Για την επική ινδική ταινία «RRR» που προβάλλεται στο Netflix

Όποιος μπορεί ακόμη να γοητεύεται από τον κινηματογράφο —δεν το θεωρούμε δεδομένο για όλους, καθώς η υπερκατανάλωση έχει αμβλύνει την ικανότητα κάποιων να συγκινούνται πια από το σινεμά, από οποιουδήποτε είδους σινεμά, στη μεγάλη ή τι μικρή οθόνη— να μη χάσει επ’ ουδενί αυτή την απολαυστική, με κάθε έννοια και σε κάθε της επίπεδο, ταινία.

Όποιος αγαπά το φουλ μελόδραμα, τις σκηνές δράσης των υπερηρωικών ταινιών της Marvel (που όμως ωχριούν όλες τους μπροστά σε κάποιες σεκάνς τού RRR, καθώς συγκριτικά μαζί τους φαντάζουν κάπως πρωτόγονες πλην φιλόδοξες) αλλά με… κανονικούς ανθρώπους (που όμως είναι πιο υπερήρωες από τους υπερήρωες), τον μεγάλο σινεμασκόπ κινηματογράφο που μας χάρισε τις ταινίες τουΣεσίλ ΝτεΜιλ, αίφνης, τις κλασικές, αρχετυπικές ταινίες με «super heroes» στιλ Μπεν Χουρ, Σπάρτακος, Δέκα Εντολές κ.ο.κ., τις χορογραφίες των σκηνών δράσης και πολεμικών τεχνών του κινέζικου σινεμά, αλλά και τις όντως χορογραφίες των μιούζικαλ (εδώ θα δείτε τουλάχιστον μία χορευτική σκηνή σε εμβόλιμο τραγούδι που αποκλείεται να μην άφηνε άφωνο και ιδρωμένο για την υπόλοιπη ημέρα έναν Τζιν Κέλι), να βρει άμεσα τρεις ελεύθερες ώρες για ένα απολαυστικό βράδυ.

Όποιος αγαπά τα μεγάλα και ξεκάθαρα μηνύματα που τονίζονται με δυνατές χειραψίες, καυτά βλέμματα και εμφαντικά κουνήματα της κεφαλής —φιλία, φιλοπατρία, αγάπη, πάθος, πίστη, αφοσίωση, αίσθημα δικαίου κλπ. κλπ.—, όποιος αγαπά τους ηρωισμούς, τα απελευθερωτικά κινήματα, τον ξεσηκωμό των υποδουλωμένων, τον επαναστατικό πατριωτικό εθνικισμό, τις δυναμικές ιστορικές προσωπικότητες (οι δύο πρωταγωνιστές, Alluri Sitarama Raju και Komaram Bheem, είναι υπαρκτά πρόσωπα, επαναστάτες με τεράστια δράση που όμως, σε αντίθεση με όσα βλέπουμε στην ταινία, δεν συναντήθηκαν ποτέ στη ζωή τους), να το βάλει να το δει άμεσα, εφόσον έχει Netflix. Αλλιώς, να βάλει.

Ο σκηνοθέτης S.S. Rajamouli κάνει πολύ μεγάλο παιχνίδι εδώ. Αφού τοποθετήσει την ταινία του στο 1920, στο Δελχί και στα πέριξ, και αφού μάς παρουσιάσει τους κεντρικούς ήρωές του, τον αγαθό γίγαντα N.T. Rama Rao Jr.—παιδί των δασών και της υπαίθρου, που νικά μια… τίγρη στο δάσος—και τον γοητευτικό Ram Charan, που είναι ικανός να νικήσει μερικές εκατοντάδες άντρες οπλισμένος μόνο με ένα γκλομπ γιατί απλούστατα δεν είναι διατεθειμένος να χάσει καθώς έχει τους λόγους του γι’ αυτό, μπαίνει πολύ γρήγορα στην υπόθεση, και στο κυρίως δράμα: η σκληρόκαρδη σύζυγος του Βρετανού αρμοστή κλέβει (!) ένα κορίτσι από τους δικούς του, από ένα μικρό χωριό, και το παίρνει μαζί της για υπηρέτρια στην πόλη. Ο Bheem ορκίζεται να τη φέρει πίσω, ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο και έτοιμος να κάνει κάθε θυσία. Στη διαδρομή, θα γίνει αδελφικός φίλος με τον Raju, που υπηρετεί στην υπό βρετανική διοίκηση αστυνομία και κάνει ό,τι μπορεί για να ανέλθει στην ιεραρχία. Στο μεταξύ, ο μεγάλος ξεσηκωμός των Ινδών ετοιμάζεται, και οι δύο άντρες, νομοτελειακά, θα έρθουν αντιμέτωποι, δοκιμάζοντας τη φιλία τους… και εντέλει πασχίζοντας να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο.

Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά περισσότερα, γιατί το φιλμ έχει αρκετές σεναριακές ανατροπές και δεν χρειάζεται να χαλάσουμε τις εκπλήξεις που μας επιφυλάσσει — και είναι πολλές. Όμως η μεγαλύτερη έκπληξη είναι το ίδιο: η γαργαντουική φιλοδοξία του, η βία του που προκαλεί ή σπαραγμό ή ένα ηδονιστικό αίσθημα καθαρκτικής δικαιοσύνης, η καθαρή εικόνα του που φορά κυριακάτικα ρούχα στο μελόδραμα, η υπόκλιση στο bromance, η συγκινητική υπερβολή του πατριωτισμού (που μας φέρνει βέβαια στο μυαλό την Ουκρανία), οι τεχνολογικές καινοτομίες, η κινηματογραφική βιρτουοζιτέ, οι άνευ ορίων άνευ όρων σκηνές αργής κίνησης, όπου κάθε ίχνος ρεαλισμού υποκλίνεται στο απρόσμενο και το φαντασμαγορικό, η σιγουριά της κάμερας και του μοντάζ, η υποβλητική μουσική (τηρουμένων των αναλογιών, το σκορ που επαναλαμβάνεται στις σκηνές ηρωισμού και σε ανατριχιάζει από ένα σημείο και μετά ήδη από τις πρώτες του νότες είναι κάτι σαν το ινδικό Imperial March), η πρόθεσή του να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο και να νικήσει — όπως οι ήρωές του, τα πάντα μέσα του, η ίδια του η καρδιά, είναι ορκισμένα να σπάσουν κάθε ρεκόρ. Αλλά και οι θεαματικότατες σκηνές πάλης και μάχης, που κάνουν τις αντίστοιχες του σπαρτιάτικου «300» ή του Τζον Γουίκ να μοιάζουν χορογραφημένες από… εμένα.

Αν δεν πειστήκατε, κάντε κλικ εδώ για να δείτε μία σκηνή ανθολογίας που θα σας πείσει. Ή που θα απομακρύνει τους άπιστους του εκρηκτικού Μπόλιγουντ.

ΥΓ. Χρησιμοποιούμε καταχρηστικά (και εν γνώσει μας λανθασμένα) τον όρο, καθώς το RRR δεν είναι ταινία τού Μπόλιγουντ (των ταινιών που γυρίζονται στη Βομβάη) αλλά του Τόλιγουντ (των ταινιών που γυρίζονται στη Χιντεραμπάντ). Εν πάση περιπτώσει, συνεννοούμεθα.