Κριτική για την νέα ταινία «Μαγνητικά πεδία» του Γιώργου Γούση με τους Έλενα Τοπαλίδου και Αντώνη Τσιοτσιόπουλο.
Η μοναχική Έλενα οδηγεί το αυτοκίνητό της σε άγνωστο προορισμό. Καταλήγει σε ένα λιμάνι και μπαίνει σε ένα μισοάδειο φέρι απολαμβάνοντας τη γαλήνια ελευθερία της μοναξιάς. Όμως τελικά αποφασίζει να αλλάξει στάση όταν βλέπει τον επίσης μοναχικό Αντώνη να «προδίδεται» από το αυτοκίνητό του.
«Θέλω να πάψεις να γελάς, θέλω να κλαις/ και ντροπιασμένος στο εξής να ζήσεις/ και κάποια νύχτα ερωτική σου απ τις πολλές/ από τον κόσμο θέλω πια να σβήσεις». Η χορεύτρια Έλενα προτιμά πλέον να τραγουδάει μελαγχολικά ερωτικά τραγούδια, παρά να χορεύει. «Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι καλή χορεύτρια» παραδέχεται με αφοπλιστική ειλικρίνεια στον Αντώνη τον οποίο μόλις έχει γνωρίσει. Η Έλενα έχει αποχωριστεί την οικογένειά της για ένα σαββατοκύριακο λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Όμως σε κάποια φάση του ταξιδιού της αποφασίζει να το σκάσει. Η απότομη στροφή που παίρνει με τον Ζορζ (το όνομα του αυτοκινήτου της) την οδηγεί στο άγνωστο και την τυχαία συνάντησή της με τον Αντώνη ο οποίος κουβαλά ένα κουτί κι ένα χρέος προς εκπλήρωση. Η μινιμαλιστική περιπλάνηση των δύο αγνώστων είναι δοσμένη με μια απλότητα που εντυπωσιάζει. Χωρίς να παίρνουμε πολλές πληροφορίες για το παρελθόν και τις ζωές της Έλενας και του Αντώνη αρκούμαστε στα λιτά στιγμιότυπα της κοινή τους διαδρομή, που μέσα από την τρυφερή ματιά του έμπειρου κομίστα και ταλαντούχου (πρωτοεμφανιζόμενου μάλιστα) σκηνοθέτη Γιώργου Γούση, μετουσιώνεται σε ένα ακαταμάχητο road movie που μοιάζει με εμπειρία ζωής. Ένα σοφό, ντελικάτο και ευαίσθητο κινηματογραφικό τραγούδι είναι τα «Μαγνητικά πεδία», που αποκαλύπτει με τον πιο ειλικρινή –και για αυτό απέραντα επώδυνο– τρόπο τη σημασία του να ζεις απρόσκοπτα, ελεύθερα και δίχως την έγνοια της τακτοποιημένης, συμβιβασμένης ζωής. Το σενάριο-ωδή στην αλήθεια μιας ελεύθερης ζωής διανθισμένο με αρκετά χιουμοριστικά επεισόδια σκαρφίστηκαν από κοινού ο σκηνοθέτης με τους δύο πρωταγωνιστές του, οι οποίοι κράτησαν τα πραγματικά τους ονόματα σε αυτή τη μοιραία συνάντηση που οφείλει μεγάλο μέρος της γοητείας της στο δέσιμο των δύο πρωταγωνιστών. Ένα δέσιμο φυσικό και απέριττο, χωρίς πολλές λεπτομέρειες ή κινήσεις εντυπωσιασμού. Οι Έλενα Τοπαλίδου και Αντώνης Τσιοτσιόπουλος κάνουν κτήμα τους τις ταυτότητες των ηρώων τους σαν να πρόκειται για τους πραγματικούς εαυτούς τους. Βλέποντάς τους να λένε τα μικρά και ανείπωτα μυστικά τους με μια αθωότητα που ανακατεύεται με τη σκανδαλιά και με μια μελαγχολία που σπάνια αποτυπώνεται τόσο εύστοχα στο πανί, κυριολεκτικά θέλεις να τους πιάσεις και να τους αγκαλιάσεις. Η φυσική δύναμη και η αφτιασίδωτη γοητεία των «Μαγνητικών πεδίων» δεν υπάρχει περίπτωση να μη σας αγγίξει.
