Η ταινία «Μαύρα Γυαλιά» (Dark Glasses) του Ντάριο Αρτζέντο έρχεται στους κινηματογράφους και αποκλειστικά στο Cinobo
Ο θρυλικός Ντάριο Αρτζέντο επιστρέφει μετά από 10 χρόνια με μια αναπάντεχα συναισθηματική και απενοχοποιημένη ματιά στο giallo, το είδος τρόμου που υπηρέτησε καλύτερα από όλους και καταφέρνει να διατηρεί ζωντανό και επίκαιρο μέχρι σήμερα. Στη νέα του ταινία «Μαύρα Γυαλιά» (Dark Glasses), που κυκλοφορεί στις 2 Ιουνίου στους κινηματογράφους και σύντομα στο Cinobo, η Νταϊάνα είναι μια νεαρή γυναίκα που έχασε την όρασή της και ο Τσιν, ένα αγόρι από την Κίνα που γίνεται οδηγός της. Μαζί θα εντοπίσουν έναν επικίνδυνο δολοφόνο μέσα στα σκοτάδια της Ιταλίας.
«Μαύρα Γυαλιά» (Dark Glasses): Σύνοψη της ταινίας
Ρώμη. Μια έκλειψη κρύβει τον ήλιο και οι ουρανοί μιας ζεστής καλοκαιρινής μέρας μαυρίζουν, ενώ το «σκότος» περιβάλλει την Νταϊάνα όταν ένας κατά συρροή δολοφόνος την επιλέγει ως θήραμα. Προσπαθώντας να αποφύγει τον διώκτη της, η γυναίκα τρακάρει με το αμάξι της και χάνει την όρασή της. Συνέρχεται από το αρχικό σοκ αποφασισμένη να παλέψει για τη ζωή της, μόνο που δεν είναι πια μόνη. Ο Τσιν, ένα μικρό αγόρι που επιβίωσε από το τροχαίο, την προστατεύει και γίνεται τα μάτια της. Αλλά ο δολοφόνος δεν θα εγκαταλείψει το θύμα του. Ποιος θα σωθεί;
Ντάριο Αρτζέντο - «Μαύρα Γυαλιά» (Dark Glasses): Σημείωμα σκηνοθέτη για την ταινία
Τα Μαύρα Γυαλιά είναι ένα φιλμ που είχα φανταστεί πριν πολλά χρόνια και δεν μπορούσα να το γυρίσω, αλλά ούτε και να σταματήσω να το σκέφτομαι. Η δυσκολία συνδεόταν με τις απαιτήσεις της αγοράς που ζητούσε βία και ανούσιες ιστορίες, σε μια στιγμή που εγώ επιτέλους περνούσα μια φάση συμφιλίωσης με τους εφιάλτες μου. Είχα αποφασίσει λοιπόν να ανοίξω την πύλη του τρόμου και να τη διασχίσω. Τα Μαύρα Γυαλιά αντιπροσωπεύουν για μένα την κορύφωση ενός ταξιδιού, επηρεασμένου -από την παιδική μου κιόλας ηλικία- από τη λογοτεχνία του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Τώρα που οι καιροί έχουν αλλάξει, εγώ δεν θέλω να προδώσω την ουσία, ούτε το ύφος της ιστορίας.
Όλα περιστρέφονται γύρω από την έκλειψη ηλίου με την οποία αρχίζει η ταινία, κρύβοντας το εκτυφλωτικό φως της ημέρας και τις σκιές που σχηματίζονται στο έδαφος από τους ανθρώπους που την παρακολουθούν. Σταδιακά, οι σκιές μεταμορφώνονται καθώς ο ήλιος σκοτεινιάζει και το κίτρινο γίνεται βαθύ μπλε. Είναι ένας οιωνός που προμηνύει την τύφλωση της Νταϊάνα, της πρωταγωνίστριας. Η τύφλωση είναι ένα θέμα που έχω ξαναχρησιμοποιήσει στις ταινίες μου. Όταν σκηνοθετώ, με γοητεύει η ιδέα αυτού του αισθήματος ευθραυστότητας και πανικού που υπάρχει στον παλμό της καρδιάς ενός χαρακτήρα.
Με μαγνήτισε η ομορφιά της Ιλένια Παστορέλι, αλλά και η ευάλωτη εμφάνισή της που έρχεται σε αντίθεση με την ένταση του βλέμματός της - ένα βλέμμα που αλλάζει όταν αναγκάζεται να φορέσει μαύρα γυαλιά. Εναλλάσσοντας κοντινά πλάνα με μακρινά γεμάτα ένταση, αφηγούμαι τους φόνους που, σαν απαραίτητο συστατικό, οδηγούν χωρίς έλεος στην τελική κάθαρση.
Σχετικά με τους βασικούς χαρακτήρες αναρωτήθηκα, όπως κάνω σε όλες τις ταινίες μου: «Ποιοι είναι αυτοί, πώς εξελίσσονται;». Σε αυτή την περίπτωση, πρόκειται για δύο ιδιαίτερα άτομα. Εκείνη είναι μια τυφλή γυναίκα, εκείνος ένα παιδί πολύ μικρό για να τα βγάλει πέρα μόνο του. Και προέρχονται από δύο διαφορετικές κουλτούρες: εκείνη Ιταλίδα, το αγόρι Κινέζος. Αυτός ο συνδυασμός είναι η κινητήρια δύναμη της ταινίας, ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η ιστορία. Ο ρυθμός και ο τόνος συμβαδίζουν με την ένταση και το σασπένς. Τα Μαύρα Γυαλιά είναι αυτό που έπρεπε να είναι: ένα πολύ δυνατό giallo, αλλά με δυο νέα στοιχεία -σε σύγκριση με τις προηγούμενες ταινίες μου: συναίσθημα και τρυφερότητα.
Για τους λάτρεις του σινεμά ο Ντάριο Αρτζέντο είναι ένας θρύλος, ενώ για τους σύγχρονους δημιουργούς αποτελεί έμπνευση και είδωλο. Ιταλός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός, έγινε γνωστός για τις ταινίες τρόμου του, ιδίως για τα giallo της περιόδου ‘70-’90, ενώ η επίδρασή του στο είδος έχει οδηγήσει στον χαρακτηρισμό του ως «αριστοτέχνη του τρόμου». Έκανε το ντεμπούτο του το 1970 με Το Πουλί με τα Κρυσταλλένια Φτερά, ένα giallo που έκανε μεγάλη επιτυχία στην Ιταλία. Συνέχισε με ταινίες του είδους, φτάνοντας το 1975 στο Βαθύ Κόκκινο, για πολλούς το καλύτερο giallo όλων των εποχών, που του έφερε διεθνή φήμη και ενέπνευσε άλλους δημιουργούς να στραφούν σε αυτό το genre. Ο Τζον Κάρπεντερ έχει μιλήσει πολλές φορές για την επιρροή των πρώτων ταινιών του Αρτζέντο στη δημιουργία της ταινίας Η Νύχτα με τις Μάσκες. Ανάμεσα στους εμβληματικούς τίτλους του Αρτζέντο που ακολούθησαν ξεχωρίζει το Suspiria, μεταφυσική ταινία τρόμου και πρώτο μέρος μιας τριλογίας που συνεχίστηκε το 1980 με το Inferno και ολοκληρώθηκε με το The Mother of Tears το 2007. Άλλες ταινιες του, οι 3 Πύλες της Κολάσεως (1980), το Tenebre: Ο Παρανοϊκός Δολοφόνος (1982), τα Φαινόμενα (1985) και Η Όπερα του Τρόμου (1987), το Trauma (1993) με πρωταγωνίστρια την κόρη του Άσια Αρτζέντο. Έχει συμμετάσχει στη συγγραφή του σεναρίου της ταινίας του Σέρτζιο Λεόνε Κάποτε στη Δύση (1968) και υπήρξε σύμβουλος σεναρίου του Τζορτζ Ρομέρο για την ταινία Ζόμπι, το Ξύπνημα των Νεκρών (1978).
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
8°
