Hustle: Η νέα ταινία για το μπάσκετ στο Netflix με πρωταγωνιστή τον Άνταμ Σάντλερ, η συμμετοχή αθλητών του NBA και οι λόγοι πίσω από τη μεγάλη επιτυχία της.
Τα παιδιά των 90s -ακόμα περισσότερα ίσως εκείνα που αν και συγκαταλέγονται σε αυτή τη κοινωνικοχρονική κατηγορία πρόλαβαν στο τσακ και την προηγούμενη δεκαετία, γεννημένα ίσως λίγο πριν ή λίγο μετά την πτώση του Βερολίνου- σίγουρα θα διατηρούν κάποια θραύσματα μνήμης από εκείνη την ιεροτελεστία του Σαββατοκύριακου που είχε πρωταγωνιστές τα ίδια, μια τηλεόραση και την απογευματινή ταινία που επέλεγαν τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια για να ξεφύγουν από την άχαρη παγίδα της απογευματινής ζώνης ημερών παραδοσιακά ταγμένων στον ελεύθερο χρόνο και στις βόλτες. Απομεσήμερα μετά τα οικογενειακά τραπέζια, απογεύματα θερινής ραστώνης στο εξοχικό, όσο οι μεγάλοι «παίρνουν» έναν υπνάκο, ατέλειωτα χειμωνιάτικα Σάββατα και Κυριακές, σε αιώνια αναζήτηση ενός περισπασμού για να «μην κάνεις τα μαθήματά σου», όλοι αυτοί οι νεκροί, μα τόσο ζωντανοί στην παιδική και εφηβική μνήμη χρόνοι, που οι κομεντί στην τηλεόραση -όταν το Netflix κυοφορούνταν στα γονικά σπλάχνα του Filmnet- ήταν η μόνη, για πολλούς λύση, για να περάσουν ανώδυνα. Και τι πιο αγαπημένο, για παιδιά των 80s και των 90s, με μεγάλα όνειρα και μικρά, μεσοαστικά, δωμάτια, από τις ταινίες που κάνουν το όνειρο κάποιου άλλου παιδιού πραγματικότητα, της ταινίες ενηλικίωσης του μαθητή μέσα από έναν εμπνευσμένο δάσκαλο, τις ταινίες που στο τέλος κερδίζει το ταλέντο, από όπου κι αν προέρχεται και από όπου κι αν πηγαίνει: από τo γκέτο του Χάρλεμ στην ακαδημία Julliard, από τα underground μποξάδικα και τους δρόμους της Φιλαδέλφεια στο πάνθεον του πυγμαχικού πρωταθλητισμού, από τη Reseda του Λος Άντζελες στα βάθη της ευγενούς ιαπωνικής τέχνης του καράτε.
To “Hustle”, η νέα «μπασκετική» ταινία του Jeremiah Zagar, με πρωταγωνιστή τον Adam Sandler στην πλατφόρμα του Netflix -με την οποία ο κωμικός έχει υπογράψει ένα χρυσό «δημιουργικό» συμβόλαιο 250 εκατομμυρίων δολαρίων- είναι μια ωδή σε όλες αυτές της κομεντί και τα sports dramas που μεγάλωσαν τα γερά παιδιά του σήμερα και στις σχέσεις δασκάλου -μαθητή προπονητή- αθλητή που αγαπήσαμε μέσα από τα αντίστοιχα κινηματογραφικά ορόσημα της ποπ κουλτούρας.
Η ιστορία απλή και τίμια: ο μεσήλιξ scouter Stanley Sugerman (Adam Sandler) της ιστορικής ομάδας μπάσκετ της Φιλαδέλφεια Philadelphia 76ers, πρώην πολλά υποσχόμενος μπασκετμπολίστας, με κάποια πικρή ιστορία να διαψεύδει τις υποσχέσεις, και νυν μεγάλο όνειρο να κάτσει στον πάγκο ως προπονητής του νέου αίματος του αθλήματος που τόσο αγαπάει, περιφέρεται από χώρα σε χώρα, από γήπεδο σε γήπεδο και από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο, λείποντας ατελείωτες ώρες από το σπίτι του, τη γυναίκα του (την οποία ενσαρκώνει η πάντα απολαυστική Queen Latifah) και την κόρη του, κυνηγώντας το επόμενο μεγάλο ταλέντο που θα χαρίσει στους 76ers το πολυπόθητο πρωτάθλημα που έχουν τόσο καιρό να κατακτήσουν.
Βρίσκει αυτό που ψάχνει στην Ισπανία, στο δίμετρο κορμί του οικοδόμου Bo Cruz (Juancho Hernangomez), που βάζει στοιχήματα σε κερδισμένα «μονά» και τρίποντα, σε συνοικιακά γήπεδα, για να βγάλει το εξτραδάκι με το οποίο θα θρέψει τη μητέρα του και την κόρη του αλλά τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο ιδιοκτήτης της ομάδας πεθαίνει αφήνοντας στο τιμόνι τον συμπλεγματικό γιο του (Vince Merrick) ο οποίος όχι μόνο απορρίπτει το εύρημα του αλλά και κάνει ότι μπορεί για να μην τον αφήσει ποτέ να περάσει από τα camps του NBA, διεκδικώντας τη θέση που αξίζει στο μεγάλο μπασκετικό όνειρο. Ένα όνειρο που ο Sugerman – Sandler είναι αποφασισμένος να του χαρίσει, αναλαμβάνοντας τα έξοδα και τη (σκληρή) προπόνηση του νέου του ταλέντου μέχρι τελικής πτώσης και νίκης.
Παρά την προδιαγεγραμμένη πορεία της τυπολογίας της, με αρχή, μέση τέλος που αντιστοιχούν σε μεγάλη ευκαιρία -κίνδυνο ολικής καταστροφής- επιτυχία και θρίαμβο, και την αναμενόμενη εξέλιξη των πραγμάτων, οι ακούσιες και εκούσιες αναφορές του “Hustle” φέρνουν χαμόγελα σε οποιονδήποτε θεατή μεγάλωσε με τον Rocky Balboa και το Karate Kid και συνήθιζε να νοικιάζει στο βίντεο κλαμπ της γειτονιάς ταινίες όπως το “Jerry Maguire”, το “Save The Last Dance”και το “Million Dollar Baby”. Όταν ο Bo Cruz ανεβαίνει τρέχοντας τους λόφους και τις σκάλες της Φιλαδέλφεια κάπου εκεί στον τέλος τον περιμένει η κληρονομιά του Ρόκι, ενώ στο American χιούμορ του κουρασμένου αλλά παθιασμένου Stanley Sugerman καιροφυλακτεί το ασιατικό φλέγμα του Mr. Miyagi. Και στο αναπόφευκτο τέλος καλό - όλα καλά της ταινίας βλέπουμε όλα εκείνα τα ευτυχισμένα, τελικά καρέ των ταινιών των παιδικών μας χρόνων: τον Daniel Larusso πρωταθλητή στο All Valley Karate Championship, τον Rocky Balboa θριαμβευτή στο ρινγκ, και τους Oakl and Athletics να κερδίζουν το πρωτάθλημα μπέιζμπολ χάρη στο μοντέλο που σχεδίασε ο Brad Pitt στον ρόλο του πρωτοπόρου manager Billie Bean στο φιλμ “Moneyball”. Ενώ ο Adam Sandler αξιοποιεί στο έπακρο όλη τη συσσωρευμένη πείρα του σε ανάλαφρες κωμωδίες αλλά και τις ανέσεις του ερμηνευτικού εύρους που πρωτοφανέρωσε στο “Punch Drunk Love” του Paul Thomas Anderson το 2022 και διπλοσφράγισε με το “Uncut Jems”των αδελφών Safdie το 2019 για να ενσαρκώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον επόμενο μεγάλο sports drama προπονητή, τον γυμναστή, μέντορα και δάσκαλο που χρειάζεται κάθε αθλητής για να πάρει το βάρος από πάνω του και να τον σπρώξει να λάμψει ανενόχλητος στον στίβο, στο παρκέ, στη σκηνή.
Το “Hustle” ωστόσο κάθε άλλο παρά περιορίζεται και αφήνεται σε αυτήν την πολυεπίπεδη νοσταλγία του γενεαλογικού του δέντρου. Με τον θρύλο του NBA LeBron James αλλά και τον ίδιο τον Adam Sandler, ως μέγα μπασκετόφιλο, στην παραγωγή, η ταινία είναι ένα αυθεντικό «μπασκετικό» φιλμ, στο οποίο το “the real thing” του αμερικανικού μπάσκετ υπηρετείται από έναν πρωταγωνιστή που τυγχάνει αληθινός μπασκετμπολίστας κορυφαίας κλάσης και ενισχύεται από πλήρως ρεαλιστικό αθλητικό περιβάλλον και μια μπασκετική αφρόκρεμα σε guest εμφανίσεις και ρόλους – έκπληξη, από τους πιο «κομβικούς» Kenny Smith, Anthony Edwards και Trae Young μέχρι ονόματα όπως αυτά του Luka Doncic, του Boban Marjanovic και του Dirk Nowitzki.
To “Hustle” δεν είναι μια ταινία που φτιάχτηκε για τους κριτικούς του κινηματογράφου - αν και οι έξυπνοι, σύγχρονοι ελιγμοί με τους οποίους διανθίζει τα εγγενή κλισέ της δεν θα αφήσει αδιάφορους τους τεχνικούς γνώστες της κινηματογραφικής γλώσσας. Είναι μια ταινία φτιαγμένη από φίλους του μπάσκετ για φίλους του μπάσκετ αλλά και για όσους θέλουν, βλέποντας αυτό το happy end ενός ταλέντου κι ενός ονείρου σε μια οθόνη πενήντα ιντσών, να ξαναγγίξουν την αθωότητα των δικών τους ονείρων όταν προπονούνταν με τον Ρόκι, καθάριζαν τα αυτοκίνητα του κύριου Μιγιάγκι και ανακάλυπταν τον δικό τους Φόρεστερ, κάποιο κυριακάτικο απομεσήμερο, σε μια τηλεόραση, πάνω ή κάτω από ένα σεμεδάκι.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
13°
