Βάλε «Το Κοστούμι» και πάμε στο Σικάγο του 1950

Από τον Γκράχαμ Μουρ, τον βραβευμένο με Όσκαρ σεναριογράφο της ταινίας «Το Παιχνίδι της Μίμησης» (The Imitation Game) έρχεται «Το Κοστούμι», ένα συναρπαστικό και αριστοτεχνικό θρίλερ στο οποίο ένας έμπειρος ράφτης (τον υποδύεται ο βραβευμένος με Όσκαρ® Μαρκ Ράιλανς) πρέπει να φανεί πιο έξυπνος από μια επικίνδυνη ομάδα μαφιόζων, προκειμένου να επιβιώσει σε μια μοιραία νύχτα. Οι Μαρκ Ράιλανς, Ζόι Ντόιτς, Τζόνι Φλιν, Ντίλαν Ο’ Μπράιεν, Νίκι Αμούκα-Μπερντ και Σάιμον Ράσελ Μπιλ πρωταγωνιστούν σε ένα θρίλερ «δωματίου» που εκτυλίσσεται μέσα σε μια νύχτα αγωνίας, καχυποψίας, αίματος και απάτης.

«Το Κοστούμι» του Γκράχαμ Μουρ: Η ιστορία της ταινίας

Στο Σικάγο της δεκαετίας του ‘50, ένας ράφτης βρίσκεται μπλεγμένος στα επικίνδυνα παιχνίδια των μοχθηρών γκάνγκστερ που αγοράζουν τα κομψά, χειροποίητα κοστούμια του.

Ο Λέοναρντ (τον υποδύεται ο Μαρκ Ράιλανς) αφιέρωσε δεκαετίες από τη ζωή του για να εξελιχθεί σε έναν εξειδικευμένο και περιζήτητο τεχνίτη στην παγκοσμίου φήμης Σάβιλ Ρόου του Λονδίνου. Εκπαιδεύτηκε επί χρόνια σε ένα από τα πιο διάσημα εργαστήρια ραπτικής της πόλης. Αλλά όταν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος άφησε το Λονδίνο χρεοκοπημένο, ο ίδιος έφυγε για την Αμερική. Στο Σικάγο, ο Λέοναρντ διατηρεί ένα μικρό γωνιακό κατάστημα για τους μόνους ανθρώπους που μπορούν να αντέξουν οικονομικά τέτοια κομψά κοστούμια κατά παραγγελία - μια οικογένεια μοχθηρών γκάνγκστερ.

Το σεμνό, χαμηλών τόνων προφίλ του Λέοναρντ διακυβεύεται από την άβουλη συνενοχή του με τους καλύτερους πελάτες του, την εγκληματική οργάνωση που χρησιμοποιεί το εργαστήριό του ως σημείο παράδοσης. Καθώς ξεσπάει ένας πόλεμος συμμοριών, οι καχυποψίες για την ύπαρξη ενός χαφιέ, πολλαπλασιάζονται διαρκώς.

Όταν ο γιος του αρχιμαφιόζου εξαφανίζεται, το κυνήγι του χαφιέ αρχίζει να επικεντρώνεται στους ανθρώπους μέσα στο κατάστημα του ράφτη, σε μια μοιραία νύχτα με πολλές ανατροπές.

Γκράχαμ Μουρ: Σημείωμα του σκηνοθέτη για την ταινία «Το Κοστούμι»

Ο παππούς μου ήταν ο πιο βαθιά αξιοπρεπής άνθρωπος που γνώρισα ποτέ. Μετά τον χωρισμό των γονιών μου, όταν ήμουν επτά ετών, ο παππούς μου ανέλαβε έναν τεράστιο ρόλο. Με πήγαινε σε μουσεία, μου μετέφερε την αγάπη του για την επιστήμη, κάτι που θα με ενέπνεε να γράψω το «The Imitation Game». Μου έμαθε πώς να δένω γραβάτα. Με πήγαινε στον κινηματογράφο και μετά έφευγε από την αίθουσα αν συνέβαινε κάτι κακό σε ένα παιδί στην οθόνη. Δεν έπινε, δεν κάπνιζε και το μόνη του απόλαυση ήταν μια μπάλα παγωτό σοκολάτα κάθε απόγευμα. Ήταν ένας αγαπητός και αφοσιωμένος σύζυγος της γιαγιάς μου για πάνω από 60 χρόνια. Ήταν οικογενειακός γιατρός σε μια μικρή πόλη του Νιου Τζέρσεϊ. Γεννημένος θεραπευτής, τόσο σχολαστικά νομοταγής που δεν οδηγούσε καν πάνω από το όριο ταχύτητας. Ήταν ειλικρινής και ευθύς ως άνθρωπος.

Κι όμως, ένας από τους ασθενείς του ήταν ένας διαβόητος μαφιόζος. Ο ευγενικός, παππούς μου φρόντιζε έναν από τους ηγέτες μιας εγκληματικής οικογένειας. Η γιαγιά μου τον παρακαλούσε να αφήσει τον μαφιόζο ως ασθενή. Αλλά ο Τσάρλι πάντα αρνιόταν: «Ποτέ δεν υπήρξε τίποτα άλλο παρά ένας κύριος για μένα», έλεγε. Η γιαγιά μου ήταν ανένδοτη: «Αυτός ο άνθρωπος έχει σκοτώσει πολλούς». Αλλά για τον παππού μου, δεν ήταν ένας μοχθηρός δολοφόνος. Ήταν ένας άνθρωπος που χρειαζόταν ιατρική φροντίδα, εξάλλου, είχε δώσει έναν όρκο.

Δεν σκέφτηκα αμέσως τον παππού μου όταν, το 2015, ο αγαπημένος μου φίλος Τζόναθαν Μακλέιν μου είπε: «Πώς γίνεται να μην έχει γυρίσει ποτέ κανείς ταινία για έναν ράφτη της Σάβιλ Ρόου». Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας χαρακτήρας γύρω από τον οποίο θα μπορούσαμε να χτίσουμε μια ταινία. Ο Τζόναθαν κι εγώ ήμασταν γοητευμένοι από την ψυχολογία κάποιου που ξοδεύει χρόνια - ακόμη και δεκαετίες - τελειοποιώντας μια τέχνη με τόση εσωστρέφεια και ακρίβεια. Μαζί, περάσαμε χρόνια ερευνώντας: μιλήσαμε με ράφτες, μάθαμε για την ιστορία των κοστουμιών και τελικά περάσαμε χρόνο στο υπόγειο ενός καταστήματος.

Καθώς τελειοποιούσαμε τον πρωταγωνιστικό μας χαρακτήρα, υπήρχε ένα ερώτημα που δεν μπορούσαμε να λύσουμε: Ποια ήταν η ιστορία μας; Και τότε μάθαμε ότι ο πρώτος κοριός που τοποθέτησε ποτέ το FBI στην ιστορία του τοποθετήθηκε στο Σικάγο το 1956... μέσα σε ένα εργαστήριο ενός ράφτη. Τότε ήταν που όλα μπήκαν στη θέση τους. Κι αν ο ράφτης μας ήταν ένας άνθρωπος σαν τον παππού μου; Ένας καλός και αξιοπρεπής άνθρωπος που δούλευε στην υπηρεσία ενός κακού δολοφόνου;

Για μένα, το «Κοστούμι» είναι ένα θρίλερ για τη συνενοχή. Πόσο καιρό μπορείς να δουλεύεις για ένα τέρας και να κλείνεις τα μάτια; Σε ποιο σημείο γίνεσαι όχι θεατής αλλά συνένοχος; Ποιες ιστορίες λέμε στους εαυτούς μας για να δικαιολογήσουμε τη δική μας αδράνεια μπροστά στην αδικία;

Και τι θα χρειαζόταν για να μας ωθήσει τελικά να αντιδράσουμε;