Κριτική ταινίας: Ο γκρίζος άνθρωπος (The Gray man)

Ο «Gray man», πράκτορας της CIA που είχε περάσει το τελευταίο διάστημα της ζωής του σε ομοσπονδιακό σωφρονιστικό ίδρυμα, αναπνέει ξανά τον αέρα της ελευθερίας όταν το παλιό αφεντικό του τον στρατολογεί για μια νέα αποστολή. Όμως ένας παλιός εχθρός του παραμονεύει.

Τα αδέλφια Ρούσο δεν ήταν μόνο οι δημιουργοί της κινηματογραφικής δράσης του Κάπτεν Αμέρικα («Ο στρατιώτης του χειμώνα» και «Εμφύλιος πόλεμος») αλλά και οι εμπνευστές του χωρισμένου σε δύο μέρη («Ο πόλεμος της αιωνιότητας» και «Η τελευταία πράξη») εμβληματικού φινάλε των «Avengers». Στη νέα τους ταινία που αποτελεί την πιο ακριβή παραγωγή του Netflix, οι Ρούσο κάνουν μια από τα ίδια με έμφαση στην ακατάπαυστη δράση που όμως στερείται ουσιαστικού ενδιαφέροντος. Το σενάριο δεν έχει την στοιχειώδη πλοκή ώστε να μπορέσει να παρακολουθήσει ο θεατής το φιλμ χωρίς σημάδια βαρεμάρας μετά από το πρώτο ημίωρο. Κατασκοπικό θρίλερ που στηρίζει πολλά στην λάμψη των αστέρων του (η Άνα ντε Άρμας το πιο λαμπερό στοιχείο σε μια κουστωδία προβλέψιμων χαρακτήρων με το αστείο μουστάκι του πρώην Κάπτεν Αμέρικα να κάνει την –λέμε τώρα– την κωμική διαφορά) και ξεχνιέται γρήγορα μετά από λίγες ώρες που έχει ολοκληρωθεί η προβολή.