Κριτική ταινίας: Τα πάντα όλα

Η μόδα των παράλληλων συμπάντων θα μείνει για πολύ καιρό στην πρώτη γραμμή παραγωγής των σύγχρονων κινηματογραφικών πρότζεκτς. Ένα τέτοιο είναι και το «Τα πάντα όλα» που αφήνει στην άκρη τη σοβαροφάνεια των κομιξάδικων μπλοκμπάστερ για να αφηγηθεί μια πιο χιουμοριστική εκδοχή του διασυμπαντικού… χάους! Με πρωταγωνίστρια μάλιστα μια αμερικανοκινέζα μεσήλικη ιδιοκτήτρια ενός καθαριστήριου που βρίσκεται υποχρεωτικά στη θέση της υπερηρωίδας χωρίς ούτε να το θέλει αλλά ούτε και να μπορεί να το φανταστεί. Κεφάτη αλλά και χωρίς πολύ ψαχνό γραφή που φέρνει στο νου τα δυστοπικά οράματα του «Matrix» (πακέτο με τις εντυπωσιακές χορογραφημένες φιγούρες πολεμικών τεχνών στις οποίες η Μισέλ Γέο του «Τίγρης και δράκος» μεταξύ άλλων έχει διδακτορικό) αλλά και τις ανορθογραφίες του «Cloud Atlas», αμφότερα των αδελφών Γουατσόφσκι. Η κεντρική ιδέα –η ταραχώδης σχέση μητέρας και κόρης– έχει κάποιες χρήσιμες επισημάνσεις και πικάντικες αναφορές αλλά δύσκολα μπορεί να στηρίξει μια τόσο βαριά και υπερφιλόδοξη κινηματογραφική κατασκευή.