Κριτική ταινίας: Ίκαρος και Δαίδαλος (Icarus)

O Ίκαρος, γιος του εφευρέτη Δαίδαλου, που βρίσκεται στην υπηρεσία του βασιλιά Μίνωα, κατά τη διάρκεια μιας εξερεύνησης κοντά στο παλάτι της Κνωσού, ανακαλύπτει ένα παιδί με κεφάλι ταύρου που βρίσκεται κλειδωμένο σε μια αυλή, με εντολή του βασιλιά. Κρυφά, ακόμα και από τον πατέρα του, ο Ίκαρος θα γίνει φίλος με τον νεαρό Μινώταυρο.

Ευπρεπέστατο ευρωπαϊκό animation που ποντάρει το μεγαλύτερο μέρος της γοητείας του στη δύναμη του μύθου του Ίκαρου και του Μινώταυρου, με τα διακριτικά, εικαστικά σκίτσα του Ιταλού Κάρλο Βόγελε να χαρακτηρίζονται από μια γλυκιά απλότητα που δένει άψογα την περιπέτεια, με το χιούμορ και το δράμα. Ο Βόγελε δεν αρνείται τη συναισθηματική ανάγνωση της ιστορίας του: πολλές φορές ενισχύει τη συγκίνηση (το παιχνίδι του Ίκαρου και του Μινώταυρου που καταλήγει στην παραδειγματική, σκληρή τιμωρία του δεύτερου), κάποιες άλλες προάγεται ένας χαρακτήρας μυσταγωγίας που συνδέεται με τα άλυτα μυστήρια του μινωικού πολιτισμού αλλά κυρίως είναι η αμείωτη δίψα για περιπέτεια που οδηγεί τον ονειροπόλο ήρωα στο αξεπέραστο φινάλε. Στα συν του φιλμ και το γερό δέσιμο βασικών στοιχείων της αφήγησης (μουσική, σχέδιο κ.λπ.) με αισθητική βγαλμένη απευθείας από την αρχαιοελληνική μυθολογία.