεν είναι τόσο συναρπαστικό όσο υπόσχεται. Με συνεχή πισωγυρίσματα στον χρόνο και ακαδημαϊκή προσέγγιση, ο κυρίως σκηνοθέτης κωμωδιών Μαρτέν Μπουρμπουλόν («Με τον μπαμπά ή με τη μαμά;») δεν δίνει στην ιστορία του την αναγκαία ρομαντική φινέτσα. Όλα μοιάζουν στον αυτόματο πιλότο: ο Ρομέν Ντιρί δίνει την πυρετική ένταση του ενθουσιώδη αλλά και αυστηρού Άιφελ, η Έμα Μακέι («Sex education») αγωνίζεται να αποδώσει τη γοητεία της ανεξάρτητης, μοντέρνας γυναίκας που εμπνέει τον ήρωα, το σενάριο της Καρολίν Μπονγκράντ αναδεικνύει το παράλληλο διπλό μεγαλείο της κατασκευής του περίφημου μνημείου και της γέννησης του απόλυτου έρωτα, με φυσικό σκηνικό την «πιο ερωτική πόλη στον κόσμο. Σε όλα αυτά πατάει η σκηνοθετική άποψη του Μπουρμπουλόν για ένα σινεμά μεγάλης κλίμακας που συνδέει ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός με κάποια «άγνωστη» τραγική ερωτική ιστορία σαν αυτή του Γκιστάβ και της Αντριέν.