Κριτική ταινίας: Jurassic World: Κυριαρχία (Jurassic World: Dominion)

Τέσσερα χρόνια μετά την καταστροφή της Νήσου Νούμπλαρ οι δεινόσαυροι και οι άνθρωποι αναζητούν την εύθραυστη ισορροπία στην συνύπαρξή τους. Ώσπου ένα ακραίο φαινόμενο απειλεί την επιβίωση και των δύο.

Προφανείς οικολογικές ανησυχίες ενισχύουν την εφετζίδικη πλευρά της ύστατης περιπέτειας του φημισμένου franchise που γέννησε η φαντασία του Στίβεν Σπίλμπεργκ πριν από τρεις σχεδόν δεκαετίες. Η σκηνοθετική άποψη του Κόλιν Τρέβεροου τιμά και με το παραπάνω την αφετηρία του μύθου τόσο στη γραφή (πολλά τρικ, όπως αυτό του τζιπ που κρέμεται στο κενό, είναι «κλεμμένα» από τα πρώτα φιλμ) όσο και στη σεναριακή προσαρμογή: η απόφαση να συναντηθούν οι δύο γενιές της ιστορίας για πρώτη φορά, εκτός του προφανούς νοσταλγικού χαρακτήρα, προσθέτει και μερικές έξυπνες χιουμοριστικές ατάκες. Σαν αυτές που εκστομίζει ο Τζεφ Γκόλντμπλουμ προς τον Κρις Πρατ («έδωσες υπόσχεση σε ένα δεινόσαυρο»;)που περικλείουν έναν καλοδεχούμενο αυτοσαρκασμό που ενισχύει τη διάθεση απολογισμού της σειράς που οδηγείται στο οριστικό φινάλε της. Πριν και πάνω από όλα όμως το φιλμ ακολουθεί τη λογική της τακτοποιημένης, θεαματικής και σαφώς πιο τρομακτικής εκδοχής της μυθολογίας.