Ο Γιώργος Γούσης και τα «Μαγνητικά πεδία»: Ένα γλυκό road movie που αρέσει

Ο κομίστας Γιώργος Γούσης απέσπασε 6 βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, μεταξύ των οποίων τον Χρυσό Αλέξανδρο, ενώ προτάθηκε για 7 Ίρις στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για την ταινία «Μαγνητικά πεδία». Για τις σχέσεις των συντελεστών και τη δυναμική της ταινίας μάς είπε τα παρακάτω.

Πώς ένας κομίστας αποφασίζει να κάνει πέρασμα στον κινηματογράφο; Ποιες εσωτερικές σου ανάγκες εκφράζει η συγκεκριμένη στροφή;
Το κόμικ και ο κινηματογράφος μπορεί να φαίνεται ότι έχουν –και όντως έχουν– τεράστιες διαφορές αλλά παρουσιάζουν και κοινά σημεία. Και οι δύο αυτές τέχνες έχουν σκοπό να αφηγηθούν μια ιστορία χρησιμοποιώντας εικόνες και λόγο. Επιπλέον στις ταινίες υπάρχει ήχος, μουσική κ.λπ. Οπότε η βάση της δουλειάς είναι κοινή και στις δύο μορφές τέχνης. Εκείνο που αλλάζει είναι τι εργαλεία χρησιμοποιεί ο κάθε δημιουργός προκειμένου να αφηγηθεί τη δική του ιστορία. Οπότε δεν νιώθω εντελώς έξω από τα νερά μου, αλλά ένιωθα σαν να μου δόθηκαν καινούργια εργαλεία για να ανακαλύψω κατά βάση αυτό που κάνω μέσα από ένα εντελώς διαφορετικό και νέο για μένα μέσο και να μπορέσω να εκφραστώ μέσα από έναν καινούργιο τρόπο.

Είχες κάποιες κινηματογραφικές γνώσεις πριν αποφασίσεις να καθίσεις πίσω από την κάμερα;
Όχι, δεν είχα σπουδάσει κινηματογράφο, αλλά δεν ένιωθα περιορισμό από αυτό, καθώς ούτε και για τα κόμικ είχα κάνει ιδιαίτερες σπουδές. Όλο αυτό προέκυψε μέσα από μια τριβή που ουσιαστικά βασίζεται στην ανάγκη ή τη θέληση να πεις μια ιστορία. Το πρόβλημά μου δηλαδή ήταν ότι ήθελα να αφηγηθώ μια ιστορία και έπρεπε να βρω διάφορες λύσεις.

Υπήρξαν δύσκολες ή απρόσμενες στιγμές στη διάρκεια των γυρισμάτων που σε έβαλαν σε δεύτερες σκέψεις για το αν έπραξες σωστά που μεταπήδησες από το κόμικ στον κινηματογράφο;
Όχι, παρότι υπήρξαν δυσκολίες που συνάντησα στη διάρκεια των γυρισμάτων, οι οποίες όμως δεν με έβγαζαν έξω από τα νερά μου. Ένιωθα να ανεβαίνει η αδρεναλίνη και ότι είχα στα χέρια μου ένα κουίζ το οποίο έπρεπε οπωσδήποτε να λύσω. Με ενδιέφερε περισσότερο η πρόκληση που σου προσφέρει η δημιουργία μιας κινηματογραφικής ταινίας και ποτέ δεν είδα τη δημιουργία των «Μαγνητικών πεδίων» ως πρόβλημα.

Η αφήγηση στο φιλμ ρέει με άνεση. Θα περίμενε κάποιος ότι η τριβή ενός κομίστα με το σινεμά ίσως να έβγαζε πιο φαντεζί και τεχνικά περίπλοκα ή στιλιζαρισμένα πράγματα που θα θύμιζαν πιο έντονα ένα κόμικ. Όμως τα «Μαγνητικά πεδία» είναι ένα μινιμαλιστικό φιλμ…
Κοίταξε, ακόμη και τα κόμικ που κάνω δεν είναι τρομερά φαντεζί. Επίσης δεν είναι καρτούν ή φιγούρες τύπου Μίκι Μάους. Κατά βάση τα κόμικ μου έχουν τον σκοπό να αφηγηθούν μια ιστορία, οπότε δεν πέρασε καν από το μυαλό μου να κάνω κάτι διαφορετικό στο σινεμά.
Επίσης αποφάσισα να κάνω ταινίες επειδή κουράστηκα να είμαι μέσα στο σπίτι μόνος μου, σε ένα γραφείο και να ελέγχω τα πάντα, και προσπαθώ να φύγω όσο πιο μακριά γίνεται από αυτό. Και για αυτό και οι δύο ταινίες που έχω κάνει ως τώρα –και ο «Χειροπαλαιστής» δηλαδή– είναι low-low έως no budget παραγωγές. Άρα δεν μπορώ να ονειρεύομαι ή να φαντάζομαι πράγματα που είναι πανάκριβα, όπως είναι το animation ή τα πολύ φαντεζί σκηνογραφικά έργα. Για να μεταφερθεί ένα κόμικ στο σινεμά, συνεπάγεται ένα τεράστιο μπάτζετ, το οποίο εγώ φυσικά δεν είχα στη διάθεσή μου. 

Αλήθεια, πόσο κόστισαν τα «Μαγνητικά πεδία»;
Πρακτικά κόστισαν 6.500 ευρώ, τα οποία ήταν τα χρήματα που διέθεσα για να καλύψω τις ανάγκες στέγης, τροφής, μετακίνησης κ.λπ. των ανθρώπων που πήραν μέρος στα γυρίσματα. Όμως δεν πληρώθηκε κανείς, δεν υπήρξαν αμοιβές. Είχαμε τη χαρά και την τύχη να πληρωθούμε αργότερα, από το μετά, και κυρίως ύστερα από την επιτυχία που άρχισε να έχει η ταινία. Αλλά είχα τη χαρά να συνεργαστώ με ανθρώπους που πίστεψαν στο πρότζεκτ και αποφάσισαν να δουλέψουν αφιλοκερδώς.

Το σενάριο το έγραψες μαζί με τους δύο πρωταγωνιστές του φιλμ, την Έλενα Τοπαλίδου και τον Αντώνη Τσιοτσιόπουλο. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Με τον Αντώνη γνωριζόμασταν από παλιά, είμαστε χρόνια φίλοι. Την Έλενα τη γνώρισα το καλοκαίρι του 2020 στα γυρίσματα ενός βίντεο κλιπ που έκανα τότε και νιώσαμε την επιθυμία να ξανασυνεργαστούμε κάποια στιγμή. Επειδή η ιδέα του φιλμ βασίστηκε σε μια σύνοψη που έγραψα μαζί με τον Αντώνη και όλοι οι διάλογοι είναι αυτοσχεδιαστικοί, έτσι προκύπτει το credit σε όλους, κάπως όλοι μαζί έχουμε φτιάξει αυτή την ιστορία. Αυτή είναι η λογική της: ότι πήγαμε να κάνουμε ένα ταξίδι μια ομάδα επτά ανθρώπων έχοντας μια βασική ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, με την ταινία να ανακαλύπτεται και να παίρνει μορφή όσο την κατασκευάζαμε.

Γιατί επέλεξες να είναι road movie; Είναι αγαπημένο σου είδος;
Δεν ξέρω αν είναι αγαπημένο μου είδος, αλλά έχω κάποιες αναφορές ταινιών όπως τα φιλμ του Κιαροστάμι και ειδικά τη «Γεύση του κερασιού». Ή την «Αλίκη στους δρόμους» του Βέντερς.

Από τι θέλουν να ξεφύγουν οι ήρωές σου;
Δεν έχω ιδέα. Δεν θέλαμε να ψάξουμε το παρελθόν και τις ιστορίες τους. Και αρκεστήκαμε σε μια απλή περιγραφή του καθενός. Ξέραμε μόνο ότι η Έλενα είναι χορεύτρια και πηγαίνει κάπου για να χορέψει αλλά τα παρατά όλα μόλις βλέπει μια αντανάκλασή της στον καθρέφτη και δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της. Ο Αντώνης από την άλλη είναι ένα συνηθισμένος άνθρωπος με μια κανονική δουλειά γραφείου, χωρίς ιδιαίτερα ταλέντα ή ανησυχίες, που έχει αναλάβει την αποστολή των λειψάνων της θείας του στη γενέτειρά της. Είναι αντίθετοι χαρακτήρες, αλλά αυτή η επικοινωνία που έχουν τους φέρνει πιο κοντά.

Περίμενες την επιτυχία του φιλμ;
Όχι. Δεν την περίμενα. Ήταν ένα φιλμ που έγινε από το τίποτα και η επιτυχία της, εκτός από το ότι μας χαροποίησε, μας προκάλεσε και μεγάλη έκπληξη.

Δείτε εδώ το εξώφυλλο που είχε σχεδιάσει για το τεύχος 481 της Athens Voice και διαβάστε εδώ συνέντευξη για τη δουλειά του.