Τι Να Δω Σήμερα: «Taking Woodstock» του Ανγκ Λι - Η Φωτεινή Αλευρά διαλέγει την ταινία της ημέρας
Καλώς ήρθες επιτέλους καλοκαίρι (και ημερολογιακά), γιατί από θερμοκρασία σε έχουμε νιώσει ήδη. Ο Ιούνιος είναι εδώ και αυτό σημαίνει ένα πράγμα, όλοι οι Αθηναίοι είναι πανέτοιμοι να πλημμυρίσουν τις συναυλίες που στερηθήκαμε δυο καλοκαίρια τώρα και τα εισιτήρια για εξαφανίζονται. Από Muse μέχρι Πάτι Σμιθ κι από Νικ Κέιβ μέχρι Λίαμ Γκάλαχερ, έχει για όλους κάτι φέτος το καλοκαίρι και μάλλον θα σας δούμε εκεί, σε όλα. Μέχρι τότε ας θυμηθούμε μια καλοκαιρινή ταινία για την ίσως σημαντικότερη μουσική συνάντηση που υπήρξε ποτέ. Σήμερα βλέπουμε την ταινία «Έτσι Πήραμε το Γούντστοκ» του Ανγκ Λι.
Το καλοκαίρι του 1969 και ενώ οι Η.Π.Α. βρίσκονταν σε πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό αναβρασμό, οι μουσικοί παραγωγοί Μάρτιν Λανγκ και Άρτι Κόρνφελντ συγκέντρωσαν τα μεγαλύτερα μουσικά ονόματα της εποχής, στη φάρμα Μπέθελ Γουντς, λίγο έξω από το Γούντστοκ, μια μικρή πόλη στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης, για να συμμετάσχουν σε ένα τριήμερο φεστιβάλ αφιερωμένο στη μουσική, τη χαρά, την αγάπη και φυσικά τις υπόλοιπες αξίες της κουλτούρας των χίπις. Αυτό που δεν ήξεραν όμως ήταν ότι η δέκατη πέμπτη, δέκατη έκτη και η δέκατη έβδομη ημέρα του Αυγούστου του 1969 έμελλε να γίνει η μεγαλύτερη πολιτιστική και κατ’ επέκταση πολιτική συνάντηση της προηγούμενης γενιάς και το σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής, που μέσα στις επόμενες δεκαετίες φάνηκε να βρίσκει αμέτρητους νοσταλγούς.
Ο νεαρός Έλιοτ Τίμπερ (Ντιμίτρι Μάρτιν), προσπαθεί να τονώσει οικονομικά το σχεδόν ξοφλημένο οικογενειακό ξενοδοχείο, φέρνοντας στην περιοχή ένα, ορφανό από φυσικό χώρο, μουσικό φεστιβάλ, με σκοπό να εξασφαλίσει πελάτες.
Ο Ανγκ Λι σκηνοθετεί όσα έγιναν στο μουσικό φεστιβάλ του Γούντστοκ, βασισμένος στο βιβλίο του Έλιοτ Τίμπερ, σε μια μεγάλης διάρκειας ταινία, δίνοντας περισσότερη έμφαση στα συνηθισμένα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, αποστασιοποιημένος από τη σημασία των γεγονότων, με αποτέλεσμα να μην ξεχωρίζει κανείς αν παρακολουθεί την χρονικό του στησίματος μιας απλής συναυλίας ή του πολιτιστικού γεγονότος εκείνου που συμβολίζει ακόμα, το ζενίθ εκείνης της απελευθερωτικής ατμόσφαιρας της εποχής, το απόγειο μιας δεκαετίας κυριαρχημένης από την (ψευδ)αίσθηση ότι μπορεί μια γενιά να αλλάξει τον κόσμο, το μεταίχμιο της αλλαγής από τη μια εποχή στην άλλη.
Με μια αναπάντεχη προσέγγιση, όχι στο τι συμβολίζει πια το Γούντστοκ, αλλά μέσα σε τι είδους πλαίσιο πραγματοποιήθηκε στον πραγματικό χρόνο που πραγματοποιήθηκε, το «Έτσι Πήραμε το Γούντστοκ», μπορεί να μην συγκινήσει τους νοσταλγούς του rock ‘n’ roll, καθώς είναι μια ελαφριά κωμωδία από τα χέρια ενός σημαντικού σκηνοθέτη για σημαντικά γεγονότα. Μια διασκεδαστική απεικόνιση του τι συνέβη στα παρασκήνια του μεγαλύτερου και σημαντικότερου μουσικού δρώμενου του εικοστού αιώνα.
Όταν ακούς Γούντστοκ αυτομάτως σκέφτεσαι sex, drugs and rock ‘n’ roll και η αλήθεια είναι όλα αυτά συνυπήρξαν αρμονικά για τρεις μέρες με τον εναλλακτικό πολιτισμό, το αντιπολεμικό κίνημα, την πολιτική αμφισβήτηση. Στο Γούντστοκ υπολογίζεται πως συγκεντρώθηκαν μισό εκατομμύριο άνθρωποι για ένα μουσικό τριήμερο (που έγινε τετραήμερο), του οποίου οι διοργανωτές, περίμεναν γύρω στις πενήντα χιλιάδες. Συμμετείχαν άνδρες, γυναίκες, παιδιά, λευκοί, μαύροι, στρέιτ, γκέι, πολιτικοποιημένοι νέοι και όχι, άνθρωποι που ήρθαν μόνο για το πάρτι κι άλλοι που αντιλαμβάνονταν πως κάτι ξεχωριστό συνέβαινε εκείνη τη στιγμή. Το «Έτσι πήραμε το Γούντστοκ», όσο μεγάλο και να είναι σε διάρκεια, προσπαθεί μα αδυνατεί να αποδώσει την ελπίδα της κοινωνικής αλλαγής που είχε απλωθεί σε όλο τον κόσμο και έπαιρνε φωνή τον Αύγουστο του ’69 και τελικά να απεικονίσει, πώς αυτή η μουσική συνάθροιση έγινε πράξη πολιτική, χωρίς να το θέλει.
Το 2024 ήταν η χρονιά του τρόμου, ζήσαμε τη μεγαλεπήβολη επιστροφή κάποιων βετεράνων σκηνοθετών πίσω από την κάμερα, ενώ γίναμε μάρτυρες μιας σειράς νέων ρεκόρ
7°
